"Τι συμβαίνει?" μου ψιθυρίζει η Τζο αλλά δεν μπορώ να απαντήσω. Για την ακρίβεια δεν μπορώ να κουνηθώ , δεν μπορώ να μιλήσω και επίσης δεν μπορώ να κλείσω το στόμα μου. Αχ θα φαίνονται και τα σιδεράκια μου..
"Τι συμβαίνει, μίλα!" επαναλαμβάνει η Τζο κι εγώ έχω μείνει άγαλμα να κοιτάω τον Ματέο που κάθεται στα δέκα μέτρα μακριά μου ατάραχος χωρίς να δείχνει ..αγχωμένος..θα έλεγα οτι δείχνει μάλλον..ήρεμος και δείχνει και πολύ..άντρας κι εγώ ..κι εγώ τι σκατά σκεφτόμουν? που πάω? σε ποιόν σήκωσα τα μάτια μου? στο θεό? αμάν ρεζίλι γίνομαι το νιώθω..
Ακούω την φωνή του Ιάσωνα να φωνάζει το όνομα του Ματέο. Γυρνά και κοιτά προς το μέρος του και έπειτα γυρίζει και με κοιτά ξανά. Έντονα και ατάραχα. Και τότε..τότε βλέπω πως κάνει ένα βήμα προς εμένα.
ΘΕΕ ΜΟΥ ΕΡΧΤΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕΙ. ΠΕΘΑΙΝΩ . ΠΕΘΑΙΝΩΩΩΩΩ!
Δεν είμαι καθόλου έτοιμη για όλο αυτό. Κάθε τρελή που του φωνάζει οτι τον αγαπάει πρέπει να της μιλήσει? Μια ανοησία έκανα..δεν το εννοούσα..δηλαδή το εννοούσα..αλλά δεν περίμενα να μου μιλήσει. Αμαν.
Κρύβομαι αυτόματα πίσω απο τον μαντρότοιχο. Έχω ιδρώσει ολόκληρη.
Η Τζο με κοιτά αναστατωμένη.
"Παρασκευούλα χλώμιασες! κοίτα μην λιποθυμήσεις η μάνα σου θα μας σκοτώσει!"
Εν τω μεταξύ εννοείται είμαι νεκρή. Δεν σκέφτομαι τίποτα, εξακολουθώ να μην έχω κλείσει το στόμα μου και η καρδιά μου..εντάξει αυτή δεν είναι καρδιά , αυτό είναι τυμπανάκι .
"Έρχεται.." ίσα που ψελλίζω και γουρλώνω τα μάτια μου. Χάθηκε να βάλω μεικ απ..θα δει πως έχω σπυράκια..
Καθόμαστε αγάλματα και οι δυο. Η Τζο μου κρατά το χέρι, δεν μιλάμε.
Εν τω μεταξύ θα έχουν περάσει αρκετά λεπτά.
"Παρασκευούλα είμαστε εδώ , πάνω απο πέντε λεπτά..είσαι σίγουρη πως έρχεται?"
Πέρασαν πέντε λεπτά?
Θα κοιτάξω.
Αααααχ πεθαίνω αν είναι πίσω απο τον τοίχο?
Κοιτάω.
Βγάζω το κεφάλι μου διστακτικά έξω απο τον μαντρότοιχο και κοιτάω τον δρόμο.
Η ανάσα μου κόβεται.
"Τι βλέπεις?" μου λέει με αγωνία η Τζο.
"Εμ..έφυγε.." λέω απογοητευμένα.
Παρ'όλα αυτά στην επιστροφή για το σπίτι ξεφώνιζα σαν τρελή απο χαρά, χοροπηδούσα πάνω κάτω σαν βατραχάκι και γελούσα σαν χαζή.
