Silinen Anılar (Yarı Texting)

Bölüm 42

2 yıl önce;

"Açelya durdur şunu!"

Abimin sinirli sesini duymamla korkuyla o tarafa dönsem de yaptığım şeyi durdurmamıştım. Durdurduğum anda beni yakalarlardı çünkü.

"Ağbi?"

"Onları bırakmalısın Açelya."

İçimdeki sinirden gözlerim dolarken başımı olumsuz anlamda salladım. Onları bu sefer yakalamışken neden böyle bir şeye bulaştıklarını ve ne istediklerini öğrenmeliydim. Onlara zarar vermek istemiyordum ama bunu yapmalıydım.

"H-hayır."

Sarmaşığı biraz daha sıkarak sinirle onlara baktım. Tamam Allah'ın hakkı 3 ama insan bu kadar da kaçırılmaya çalışılmaz ki ya. İnsan bu kadar korkutulmaz yani.

"Konuşsanıza! Neden hala peşimizi bırakmıyorsunuz ha? 2 kere kaçırdığınız yetmedi mi? Hatta gidip arkadaşımı bu işin içine de katmadınız mı? Yeter artık! Bizi rahat bırakın!"

"Açelya bana bak. Lütfen."

Ağbime bakarak dikkatimi ona verdim. Endişeli görünüyordu ve beni sakinleştirmeye çalışacağını biliyordum ama bunu istemiyordum.

"Ya da vazgeçtim. Öldür gitsin kız. Valla bak. Benim açımdan sorun yok. Hem kendini korumak senin en doğal hakkın değil mi? Polislere de senin hayatta böyle bir şey yapmayacağını, kanıt olmadan seni içeri atamayacaklarını söylerim kurtulursun. Hadi öldür. Gerçekten bunu yapacak cesaretin varsa yap."

O beni zarar vermeme felsefemle mi durdurmaya çalışıyor yoksa? Zekice ağbicim. Ama öldüreceğimi kim söyledi? Ben böyle bir şey yapmam.

"Peki."

Sarmaşıkları biraz daha sıktığımda ağbim bu sefer korkuyla bana bakmıştı. Ne oldu ağbicim? Bir sorun mu var? Bunu isteyen sen değil miydin?

"Ben ciddiyim Açelya. Hadi yap."

Hislerin hiç de öyle söylemiyor ama neyse. Şimdilik göz ardı etmeye çalışacağım.

"Hiç sevmedin değil mi?"

"Neyi?"

Bunu neden sordum ki şimdi? Gerçekten birinin beni durdurması lazım. Şu an sinirden ağlamak istiyorum ya. Salak olduğumu söylemiş miydim?

"Boşver ağbi."

"İstemediğimi anladın değil mi?"

Bir şey demedim. Başka bir şey anladığını biliyordum ve eğer konuşursam konu garip bir yere gidebilirdi.

"Bak... Sana ne yapmaya çalıştılar bilmiyorum. Ama bu öfkeni anlayabiliyorum. Normal, ama eğlenceli bir hayat yaşamak istiyorsun. Ama bu adamlar buna engel oluyorlar. Yine de bu onlara zarar verebileceğin anlamına gelmiyor. Onlar sadece deneni yapıyorlar. Ve eğer akıllı olsalardı yapmazlardı."

Sustum. İçimdekileri söylemek istemiyordum. Korktuğumu, dediklerinin doğru olduğunu söylemek istemiyordum. Sadece nedenini öğrenmek istiyordum o kadar.

"Sonradan pişman olacağın bir şey yapmadan önce durdur şunu hadi. Korkma, sana zarar veremezler. Ben buradayım."

Daha fazla dayanamayarak titremeye ve ağlamaya başladığımda ağbim bana daha da yaklaşarak güvenli kollarını bana sardı. Ben ise hala güçlerimi kullanmaya devam ediyordum.