Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

23.

"Kan je slapen?" David schudde me zachtjes heen en weer.

"Hmm, beetje." Mompelde ik. Ik lag op mijn rug op de bank (zo zou ik nooit in slaap kunnen vallen) met mijn handen op mijn buik en was zowaar een beetje ingedompeld en slaperig geworden. Ik wilde echter niet opstaan, ik was nu in de ik-ben-zo-moe-fase gekomen dat ik gewoon wilde slapen.

"Wil je.., naar buiten gaan?"

Dit begon ons wekelijkse uitje te worden. Als een van ons (of we allebei) niet konden slapen gingen we middernacht naar buiten om wat rond te lopen.
Ik had niet echt zin om naar buiten te gaan, maar aangezien David pas ook voor mij mee was gegaan gaf ik me er maar gewoon aan over.

"Prima."

"Oké," zei David zacht.

We trokken onze schoenen en jas aan en liepen in onze pyjama naar buiten. Het was kwart over 2 s'nachts en er was niemand te zien.

Ik stopte mijn handen in de zakken van mijn jas, want alhoewel het hier overdag superwarm is, is het s'avonds stukke kouder.

Meestal lopen we in stilte. Soms praten we.

We dwaalden wat rond, totdat we bij een speeltuintje kwamen en we besloten om daar gebruik te maken van de schommels. Ik ging op een van de twee schommels zitten en pakte het koude ijzeren staal vast om er niet af te vallen. Ik staarde voor me uit.

"Waarom kon je niet slapen?" Vroeg ik aan David.

Hij keek omlaag, keek toen even naar mij, en haalde zijn schouders op. "Weet ik niet. Ik denk dat ik teveel aan het nadenken ben."

"Over wat?"

"Niks bijzonders,"

Ik trok mijn wenkbrauwen op. "Je ligt s'nachts wakker van iets over iets wat niks bijzonders is?"

David keek naar me en zweeg. Right, hij wilde er niet over praten, en keek naar mijn voeten en schommelde wat heen en weer zonder mijn voeten van de grond te halen. Ik was moe en had het koud, maar gemeen doen zat er niet in. Het was gek, misschien, maar deze middernachtse wandelingen waren niet voor de lol, meer voor steun, want meestal konden we niet slapen door díngen, niet door ons lichaam.
Dus; ik wilde aardig zijn.

"Wil je teruggaan?"

Ik keek op en schudde mijn hoofd. "Nee hoor, ik zit hier prima." Ik wist dat hij dat alleen vroeg uit aardig-heid, niet uit zichzelf.

David knikte en keek weg.

Het is raar om te bedenken dat iedereen nu, op dit tijdstip, slaapt. In geen enkel huis brand licht, in elk huis is enkel stilte. Gek.

David kwam op de schommel naast me zitten en keek voor zich uit.
Ik steunde met mijn hoofd tegen het ijzer en mompelde; "denk je ooit wel eens na over de toekomst?"

Nachten gemengd met stiltes waren voor mij de tijden waarop ik het meest nadacht over dingen.

"De toekomst?"

"Uhu,"

"Soms."

"Zoals, ik weet niet, waarom is alles toch hetzelfde? Liefde, kinderen, dood. Het meeste drama wat je hebt is een scheiding. Waarom is alles zo saai?"