Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

50.

Vandaag moet ik een goede vriendin zijn, en daarom mag ik niet klagen over het feit dat er straks visite komt en ik sociaal moet zijn met David's vrienden die ik nog nooit eerder in mijn leven gezien heb.
Hoera.

Wat is nou beter dan geforceerd vrolijk doen met mensen die je niet kent!

Dus, de hele dag probeerde ik het gezellige vriendinnetje te zijn en mijn best te doen om het een goede verjaardag voor David te maken, wat reden een was dat ik een beetje geïrriteerd raakte. Nummer twee was dat David om 7 uur besloot met vrienden naar de 'kroeg' te gaan.
Like, ga je me nu met al je vrienden die ik niet ken achterlaten?

"Kun je niet wachten tot de rest weg is?" Vroeg ik toen ik het voor elkaar gekregen had om in dit met meer dan 20 mensen gevulde kleine appartement een beetje privacy te krijgen.

"Het komt wel goed," zei hij. Hij had de hele dag al gedronken-, wat ik verder prima vond tenzij hij irritant zou zitten doen-, dus was hij wat makkelijker met alles. Normaal had hij me niet zo snel alleen gelaten met anderen, hij wist wat ik daarvan vond. Het mocht dan wel zo zijn dat hij heel veel mensen al heel lang niet meer gezien had en dat oude vrienden van de universiteit langsgekomen waren, dat was geen reden om weg te gaan voordat de gasten die niet meegingen naar de kroeg weg waren.  Maar ik kon niet boos worden. Het was maar een keer per jaar zijn verjaardag.

Ik zuchtte en hij gaf me een kus.
"Hoelaat kom je thuis?" Vroeg ik toen.
Een van David's vrienden sprak hem aan, waarop David lachte en eigenlijk meteen alweer afgeleid was. Toen hij bijna weg wilde lopen zonder mijn vraag te beantwoorden hield ik hem vast aan zijn arm en realiseerde hij zich dat hij me aan het negeren was.
"Ik beloof dat ik het niet te laat maak, oké?"

Ik knikte, forceerde een glimlach.

"Doei," zei David voordat hij me een kus gaf. "Dag," zei ik terwijl ik hem nakeek en toekeek hoe een groot deel van de groep mensen verdween.

Gelukkig was er iemand genaamd Addison waar ik bij kon zeuren.

Ik plofte naast haar op de bank en zuchtte. "Ik waardeer het niét dat David me helemaal alleen achterlaat met troep en onbekende mensen,"

Addison glimlachte even meelevend. "Gelukkig is het maar eens per jaar."

Toen eindelijk iedereen weg was en alleen Addison en ik er nog waren ruimden we alles op en uiteindelijk ging Addison naar huis omdat de oppas er al heel lang was en Nathan met David en anderen weg was.

Dus toen was ik alleen. Geïrriteerd en chagrijnig. Ik kon dit nou niet echt waarderen of zo.

Ik was er niet aan gewend-, alleen in het appartement zijn. Normaal gesproken kwamen we bijna tegelijkertijd terug van werk en deden we bijna alles samen. Ik voelde me alleen en wist niet wat ik met mezelf aan moest.

De rest van de avond keek ik tv, tot ik moe werd. Ondertussen was het 1 uur en was er nog geen enkel teken van David.

Ik wist niet wat David met 'niet laat' bedoelde, maar eigenlijk vond ik dit al laat genoeg. Ik wilde echter nog niet naar bed gaan voordat ik wist dat David heel thuisgekomen was en wachtte nog een half uur voordat ik Addison sms'te, in de hoop dat ze nog wakker was.

Hey, is Nathan al thuis?

Verbazingwekkend snel kreeg ik antwoord.

Jup, al een uur. Hoezo? Geen David?

Ik beet op mijn lip.
Wat als er iets was?
Wat als hij aangereden was?
Wat als hij een auto-ongeluk had gehad?
Misschien had hij weer staan vechten, misschien had iemand iets in zijn drankje gedaan.
Wat als hij vreemd ging?
Waarom was hij er nog niet?

Nope. Was wat ik terugstuurde, en met mijn knieën opgetrokken wachtte ik nog een half uur tot David zou komen.

