Geçici olarak amcamlarda kalıyordum. Duştan çıkıp üzerimi giyindikten sonra mutfağa giderken merdivenlerde oturan kuzenimi gördüm. Adı April. 4 yaşındaydı ve çok neşeli bir kızdı. Suratıyla komik şekiller yapmakla meşguldü. Ona ne yaptığını sordum. ''Örgü ören bayanı taklit ediyorum.'' Etrafa baktım ancak çevrede bizden başka kimse yoktu. ''Bayan nerede April ?'' diye sordum. Merdivene paralel olarak yerleştirilmiş spot ışıklarından oluşan aydınlatmayı işaret etti.
''Şu an bayan ne yapıyor ?'' diye sordum. Komik surat yaptığını söyledi. Tebessüm ederek merdivenden çıkmaya kalkındım ancak birşey yüzünden hızım kesildi. April bayanın örgülerine ayağımın dolandığını söyledi. Geriye döndüm ve şaşkın gözlerle April'a bakarken bana merdivenin demirlerini işaret etti ve bayanın örgülerinin orada asılı olduğunu söyledi. Komik suratlar yapmaya devam ediyordu. Artık korkmaya başladığımda April'ın surat ifadesinin değiştiğini gördüm. Bu sefer komik değildi, ürkütücü bir surat idi. İşte o zaman bu evde şuan sadece 2 kişinin nefes almadığını anladım.
