Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

16.

7 dagen en 6 nachten sliep ik al op mijn tijdelijke plek, in een van de kamers van het hotel waar ik in werk.

Ik kon niet anders.

Ik leefde zwaar beperkt. Ik had bijna geen kleding, -ik had mijn mobiel geeneens,- en leefde zo beperkt dat ik me bijna een zwerver voelde ondanks het dak boven mijn hoofd. 
Het was een wonder dat ik mijn werkkleding teruggestopt had in mijn koffer, anders had ik echt een probleem gehad. Ik ging dus echt niet terug naar David.
Ik had niet eens mijn portemonnee. Ik had gezegd dat het hotel het maar van mijn salaris af moest trekken.

Ik stond lichtelijk geïrriteerd door een irritante klant achter de receptie toen ik David het hotel in zag lopen.
Jezus.

Tuurlijk kwam hij voor mij. Hij wist dondersgoed dat ik hier zat. Het kon géén toeval zijn.

Ik draaide me om en vroeg aan een collega of ze even wilde wisselen omdat ik 'nodig moest plassen'. Ze zei dat ze pauze had.
Jezus.

Ik draaide me weer terug om, keek naar David die naar me toe liep en keek hoe hij aan de andere kant van de balie voor me stopte.

"Hoi," zei hij.

Ik zweeg.

"Ik wil graag het kamernummer van Rachel Ivers weten." Zei hij met zijn gezicht zo serieus en alsof het gemaakt was uit staal dat het me een beetje in verwarring bracht. Niemand had kunnen weten dat ik hem ken, zo gedroeg hij zich. Alsof hij me nog nooit eerder gezien had.

Ik keek achterom om te kijken of ik hem misschien ongemerkt verrot kon schelden, maar werd zwaar teleurgesteld toen ik zag dat mijn baas op hoorafstand van me vandaan stond. Shit.

Dus ik zette een neppe glimlach op en zei; "een moment, meneer.", terwijl ik iets intikte op de computer, alhoewel ik heel goed wist wat het kamernummer was. Míjn kamernummer.

"Kamer 436, op de 4e verdieping."

Hij knikte met een kleine glimlach. "Oké, bedankt."

Ik hoopte dat hij naar de uitgang liep.
Hij liep naar de liften.
Ik zuchtte.
Godver.

***

Toen ik pauze had liep ik in plaats van naar het restaurant om iets te eten naar de liften.

Zuchtend en met heel veel tegenzin stapte ik de lege lift in en leunde ik tegen de muur terwijl de deuren zich sloten en de lift omhoog bewoog.

Op de 4e verdieping stapte ik uit en liep ik naar mijn kamer. David zat naast de deur op de grond. Hij keek omhoog naar me.

"Jezus, dat duurde lang."

"Wat kom je hier doen?"

"Jou zoeken."

"Op mijn wérk?"

"Waar zou ik je anders moeten kunnen vinden?"

Ik keek weg en klemde mijn kaken op elkaar.

David stond op en wees naar de deur. "Mag ik binnenkomen?"

Ik zuchtte en opende de deur. Hij liep naar binnen.
Hij wilde naar binnen, ik niet.

Dus ik sloot de deur weer en deed het op slot, zodat David er niet meer uit kon.

Oeps, ik had David zojuist in mijn kamer opgesloten.