Life goes on, even with The 76th Hunger Games (NL)

Chapter 54

Alleen zorgen voor twee kinderen van vier is zwaarder dan ik dacht. Ik kan niet meer zeggen dat ze naar hun moeder moeten gaan. Die is niet meer thuis. Joshua en Hayley vragen aardig wat aandacht, die ik ze allemaal wil geven, maar wat praktisch onmogelijk is. 

We hebben uiteindelijk twee maanden bij Finnick en Annie gewoond. De eerste twee weken waren absoluut geen pretje. Katniss belde al vrij snel, om te vertellen dat ze naar District 4 is vertrokken, naar haar moeder, om na te denken. Annie heeft wat spullen van Katniss gepakt en is even langs geweest, om er zeker van te zijn dat alles goed met Katniss ging. 

Katniss weigerde me te spreken via de telefoon. Toen ik de hoorn uit Annie's handen rukte om haar stem te horen, hing ze meteen op. Volgens Annie was ze erg gewoon nog niet klaar voor. Niet dat die woorden het benauwde gevoel in mijn borst lieten verdwijnen. 

Na die twee weken leerde ik mezelf weer op te pakken. Ik had momenten waarin ik instortte, dat Katniss weer ik mijn gedachtes verscheen en weigerde weg te gaan. Ik had elke nacht nachtmerries, over haar. Maar ik leerde sterk te zijn voor mijn kinderen. 

De kinderen hebben het moeilijk met de situatie. Nog steeds, al is het alweer drie maanden geleden. Joshua geeft zichzelf de schuld van wat er allemaal gebeurd is. Hij houdt van Katniss en zou niet weten waarom ze hem achter zou laten als hij niets gedaan zou hebben. Hij is niet boos op mij, wat me verbaasd. Het is immers mijn schuld dat Katniss er niet meer is. 

Hayley denkt nog steeds aan Katniss, maar is er niet zo stuk van als Joshua. Laatst stond ik met haar voor haar kledingkast. Ze trok voor het eerst vrijwillig een broek en een shirt uit de kast. Toen ik haar vroeg waarom ze geen jurkje aan wilde, antwoorde ze: ''Zo lijk ik meer op mama, dan hoeven we mama niet meer te missen.''

Sinds die dag is de spijkerbroek het enige wat ze aan wilt. Haar haar moet altijd in de vlecht die Katniss in had. Al was het op het begin pielen met het haar, het is me uiteindelijk wel gelukt. Ze was al een kleine Katniss zonder de kleren en de vlecht, maar op het begin was het bijna pijnlijk om naar haar te kijken. 

Na een week raakte ik gewend aan de stijl die Hayley aanhield. Alles ging langzaam terug naar normaal. Katniss werd steeds minder vaak het gespreksonderwerp en we leerden allemaal als gezin weer plezier te maken. Elke zaterdag gaan we naar het meer. Daar springen ze beiden op mijn rug en zwemmen we door het meer. We lachen allemaal weer. 

Zo af en toe denk ik dat Hayley en Joshua niet meer bezig zijn met Katniss. Ze kunnen alles zo gemakkelijk aan de kant schuiven. Ze kunnen dagen lol hebben zonder dat Katniss's naam ook maar valt. En toch weten ze me om die paar dagen te overvallen met de vraag 'wanneer mama weer thuis komt'.

Ze kunnen er ook niks aan doen. 

''Papa?'' vraagt Joshua wanneer we aan de ontbijttafel zitten. Het is woensdag, een korte dag op school voor de kinderen, wat betekend dat ze in de middag samen met mij verschillende broden en lekkernijen bakken in de bakkerij. 

Of nou ja, ik maak ze, de twee eten ze op. 

''Ja, wat is er?''

''We moeten vandaag iets meenemen wat al een tijdje in de familie is, wat mogen we meenemen?'' 

Ik moet er even over nadenken. ''Eet maar rustig door, dan kijk ik boven of ik iets kan vinden.'' De kinderen knikken en eten verder terwijl ik naar boven ren. 

Ik kijk de slaapkamer door. Ik weet al wat ik zoek. Ik hoop alleen dat Katniss hem niet mee had. Ik zoek door haar laden, op zoek naar het kleine doosje waar Katniss alle belangrijke spullen houdt. 

Denk, Peeta, waar zou Katniss zoiets dierbaars houden. Het moet niet ver van het bed zijn, want elke keer als ze een nachtmerrie heeft, zoekt ze naar dat doosje. Ik kijk onder het bed.

Bingo.

