Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

35.

Alles is zwart.
Ben ik dood?

Is de dood stil? Want ik hoor mensen.

Mijn hoofd doet pijn.
Waarom ben ik niet dood?
Kan ik nog bewegen?

Fuck, ik leef nog.
Mijn ogen gingen open.

En niet fuck, omdat ik nog leef. Maar fuck, omdat ik alles voor mezelf had verpest en alles nu tien keer zo erg had gemaakt als eerst.
Ik was zelfs blij dat ik nog leefde, maar het feit dat ik David en Addison als eerste zag toen ik mijn ogen opende, shit. Hoeveel pijn had ik ze wel niet gedaan?

"Rachel?" David sprong bijna uit zijn stoel. De blik op zijn gezicht gaf me een brok in mijn keel en ik wilde alleen maar huilen omdat ik zoveel van hem hield.

Hij sloeg zijn armen om me heen en drukte zich zover hij kon tegen me aan. Hij begroef zijn gezicht in mijn nek. Ik begon te huilen.
"Het spijt me zo,"

Spijten, ik gebruikte dat woord nooit.
Maar ik meende het.

"Het is oké," hij troostte me. Zijn hand lag op mijn achterhoofd.

Het was niet oké. Ik had de stomst mogelijke actie mogelijk uitgehaald.

"Ik wil naar huis." Fluisterde ik.
Ik wilde naar huis en in zijn armen in slaap vallen en ik wilde dat alles normaal was.

"Je mag straks naar huis," zei David.

Ik wilde nu.

David werd door me afgetrokken door wat leek op een dokter, die in mijn ogen begon te schijnen met een lamp en vroeg hoe het met me ging.
Ik antwoordde dat het prima ging.

Hij vertelde me dat ik 2 dagen in kunstmatige coma heb gelegen.
Ik had een hartstilstand gehad.

Ik durfde David en Addison niet meer aan te kijken.

Ik dwaalde af terwijl de dokter nog steeds aan het praten was en keek naar mijn hand, waar een naald in zat.

"Kan dit eruit?"
Ik was bang voor naalden.
Dit ding maakte me nogal hysterisch.

"Later,"

"Je moet het eruit halen," zei ik wanhopig terwijl ik mijn hand zover ik kon van me vandaan hield en in paniek raakte.

"Dat kan nog niet,"

"Waarom niet? Haal het er alsjeblieft uit!"
Ik begon zwaarder te ademen en keek angstig naar mijn hand.

David pakte mijn hand vast, degene met het infuus, en kneep. "Rachel,"

Ik keek naar hem, knipperde mijn tranen weg en keek weer naar de dokter, wiens naam ik nog steeds niet ontdekt had ondanks dat hij het sowieso verteld had.

"Sorry," fluisterde ik.

"Over een uur kunnen we het eruit halen, als dat goed gaat, mag je naar huis."

Ik beet op mijn lip en kreeg opnieuw tranen in mijn ogen bij het denken aan naar huis gaan. Samen met David.

Toen de dokter verdwenen was werd het pas ongemakkelijk. Niemand wilde vragen over waarom ik zelfmoord had proberen te plegen.

Ik wist niet eens wat mijn antwoord zou wezen. Het was een impuls. Ik wilde het niet eens.

David kneep opnieuw in mijn hand waardoor ik uit mijn wereldje verdween en ik keek naar hem. Hij zei niets, waardoor ik niet wist of hij zweeg en me gewoon een kneepje gaf of omdat het iets betekende.

"Zeg alsjeblieft dat je het mijn ouders niet hebt verteld."
Ik wist niet waarom ik deed alsof Addison er niet was. Het was alsof ik bang zou zijn voor wat ze zou zeggen, wat ik eigenlijk ook was. Ik wilde de confrontatie met haar niet aan gaan.