Om twee uur was hij er nog niet, wat me super paniekerig maakte, en belde ik hem.
Voicemail.

Great.

Het duurde en duurde, en meerdere keren had ik hem proberen te bellen, meerdere keren had ik hem berichtjes gestuurd, maar om half vier had ik nog niks gehoord en wilde ik de politie gaan bellen omdat ik bang was dat er iets was. Ik was in paniek en ik zat te wachten tot de bel zou gaan en iemand zou vertellen dat er iets gebeurd was met David.

Het was kwart over 4 s'nachts wanneer de deur eindelijk openging en David binnensloop.

Ik was boos.
Ik was opgelucht.

"Waar heb je gezeten?"

David keek mijn kant op, verbaasd en duidelijk dronken. "Waarom ben je nog wakker?"

"Omdat ik bezorgd was, lul!" Ik stond op en sloeg mijn armen over elkaar.
Ik wist niet of ik hem nu wilde slaan of knuffelen. Of dat ik in woede van boosheid of in tranen van bezorgdheid uit wilde barsten.

"Je zei dat je het niet laat zou maken! Ik dacht dat er iets gebeurd was!" Ik schreeuwde naar hem in wanhoop en hij bleef staan. Hij rook naar bier.

"Ben je dronken?"
Dat wist ik al. Ik wilde het gewoon uit zijn mond horen komen.

David schudde zijn hoofd licht. "Mwah,"

Ja dus.

"Hoe ben je thuis gekomen?"
"Gereden." Antwoordde hij.

"Zelf?!"

"Ja,"

"Weet je wel niet hoe gevaarlijk dat is?! Je had wel dood kunnen zijn! Waarom heb je niet even gebeld?! Waarom had je niet even een sms'je kunnen sturen?! Is dat zo moeilijk?! Vertellen dat je later komt dan bedoelt?!"

"Sorry, ik was de tijd vergeten,"

"Wat een bullshit! Ben je vreemd gegaan?!"

"Wat?! Nee!"

Ik beet op mijn lip. "Hoe kun je de tijd nou vergeten? Nathan was om half 1 al thuis!"

"Je hebt Addison gebeld?"

"Ja! Mag dat ook al niet, dan?!"

"Ik zeg alleen dat je er geen andere mensen bij hoeft te betrekken!"

"Oh, betrek ik er nu mensen bij?! Jezus! Ik was bezorgd! Mag dat?! Mag ik bezorgd zijn om mijn vriendje?! Of mag dat ook al niet meer?!" Uit woede schopte ik tegen de bank, die harder bleek dan ik gedacht had waardoor een pijnscheut door mijn voet trok en in mijn teen bleef. "Fuck! Au!"

David bleef staan en keek toe hoe ik vloekend in het rond sprong.

Mijn teen deed pijn, ik bedoel, echt pijn, en toen ik erop wilde staan ging dat niet, en toen ik vervolgens mijn sok uittrok was mijn grote teen blauw.

Ik schold nog eens, en keek naar David die nog geen haar bewogen had. "Wat kijk je nou?! Misschien kun je even helpen?!"

"Ik ben niet degene die zo dom is tegen een hard ding te schoppen!"

"Noemde je me zojuist dom?!"

Hij zweeg.
"Lul!"

Ik stond op, kneep mijn ogen dicht van de pijn in mijn teen en hinkte naar de voordeur.

"Wat the fuck ga je doen?" Vroeg David.

"Ik ga naar het ziekenhuis." Zei ik kortaf. "Het zou fijn zijn als je me verdomme even kunt helpen,"

Ik hinkte naar de auto met David waarop ik nog steeds boos was die me ondersteunde en stapte in de auto. Het was niet dat David zo ongelofelijk ondersteunend was-, hij was zo dronken dat hij niet eens in een rechte lijn kon lopen en we vielen meerdere keren bijna omdat zijn evenwicht zo slecht was.

"Ga jij rijden?" Vroeg hij.

Ik zit toch!

"Wie anders?" Ik stopte de sleutels in het contact en zette de auto aan. "Wil je nou mee of niet?! Ik ga hier niet eeuwig zitten wachten."

Toen zaten twee boze mensen, waarvan de een dronken en de ander met een zere teen, in de auto richting het ziekenhuis.

V & C & follow.