Sevgili günlük,
Bugün olanlara inanamayacaksın ! Eskiden sürekli teyzemlere giderdik ve orada çok eğlenirdik. Birkaç senedir ise kuzenim öldüğünden beri hiç gitmedik. Hem de buradan çok uzakta yaşıyorlar. Ölen kuzenimi çok severdim. Benden birkaç yaş büyüktü ve şu an yaşasaydı on altı yaşında falan olurdu herhalde. O öldüğü zaman gerçekten çok korkmuştum çünkü durum gerçekten çok garipti.
Bir gün arkadaşında kalmak istemiş ama sabah teyzem ona almaya gittiğinde ev bomboşmuş. Sanki oradan taşınmışlar gibi evde mobilya bile yokmuş, polise falan haber verdiler ama hiçbir yerde bulamadılar.
Kaybolduktan bir hafta sonra bahçede oynarken onun cesedini ağacın üstünde görmüş ve ağlayarak annemin yanına gitmiştim. O da polisi aramıştı.
Fark etmişsindir, dün sana bir şey yazmadım çünkü çok garip şeyler oldu. Bahçeye geçen hafta yaz geldiği için bir masa ve sandalyeler koymuştuk. Arkadaşımla beraber ders çalışırken ağacın altındaki masaya oturduk ve ders çalışmaya başladık. Ondan hoşlanıyordum ama bunu ona söyleyemiyorum, benden bir yaş daha büyük o yüzden bana ders çalıştırıyor. Tam matematikle ilgili sıkıcı bir konu anlatırken cesaretimi toplayıp onun elini tuttum. Anlatmayı durdurdu ve bana baktı. Tam o sırada masanın üzerine bir ceset düştü ve ben geriye sıçrayıp çimlerde yuvarlandım. Kalbim daha önce hiç atmadığı kadar hızlı atıyordu. Kuzenimin doğru düzgün derisi olmayan iskeletine bakıyordum. Masada yatarken kafası bana döndü ve ağzı açıldı.
Korkudan öylece donakalmıştım. İskelet doğruldu ve hareket edemeyecek kadar korkmuş Jason'a doğru yaklaştı. Elleriyle kafasını tuttu. Jason'ın gözleri yerinden fırlarken ve kanlar fışkırırken kafası yavaşça düzleşmeye devam etti. Jason'ın derisi çatlıyordu ve dökülüyordu. Bir an için kuzenimin iskeletine baktığımda Jason'ı bıraktı ve bana döndü. Bana doğru yürürken kendimi topladım ve evin içine girdim. Pencerelerin ve kapıların hepsini kapattım.
İki gündür bodrumun içinde saklanıyorum. Camların kırılma seslerini duydum ve annemin çığlıklarını. Benim için de geleceğini biliyorum. Bunu yazmamın sebebi ise onun sesini duymamdı, kapının önünde bekledi ve kapıyı yumrukladı. Ardından bir yönü olmayan ses kulaklarımda çınladı ''Annem bana hep işkence etti. Babam ise hiçbir şey yapmadı, sadece izledi. Arkadaşımla beraber kaçtım ama o beni buldu. Derimi yüzdü, şimdi intikamımı alacağım.'' Dedi ve babamın çığlıklarını duydum ''Kuzenim, beni kurtarmadı. Şimdi acısını çekme zamanı.''
Kapıyı yumruklayıp duruyor. Ben bu yazıyı bitirene kadar o çoktan kapıyı kırmış olur. Eğer bir gün sizd... (buradan sonraki bölüm kandan dolayı okunamıyor.)
Kusura bakmayın dün akşam yayımlayamadım. Eve gelir gelmez hemen paylaşıyım dedim :)
