Karanlık garip bir şey, değil mi ? Bilinmeyenliğin tamamı.
Orda ne var ? Ensendeki o his ne ? Tüm vücuduna yayılan o karıncalanma.
Hissettiğin şey bir ses. Duyabileceğin bir ses değil, hissedebildiğin.
Aklının köşesindeki bir ses, korkunu besleyen. Küçükken seni gardrobundan korkutan o yaratıklar, karanlığın içinde bir şey olduğunu düşündüren şey.
Fiziksel düzeyimizde bulunmuyorlar. Bizim anlayışımızdan ileride bir düzeyde varlar.
Melek dediğimiz şeyler gibiler.
Yine de, olayların diğer boyutu için yaşıyorlar, şeytani değil, kendi nedenleri için. Bazen onların nedenleri, bizimkilerle uyuşmaz.
Bizden beslenirler, ama yavaş yavaş ölüyorlar, onlara olan korkumuz internet ve video oyunlarının günlerinin başlamasından itibaren azaldı.
Zaman geçtikçe yavaş yavaş onları umursamamaya başladık. Umutsuzlaştılar.
Onlardan korkmamaya, başka meşguliyetlerle uğraşmaya başladıkça onları unutmaya başladığımızı farkettiler.
İnsanlardan sağlayabilecekleri fırsatları dışa vurdular. Birkaçını öldürdüler, diğerlerini zihinsel olarak korkuttular. Bazen durduk yere ürperirsin ya hani o his neden sanıyorsun ?
İlk olarak rüyalarınla başladılar, korkutmak için görüntüler gösterdiler, ölü aile bireyleri, felaketler, benzer şeyler, rüyalarından alabileceklerinin hepsini emdikten sonra sen uyanıkken kendilerini göstermeye başladılar.
Bir kere gördün mü, asla unutmuyorsun, onları kaybetmek, kaçırmak imkansız. Bir kere gördün mü, hep ordadır, seni izler.
Hala o sesin evdeki eşyaların gıcırtısı olduğuna inanmak mı istiyorsun ? Hala onları umursamamak için tüm gece bilgisayarını açık tutmak mı istiyorsun ? Belki bir gün birini görürsün.
Ama umarım, yanılıyorumdur. Belki de bizim görmememiz gereken o dünyayı görmezsin. Belki...
