Mój ojciec powtarzał mi zawsze, że mogę w życiu robić cokolwiek. Większości rzeczy powinnam spróbować, a o niewielu marzyć. Jednak zaznaczył przy tym, że muszę mieć przede wszystkim coś, w czym będę naprawdę dobra. Niemal bezkonkurencyjna. Nie musia...
- To już piętnaste okrążenie! Miało być dziesięć! - krzyczałam do uszczęśliwionego chłopca, który na wielkim jak hokejowe boisko podjeździe, męczył swój czerwony rower. Od razu po wyjściu z auta dobiegł do opartej o drzwi garażu dwukolorowej bestii i bez okazji zobaczenia wnętrza, zmuszona zostałam do omówionego z rana treningu. Z bransoletką w torbie, za wartość której można w tym mieście stracić życie, biegałam za sześciolatkiem, dla którego życie koncentrowało się wyłącznie na doznaniach "przyjemne-nieprzyjemne". Nie było w tym nic niewłaściwego. Dzieci powinny mieć właśnie tak ograniczony zasób doznań. Nie mogą doświadczać problemów, niuansów ludzkich relacji i zmartwień, których nie zrozumieją, ani nie udźwigną. Dlatego tak mocno irytowała mnie ta cała karuzela doświadczeń, które ściągnął na Borysa Sergiej. Rozumiem, że pewnych rzeczy nie mógł uniknąć, ale o sporo mógł jednak zadbać. Dlaczego to Oleg, a teraz ja, uczymy malucha jazdy na rowerze? Dlaczego to ja bardziej widzę, jak ważny jest Jurij w życiu tego chłopca? Nie rozumiem też, przed czym upiera się prawnik. Z jednej strony tęskni za malcem jak cholera, a z drugiej duma i uraza nie pozwalają mu zabiegać o ten kontakt. Nie zastanawiałam się przynajmniej nad tym, żeby ojcu mojego podopiecznego przesłać kilkusekundowy filmik z cudownej zabawy syna. Rozczulające widoki jak chłopiec w swojej wyobraźni zamienia rower na motocykl i jak bawi się sporą dla niego prędkością, przynajmniej wywoła u Sergieja trochę radości. Może zrzuci z ramion nieco napięcia i doda ludzkiego wyrazu. I mimo że nie odpisał ani nie zadzwonił, wiedziałam, iż gdzieś gdzie teraz był, zrobiło mu się bardzo miło. - Borys! Kończ już! Robi się chłodno. Poza tym bardzo bym chciała zobaczyć twój pokój. Obiecałeś, że pokażesz mi wszystkie swoje zabawki... - mówiłam, pomagając chłopcu już odprowadzić rower pod drzwi garażu. - Najpierw jednak może coś zjesz, napijesz się? - Chce mi się pić! - bez dłuższych ustaleń pobiegł w stronę wejścia. Olega nie było już przy nas. Dostrzegłam bez trudu jednak, że co najmniej trzech mężczyzn pilnuje posesji, a wjazd począwszy od bramy, jest nieźle monitorowany. To, co powoduje lekki uśmiech, to fakt, że sam dom nie był przytłumiającą willą z trzydziestoma pokojami na potrzeby dwóch osób, ale wizytówką kogoś z klasy średniej. Pomyślałabym raczej o młodym małżeństwie, z pewnością bez dzieci, które tuż po ślubie rozkoszuje się swoim towarzystwem.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Nie był może tym z najmniejszych, ale jego klasyka nie pasowała mi zwyczajnie do Sergieja. Oczywiście był przywiązany do tradycji, rzeczy i spraw z pełnym uznania rodowodem, ale otaczał się przy tym przedmiotami drogimi, które gromadził w ilościach minimalistycznych. Nie stałam więc przed futurystycznym budynkiem, który od progu przygniatał monstrualną wielkością, tonami metalu i nieskazitelnie czystego szkła. I choć miałam świadomość, że może to być rozwiązanie na chwilę, to zakładałam większy rozmach. Jednak jeśli miejsce to miało zapewniać bezpieczeństwo i prywatność, to właśnie swym wyglądem nie przyciągało uwagi. Mogło być w nim też coś niezwykłego, o czym dowiedzieć miałam się nieco później.
- Wiesz już, kiedy spotkamy się z Jurijem i ciocia Julią? - Nie, ale rozmawiałam już o tym z twoim tatą i wujkiem Igorem. Myślę, że to kwestia dni - odpowiedziałam znad kubka herbaty, przyglądając się chłopcu z wypełnioną płatkami i mlekiem buzią. - Tata z wujkiem już się chyba nie lubią. - Bardzo możliwe. Wiesz... W świecie dorosłych jest tak, że można kogoś nie lubić i jednocześnie bardzo kochać. Sądzę, że tak jest z tatą i Igorem. Przynajmniej na razie. - A ty masz dzieci? - Nie mam... - z lekkim zażenowaniem i zaskoczeniem na bezpośredniość chłopca, odpowiedziałam. - Dlaczego? - Tak się złożyło. - Jesteś za stara, czy nie masz męża? - Nie jestem jeszcze aż tak stara, a męża owszem nie mam. - W ogóle lubisz dzieci? - spojrzał, przelykając pokarm. - Tylko te inteligentne. - A mnie lubisz? - Tak, bo jesteś mądry. - Ja też cię lubię, bo mówisz po rosyjsku. - Może chcesz czasami po angielsku? Łatwiej byłoby ci w przedszkolu. - Nie lubię przedszkola. Nie muszę z nikim rozmawiać. - Odsunął miseczkę i wycofał się nagle w głąb siebie. - Każdy chłopiec w twoim wieku potrzebuje przyjaciela. Jak nie będziesz z nikim rozmawiał, to nikt też się nie dowie, jaki jesteś fajny. - Ty masz przyjaciela? - Nie, ale może szukam... - uśmiechnęłam się szeroko, wyprzedzając jednocześnie stwierdzenie chłopca, że jednak ludzie mogą żyć bez innych ludzi. - Posłuchaj Borys... Nasze mózgi są tak skonstruowane, że aby człowiek mógł się rozwijać, musi żyć wśród ludzi i miewać z nimi bliższe lub dalsze kontakty. Najlepiej, jeśli ci ludzie są w twoim wieku. - Szkoda... - dziwnie smutno podsumował. - Nie rozumiem? - Chciałem poprosić, żebyś ty została moim. - Hmmm... Da się to zrobić, ale... Obiecaj, że przestaniesz być odludkiem w przedszkolu. Po prostu czasami z kimś się pobawisz, pogadasz... Co? - Dzieci się śmieją, jak zaczynam coś mówić po angielsku - spuścił głowę jeszcze smutniejszy. - W takim razie niech spróbują powiedzieć coś po rosyjsku. Obawiam się, że mogą połamać sobie języki... - połaskotałam chłopca, doprowadzając go wreszcie do małego uśmiechu. - A teraz chyba czas na jakąś bajkę i potem do łóżka - zakończyłam, spoglądając jednocześnie, na wchodząca pomoc domową i Olega.
