Tommy korkmuş bir şekilde kendi kendine fısıldadı "Yatağın altında hiçbir şey yok.Yatağın altında hiçbir şey yok." Ama buna inanmadı.
Ay ışığı pencereden yatak odasına gölgeleri hareketlendirip duvarda korkunç şekiller çıkararak doluyordu. Bazıları kurtlar gibi. Bazıları yılanlar gibi. Bazıları ise uzun,keskin pençeli eller gibi görünüyordu. Ona uzanan eller...
"Sadece bir gölge." diye fısıldadı. "Sadece dışarıdaki ağacın gölgesi." Gözlerini iyice kapadı ve örtüyü çekebildiği kadar yukarı çekti. Örtünün altında güvendeydi.
Herkes küçük bir çocuğun battaniyesinin altına hiçbir şeyin giremeyeceğini bilir! Örtüyü başına kadar çektiği sürece, hiçbir şey ona dokunamazdı. Yatağın altında hiçbir şey yoktu...
Bir rüzgar esti ve ağaç dalları pencerenin camında bir gıcırtı çıkardı. GICIIIIIIRRTT!!
Tommy titredi ve gözlerini daha da sıkı bir şekilde kapadı.
Fısıldamayı kesmesi gerektiğini biliyordu. Yoksa onu duyabilirdi.
'Yatağın altında hiçbir şey yok' diye düşündü. 'Eğer uyuyormuş gibi davranırsam buradan gider'
Herkes uyuyan bir çocuğa hiçbir şeyin dokunamayacağını bilir! Yaratık çocukları yerken onların uyanık olmasını ister. Çığlıklarını duymak ister...
Sahte bir horlama çıkarmayı denedi, ama sahte olduğu çok belliydi. Sadece babaların horladığını herkes bilir!
Bu yüzden rahat bir pozisyon buluncaya kadar hareket etti, örtüyü sıkıca tuttu ve uyuyormuş gibi görünmek için çabaladı.
GACIIIIIIIIRRTT!!
'Sadece evden gelen sıradan sesler' diye düşündü. Ama buna hala inanmıyordu. Ses duvarlardan gelmemişti. Daha aşağıdan gelmişti. Yerden. Şeyin altından...
Kelimeler anlamını yitirinceye kadar defalarca kez 'Yatağın altına hiçbir şey yok! Yatağın altına hiçbir şey yok! Yatağın altına hiçbir şey yok!' diye tekrar etti. 'Örtünün altındayım ve uyuyorum, hiçbir şey bana dokunamaz çünkü--"
Pencereden bir ses "Yatağın altında hiçbir şey yok." diye fısıldadı.
Duvardan bir ses "Yatağın altına hiçbir şey yok." diye hırıldadı.
Tommy'nin başucundan bir ses tısladı "Yatağın altına hiçbir şey yok. Ve uyumadığını biliyoruz."
