Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ο χτύπος της πόρτας ακούστηκε πιο αποφασιστικός. Αν δεν απαντήσω έστω πίσω απο την κλειστή πόρτα δεν θα φύγει. Έχει συμβεί ξανά να έρθει να με τσεκάρει αν είμαι καλά.
-Παρασκευή είσαι καλά κορίτσι μου?
Η φωνή της κυρίας Μαρίκας της γειτόνισσας μου ,ακούγεται αναστατωμένη. Σίγουρα άκουσε τις φωνές και τους υπόκωφους θορύβους του καυγά μας.
"Όλα καλά κυρία Μαρίκα" προσπαθώ να ακουστώ ήρεμη.
Μια σιωπή πέφτει καθώς νιώθω το σφίξιμο στα πόδια μου ακόμη πιο δυνατό. Κοιτάζω με μίσος τον Ματέο και προσπαθώ να απεγκλωβίσω τα πόδια μου απο το άρπαγμα του.
"Πάντως αν χρειαστείς κάτι κορίτσι μου είμαι ακριβώς δίπλα. Με καταλαβαίνεις?"
Η κυρία Μαρίκα έχει τα πιο διεισδυτικά μάτια που έχω συναντήσει. Είναι απο τους ανθρώπους που σε κοιτάνε και διαβάζουν τις σκέψεις σου. Χήρα εδώ και δέκα χρόνια.
"Ναι κυρία Μαρίκα καταλαβαίνω" απαντώ αποφασιστικά αν και η ανάσα μου βγαίνει γρήγορη. Μένω ακίνητη και περιμένω να ακούσω την πόρτα της να κλείσει.
Σπρώχνω με δύναμη τον Ματέο απο τα πόδια μου αλλά τα κρατά ακόμη πιο δυνατά. Έχει κρύψει το κεφάλι του στα γόνατα μου.
"Με πονάς Ματέο άσε με θέλω να φύγω θέλω να χωρίσουμε δεν με αφήνεις να ανασάνω"
"Μην το λες αυτό Παρασκευούλα σε παρακαλώ..μην το κάνεις αυτό εγώ σ'αγαπώ σου ζητώ συγνώμη"
