Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

3.

Addison^

Ik had zó gehoopt dat David de 15 minuten in de auto zwijgend zou doorbrengen.
Maar na nog geen 5 minuten begon hij tegen me te praten.
Geweldig.

"Hoelang blijf je eigenlijk nog bij Nathan en Addison?"

Ik focuste me op de weg en realiseerde dat ik shit, ik moet ze echt vertellen dat ik dakloos ben.

Ik haalde mijn schouders op. "Weet ik nog niet."

Waarom reageerde ik eigenlijk? Ik moest hem negeren.

"Ze vinden het niet erg dat je hier al een maand bent?"

"Ik heb ze geholpen met verhuizen. Addison kon nog geen eens haar veter strikken met die buik."

"Maar, als ze verhuist zijn, ga je dan weg, of blijf je hier?"

Ik zuchtte. "Wat kan jou het schelen wat ik doe?!"

"Ik toon interesse." Zei hij.

Stilte.

"Dus ga je weg of blijf je hier?"

Ik rolde mijn ogen en beet op mijn lip. Ik zuchtte toen, zei; "ik ben dakloos.", en had meteen al spijt.

Tuurlijk Rachel! Open je hart maar voor een jongen die je pas 2 keer in je leven gezien hebt! Dat is het slímste idee ooit! Vertel hem maar je bijna onmogelijk te verbergen geheim waar je al een maand mee loopt!

"Je bedoelt, dakloos als dat je geen huis meer hebt?"

"Wat zou dakloos anders moeten betekenen?"

"Weten ze het?"

"Nope."
Ik tikte ongeduldig op mijn stuur, waarom duurde deze rit zo ongelooflijk lang?!

"Dus, even om het beter te begrijpen," hij draaide zich naar me toe en praatte verder: "je werd ontslagen, werd toen dakloos, ging bij Nathan en Addison wonen met het excuus dat je ze ging helpen verhuizen en hebt in de hele maand dat je in dat huis hebt gezeten geen wóórd gezegd over het feit dat je ontslagen en dakloos bent?"

Dat klopt helemaal, David.
Ik zweeg.

"Wauw, goed gedaan."

Ik haalde mijn ogen van de weg en keek hem geïrriteerd aan.
"Je hoeft me niet te vertellen wat ik goed doe en wat ik fout doe, oké?" en toen hij grijnzend knikte keek ik weer naar de weg.

"Wat ga je doen als ze officieel verhuizen?"

"Weetikveel, in mijn auto leven."

David grinnikte even omdat hij dacht dat ik een grapje maakte, maar vroeg, toen hij meende dat ik serieus was, "waarom ga je niet gewoon terug naar je ouders?"

"Omdát, ik ze wil bewijzen dat ik zelf wel kan zorgen voor mezelf."

"Wat je eigenlijk niet kunt."

"Ik dacht dat ik net gezegd heb dat ik zelf wel bepaal wat ik doe?!"

De rest van de rit zweeg ik omdat hij me boos gemaakt had, en irriteerde ik me minutenlang aan David, die ondanks mijn gezwijg door en door praatte.

***

Ik was opgelucht toen ik mijn auto geparkeerd had. Zo snel als ik kon stapte ik uit, pakte ik de tas met spullen en liep ik snelwandelend het ziekenhuis in zonder op David te wachten.

Dankzij mijn bijzonder goede richtingsgevoel wist ik in een keer hoe ik moest lopen en voor de kamer bleef ik staan.

Moest ik kloppen of binnenlopen?