Życie || SasuNaru

Rozdział 43

                POV. Sasuke

- Jak to był ktoś jeszcze?!- wykrzyczała w moją stroną Kushina.

Przyłożyłem sobie do ust palec nakazując tym samym, żeby była ciszej. Naruto dopiero zasnął, a ja nie chce żeby słuchał naszej rozmowy. Muszę usunąć niebezpieczeństwo z otoczenia Naruto.

- Jak się tego dowiedziałeś?- spytała już spokojniej Kushina.

- Od Naruto. Dzisiaj jak szedłem na spacer zauważyłem Naruto w ciemnej uliczce razem z dwójką ludzi. Przysłuchałem się trochę ich rozmowie i od razu było widać, że mu grożą. Mam nawet to nagrane na telefonie.- podałem Kushinie telefon i odpaliłem filmik. Z każdą chwilą twarz Kushiny wykrzywiała się w coraz większą złość. 

- Musimy z tym iść na policje! Niech złapią tych bydlaków!- z ust Kushiny znowu wypłynęły głośne krzyki.

- Spokojnie Kushina-san. Na pewno musimy iść na policje, ale z tej rozmowy można wywnioskować, że ktoś jeszcze groził Naruto, a bez dowodów na niego nic nie wskóramy. Dlatego niestety musimy jakieś zdobyć.

- Niby jak? Przecież nie widzieliśmy go na oczy.

- Dlatego niestety potrzebujemy małej pomocy Naruto. Tylko on wie jak wygląda ten trzeci.

- Ale czy jest pewność, że się zjawi? Konoha to ogromne miasto i jest tu pełno ludzi. Naruto może i zna jego twarz, ale nie będziemy biegać po całym mieście szukając sprawcy.

- Cóż zakładając, że oni wszyscy się znali to tamci dwaj powinni powiedzieć mu o dzisiejszej sytuacji. Zakładając taki rozwój wydarzeń to przyjdzie tutaj jeszcze raz i ponownie porozmawia z Naruto. 

- Czy to nie jest czasem zbyt niebezpieczne?

- To jedyny sposób, żeby raz na zawsze pozbyć się tych bydlaków.  

- Porozmawiam o tym z Naruto.

***

             POV. Naruto

Od tamtego feralnego wydarzenia minęły dwa dni. Mama powiedziała mi o swoich przemyśleniach, ale równocześnie nakrzyczała na mnie o to że nic jej nie powiedziałem. Zgodziłem się pomóc, ale jak teraz o tym myślę to trochę się boję. Chciałbym zamknąć rozdział przeszłości za sobą, ale ona głośno wali drzwi w mojej głowie za którymi ją zamknąłem. 

Westchnąłem cicho i wszedłem do swojego domu po męczącym dniu w szkole. Poszedłem do swojego pokoju, by odłożyć torbę i przebrać się w coś luźnego. Po ogarnięciu się ruszyłem po schodach do kuchni i zajrzałem do lodówki. Nie mieliśmy za dużo rzeczy, bo mama wręcz kocha robić ogromne i wyszukane obiady przez co zawsze zużywa ogromną ilość składników. Wywnioskowałem, że starczy mi tylko składników na curry. 

Wyjąłem odpowiednie rzeczy z lodówki i położyłem na blacie. W między czasie napisałem do mamy SMS, żeby po drodze do domu zrobiła zakupy. Otworzyłem szafkę nad blatem i zacząłem szukać przyprawy do curry jak i ryżu do ugotowania. 

Nagle usłyszałem ciche kroki dochodzące z salonu. Po moim ciele przeszedł dreszcz i na wszelki wypadek włączyłem nagrywanie w telefonie. Muszę stosować się do rad Sasuke. 

- Kto tam jest?- spytałam i czekałam na jakąkolwiek odpowiedź. 

Po chwili w drzwiach do kuchni stanął jeden ze znanych mi mężczyzn. Ten który pierwszy przyszedł mnie zastraszać i ten na którego dowodów chce moja rodzina.

- Czego chcesz?- Naruto rób tak jak mówił ci Sasuke.

Nie pokazuj strachu i nie pozwól wyjść na jaw twoim słabością. Nawet jeśli nie jesteś silny to udawaj silnego.

- Ostrzegałem cię Naruto. Nie posłuchałeś, więc musi cię spotkać kara.- na jego twarz wkradł się obrzydliwy uśmiech. 

Muszę uciec i spróbować zadzwonić po pomoc, albo przynajmniej po Sasuke. Choć muszę się liczyć z tym, że miał on do mnie dzisiaj przyjść. 

- Nie ruszaj się!- krzyknął jakby spodziewał się, że będę chciał uciec.

Wyciągnął ze swoich spodni pistolet i odblokowując go wymierzył w moją stronę. 

- Lepiej się nie ruszaj Naruto-kun.

Witajcie

Najpierw chce was przeprosić, że znowu dawno nie było rozdziału, ale byłam we Włoszech. Taka miałam tygodniową wycieczkę szkolną. Mam nadzieję, że się na mnie nie gniewacie.

Pozdrawiam Makoto