Dat ik het niet eerder tegen ben gekomen...

Ik graai het doosje onder het bed vandaan en leg het op mijn schoot. Moet ik dit wel doen? Moet ik wel door Katniss's spullen neuzen als ze me er geen toestemming voor heeft gegeven?

Ja, dat moet, na alles wat ze gedaan heeft. 

Ik open het doosje. Het gehele doosje wordt in beslag genomen door een briefje en de spotgaaienspeld van Katniss. Ik pak de speld op en sluit mijn hand erom heen. Daarna pak ik het briefje op. 

Het is een envelop, geen brief. Mijn naam staat er ook op. 

Waarom zou Katniss nou precies hier een brief voor mij achter laten? Waarom op een plek die ze voor zichzelf wilt houden? Mag ik het wel lezen?

Ja, anders zou mijn naam er niet op staan.

Ik open de envelop en haal de brief eruit. De brief zelf stop ik in mijn zak. De kinderen moeten naar school. Ik loop naar beneden.

''En, heb je iets?'' vraagt Joshua met onschuldige ogen. Zowel Hayley als hijzelf zijn al klaar om naar school te gaan.

''Ja, let er wel goed op. Het betekent veel voor mama,'' zeg ik terwijl ik Joshua de spotgaaienspeld in de hand druk. Joshua knikt en laat de speld in een aparte zak in zijn schooltas zakken. 

''Ik verlies het niet uit het oog,'' zegt hij. 

Ik glimlach.

Nadat de kinderen op school zijn afgezet, rijd ik naar de bakkerij. Ik loop naar de werkplaats en haal de brief uit mijn zak. Voorzichtig vouw ik het papiertje open en lees ik de woorden van Katniss. 

Lieve Peeta,

Het spijt me dat ik zo kort van tevoren ben vertrokken. Ik kon niet anders. Ik kon het je niet vertellen. Je zou me proberen over te halen of boos op me zijn. Ik kan dat niet aan. Niet nu. 

Het is een keer mis gegaan, Peeta. Ik werd een week of twee misselijk wakker. Ik dacht dat het een griepje was, iets dat snel over zou gaan. Ik voelde me in de middag gewoon weer goed. Daarom heb ik je niets over dat verteld die dag, het zou je alleen maar bezorgd maken, terwijl het niet nodig was. 

De volgende ochtend was het precies hetzelfde liedje. En de ochtend daarna. En de ochtend daarna. Mijn buik werd harder en ik menstrueerde maar niet. Ik ben naar de dokter gegaan, heb de test gedaan. 

Peeta, ik ben zwanger. 

En Peeta, ik wil het kind niet. 

Ik kan amper Joshua en Hayley opvoeden. De twee vragen veel aandacht, die ze verdienen. Een baby zou hun geen goed doen. Ik vind het nu al lastig om de aandacht te verdelen. Ik bak er werkelijk helemaal niks van. 

Daarnaast zag onze dokter meteen een fout. De baby was niet gezond. Als de baby geboren zou worden, zou het met alles geholpen moeten worden. Daarnaast is zwanger zijn van zo'n baby erg pijnlijk en levensgevaarlijk. De kans is groot dat ik overlijd wanneer ik moet bevallen. Stel, ik zou er na nog leven, zou het niet beter zijn. Het zou al onze aandacht nodig hebben. Iets wat we de baby niet kunnen geven. 

Ik wilde het niet in je gezicht zeggen. Ik was bang dat je boos op me zou worden, me een lafaard zou noemen, me nooit meer zou willen zien. Ik wilde je laatste woorden herrinneren als lieve woorden. Ik wilde je stem niet herrinneren in een boze toon. Ik zou dat niet kunnen verdragen. 

Als je dit leest, ben ik op weg naar District 4. Ze hebben daar een manier om de baby weg te kunnen halen. Het is een lang proces, zeker een maand, maar ik kom pas terug wanneer je me terug wilt hebben. Op de achterkant van deze brief staat het nummer van mijn moeder's huis. daar verblijf ik totdat je belt. 

Het spijt me zo, Peeta...

------------------------------------------------------

Nieuw stuk! En ook nog eens vrij lang! Ik ben trots :)

Het spijt me zo voor de lange stilte. Ik kan nog steeds niet beloven dat het weer terug naar eerder gaat, maar ik heb weer ideeën en vind het weer leuk om te schrijven. Dat is een goed teken, haha.

Willen jullie mijn nieuwe boek 'Book-a-Holic' misschien even checken? Alvast bedankt :)

Byebyee <3