"Πες το ξανά"
"Είπα .Άνοιξε. Την πόρτα."
Γυρνά και κοιτά το χέρι του που τρέμει. Σφίγγει την γροθιά του και γυρνά και την κοιτά στα μάτια.
"Ματέο είσαι μέσα?" η φωνή της Μαρίας φτάνει στα αφτιά τους πιο νευρική.
"Πιστεύεις οτι δεν θα το κάνω?" το ύφος του αινιγματικό . Στο μέτωπο του πάλλεται μια φλέβα καθώς προσπαθεί να βρει την αυτοκυριαρχία του.
"Για όλα σε έχω ικανό"
Χτυπάει την γροθιά του στο μπράτσο της πολυθρόνας, την ξαφνιάζει και μαζεύεται ασυναίσθητα στην θέση της.
"Οτι και να σου κάνω είναι λίγο. Αυτό να θυμάσαι απο εμένα. Θα μπορούσες να τα έχεις όλα. Αλλά αφού δεν θέλεις τίποτα απο εμένα ..επέτρεψε μου να τα δώσω σε μια γυναίκα που θέλει να τα πάρει"
"ΈΡΧΟΜΑΙ" φωνάζει χωρίς να πάρει το βλέμμα του απο πάνω της. Περιμένει μέχρι την τελευταία στιγμή να τον σταματήσει. Αλλά εκείνη κάθεται ανέκφραστη και τον κοιτάζει. Ένα πέπλο απάθειας στα μάτια της κι εκείνος το μόνο που θέλει είναι να το σκίσει. Να το σκίσει, να το διαλύσει, να μην αφήσει τίποτα απο αυτό. Αφού δεν δέχεται την αγάπη του θα την πληγώσει .
"Θα σε διαλύσω Παρασκευή όσο με διέλυσες κι εσύ"
"Βάλε τα δυνατά σου"
Ξαναχτυπάει την μπουνιά του επαναληπτικά δίπλα της. Στο ίδιο σημείο της πολυθρόνας που λεπτά πριν εκείνη έσκιζε με το νύχι της.
Σηκώνεται πάνω και περνά το χέρι του νευρικά στα μαλλιά του. Ναι θα το κάνει. Αφού δεν της καίγεται καρφί, θα το κάνει. Θα το πάει μέχρι τέλους και ας γίνει οτι θέλει. Αυτή η κόλαση είναι φτιαγμένη απο τις επιλογές και των δυο.
Βαδίζει με σταθερά βήματα προς την πόρτα. Πιάνει το πόμολο και παίρνει μια μεγάλη ανάσα. Την αφήνει να γλιστρήσει απο μέσα του.
Και ανοίγει. Ανοίγει στην μόνη επιλογή που του έμεινε. Να τα κάψει όλα.
"Ματέο..όλα καλά?" η φωνή της Μαρίας ξαφνικά ηχεί τρυφερή στα αφτιά του. Εκείνη φοράει ένα κόκκινο φόρεμα . Δεν έχει ίχνος μακιγιάζ στο πρόσωπο της. Η λευκή επιδερμίδα της σχεδόν φέγγει στο σκοτεινό διάδρομο.
"Πέρασε" της κάνει νόημα να προχωρήσει προς τα μέσα. Κάνει δυο βήματα και βλέπει εκείνη να κάθεται στο καθιστικό. Φοράει φόρμες και είναι ατημέλητη. Τα αγορέ μαλλιά της στερούν απο πάνω της κάθε ίχνος θηλυκότητας. Σχεδόν προσπαθεί να κρύψει ένα χαμόγελο νίκης . Ήταν σίγουρη πως ο Ματέο θα γυρνούσε σε εκείνη. Έστω κι έτσι. Σιγά σιγά θα τον κατακτούσε και πάλι ολοκληρωτικά.
