Silinen Anılar (Yarı Texting)

Bölüm 53 - Son 2

15 Kasım 2014;

"Hey! Bakar mısınız? Orada ne yapıyorsunuz? Çok tehlikeli.".

Telefonumdaki müziği kapatırken bir yandan da karşımda arkasını dönmüş olan kişiye sesleniyordum. Uçurumun hemen kenarında duruyordu ve ben oradan düştüğünü görmek istemiyordum. Kalbim hızla atarken aklımdan türlü türlü senaryolar kuruyordum.

"İyi misiniz?"

Çocuğa daha da yaklaştığımda ilk sorduğum soru bu olmuştu. Hala sanki beni duymamış gibi arkasını dönmemişti ama ağladığını duyabiliyordum. Benden büyük olduğuna emindim. Ama neden buradaydı ki?

"Y-yaklaşma. İyiyim ben. Git buradan lütfen."

Dediği şey ile durarak olanları anlamaya çalıştım. E madem iyisin o zaman neden ağlıyorsun?

"Ağlıyorsunuz ama."

"Ağlayamaz mıyım? Buna da mı iznim yok?"

Ne demek bu şimdi? Bir şey anlamadığımı söylesem kızar mı acaba? Uçurumdan atlamayacak öyle değil mi?

"Ben öyle bir şey demedim. Bakın, düşebilirsiniz. Uzaklaşın biraz."

"Neden? Ölür müyüm yoksa?"

Bu nasıl bir soru? Tabiiki evet. Gördüğüm kadarıyla burası çok yüksekti ve ben böyle yerlerden biraz korkardım. Düşmek istemezdim doğrusu.

"Evet. Lütfen uzaklaşın oradan."

Arkasını dönmesiyle sinirli gözlerle karşılaşmam bir olmuştu. Ağlıyordu da. Kalbim hızla atarken yutkunarak ona baktım.

"Ya rahat bırakın beni artık. Hem sen kimsin ki? Seni tanımıyorum bile."

"Ben de seni tanımıyorum. Lütfen bu tarafa gel."

Senli-benli konuşmaya devam ederken ben de ona uyarak aynı şekilde cevap vermiştim ama hala korkuyordum doğrusu. Derin bir nefes alarak yavaşça ona yaklaşırken elini 'dur' dercesine bana uzatmıştı. Bu ise benim ani bir şekilde durmama sebep olmuştu.

"Sakın yaklaşma. Atlarım."

"Arkanda bırakacaklarını düşünmüyor musun? Ailen ne kadar üzülecek biliyor musun sen?"

"Ailem yok benim!"

Gösterdiği ani tepki korkarak geri çekilmeme sebep olmuştu. Ailesi öldü mü yani? Bu çok üzücü bir şey. Ben aileme bir şey olduğunu düşünmek dahi istemezken onun ailesini kaybetmesi adil değildi. Herkes ailesiyle birlikte mutlu olmayı hak eder.

"Ne?"

"Öldüler. Hem de benim yüzümden. Olmayan ailem benim için üzülemez yani. Hem sen neden umursuyorsun ki?"

Birazdan kendini öldürmeye çalışacağın için olabilir mi acaba? Allahım bir de neden diyor.

"Umursamayayım mı?"

"Hayır."

"Gözümün önünde oradan atlamana izin vermeyeceğim. Buna hakkın yok senin."

Ben ne ara böyle şeyler der oldum ya? Sanırım korktuğumdan böyle şeyler demiştim. İyi de ben korktuğumda daha suskun olurum. Off.

"Neye hakkım var söylesene? Sadece mutlu olmak istiyorum ben. Bunun için de bunu yapmam gerekiyorsa yapacağım."