Τον κοιτάζει και οι σκέψεις της μπερδεύονται . Ένα κουβάρι απο αισθήσεις και μνήμες. Παρόν και παρελθόν όλα μέσα της χτυπάνε με τον ίδιο άτσαλο ρυθμό. Δεν ξέρει τι να πρωτοαισθανθεί για εκείνον. Όλα είναι έντονα και μπερδεμένα.
Ίσως παίζει μαζί της, ίσως θέλει να δει την αντίδραση της, δεν μπορεί να το κάνει αυτό, δεν μπορεί να φέρει μια άλλη γυναίκα εδώ, δεν γίνεται να αγγίξει άλλη γυναίκα και..
"Παίζεις μαζί μου?" η φωνή της σοβαρή ακούγεται καθώς το βλέμμα της καρφώνεται στο δικό του. Σίγουρα παίζει. Δεν θα μπορούσε να της το κάνει αυτό. Δεν της αξίζει. Ή της αξίζει?
"Δεν παίζω Παρασκευή. Σου είπα περιμένω την Μαρία. Έχεις κάποιο πρόβλημα με αυτό?"
Τα μάτια του δυο γκριζογάλανοι καθρέπτες. Δεν την αφήνει να καταλάβει τίποτα απο τις σκέψεις του.
"Αν έχω πρόβλημα με αυτό?" επαναλαμβάνει την φράση του, δίνει χρόνο στην σκέψη της. Και φυσικά έχει πρόβλημα με αυτό, ζηλεύει και τρελαίνεται , το στομάχι της σφίγγεται και νιώθει ένα ρεύμα να διατρέχει τα κρύα χέρια της. Πως νόμιζε οτι θα μπορούσε να δεχτεί να τον αγγίξει άλλη γυναίκα και μάλιστα εκείνη?
"Μην ..μην το κάνεις Ματέο"
"Γιατί?" η φωνή του κοφτή. Πάει να της αγγίξει το χέρι κι εκείνη το τραβά σαν να την χτύπησε ρεύμα. Τον βλέπει να σφίγγει τα δόντια του, τον βλέπει να θυμώνει.
Εκείνη σφίγγει τα μπράτσα της πολυθρόνας, τα νύχια της καρφώνονται στο μαλακό δέρμα του καθίσματος, αργά το γρατζουνάει χωρίς να κατεβάσει το βλέμμα της απο εκείνον. Το γρατζουνάει συνέχεια με το νύχι της. Το μπήγει βαθιά μέσα στο δέρμα .
"Είπα γιατί να μην το κάνω?" απο τα μαλλιά του μια σταγόνα νερό κυλά και μουσκεύει το πουκάμισο του. Προσπαθεί να κρύψει την ταραχή του. Κοιτά τα χείλη της. Κρεμιέται απο αυτά. Με μια λέξη της θα αλλάξουν όλα.
Δεν απαντά τίποτα εκείνη. Δεν ξέρει ποιά σκέψη να πρωτοδιαλέξει για να εκφράσει. Κοιτά φευγαλέα το αστέρι στον ουρανό. Ίσα για να ηρεμήσει τους χτύπους της καρδιάς της. Κατεβάζει πάλι το βλέμμα του σε εκείνον. Ο Ματέο συνεχίζει να την διαπερνά με τα μάτια του , γυάλινα και ανέκφραστα. Μια αναμέτρηση όλα.
Κουνάει αρνητικά το κεφάλι της, η ανάσα της βγαίνει ακανόνιστη. Δεν ξέρει τι θέλει. Είναι πολύπλοκο. Δέκα μήνες που έλειπε δεν μπορούσε να βρει ηρεμία. Της έλειπε πολύ. Δεν ήθελε να νιώθει έτσι. Μισούσε τον εαυτό της που ήταν ακόμη ερωτευμένη μαζί του. Μισούσε τον εαυτό της που δεν μπορούσε να τον ξεριζώσει απο μέσα της. Μισούσε τον εαυτό της που δεν αποφάσιζε να φύγει απο το σπίτι του.
