Life goes on, even with The 76th Hunger Games (NL)

Chapter 18

''Dames en heren, jongens en meisjes, hier zijn niemand minder dan Katniss Everdeen en Peeta Mellark, de mentoren van District 12!'' klinkt er door de geluidsboxen. 

Katniss staat naast me in een oranje jurk. Ik sta in een wit pak met een groene stropdas. We dragen elkaars lievelingskleuren. Alsof we het gepland hadden. Ik pak haar hand en samen lopen we het podium op. 

Lichten flitsen in mijn ogen. Felle lampen volgen elke beweging. Welkom op het podium van het Capitool. 

''Welkom, Katniss en Peeta!'' zegt Caesar enthousiast. De kleur van zijn pruik doet bijna pijn aan mijn ogen. ''Fijn om terug te zijn,'' zegt Katniss met een glimlach waarvan iedereen kan zeggen dat het niet gemeend is. Ik sla mijn arm om haar heen. Ze kruipt er dankbaar diep in. 

''Helaas, jullie tribuut Aaden heeft het net niet geredt. Hij leek zelfmoord te plegen voor de winnende tribuut uit District 4, hebben jullie een idee waarom?'' vraagt Caesar. ''Dat is simpel. Mensen die wonen in de Laag in District 12 zijn niet gewend om wat te krijgen. Vooral het eerste geschenk is moeilijk terug te betalen. Ik denk dat het ook voor andere Districten geldt. Mickuel hielp Aaden om te overleven door de medicijnen te geven. Aaden kon hem met niets anders terug betalen dan zijn leven. Zo werkt het, het terugbetalen nemen we vaak te serieus,'' zeg ik. Katniss knikt.

''Dat klinkt logisch, nietwaar?'' roept Caesar naar het publiek. Het publiek klinkt instemmend. ''En dan Thalia. Haar dood was nogal mysterieus, kunnen jullie ons daar meer over vertellen?''. Dit keer neemt Katniss de vraag. 

''Thalia heeft niet het makkelijkste leven gehad. Ze vertelde ons gelijk dat ze het niet wilde overleven, maar ook niet vermoord wilde worden. Met z'n allen besloten we voor een pil die haar pijnloos naar haar einde zou brengen. Ze wilde laten zien dat ze iemand was, vooral naar haar ouders. Wanneer we terug in District 12 zijn, zullen we haar ouders ook de brief geven die ze voor hun achter liet. Ik heb er ook één van Aaden,'' zegt ze. 

''Hoe was het, het eerste jaar mentor zijn?'' vraagt Caesar. ''Raar, het is niet bepaald prettig om te zien hoe die kinderen vechten voor het leven. Maar gelukkig hadden we elkaar en de mensen die we al eerder leerden kennen,'' zegt Katniss. 

''Al was je er niet al de tijd bij, toch Katniss?''. ''Klopt, ik was een tijd niet lekker. Ik hoop dat dit het nu was,'' zucht Katniss. Ik lach. ''Ik hoop het ook, al vind ik het niet erg om voor haar te zorgen,'' zeg ik lachend. Katniss lacht mee. In een opwelling kus ik haar voorhoofd.

Natuurlijk reageert iedereen overenthousiast. Wanneer we zoenen, zijn we alleen. Een simpele kus kan al veel losmaken bij ze. ''Moet je eens zien wat hij doet wanneer we alleen zijn,'' zegt Katniss giechelend. Nee, zei ze dat serieus hardop? Nee toch?

Toch wel. Het hele publiek wordt helemaal gek. ''Ik denk dat we het interview moeten stoppen. Heel erg bedankt Katniss en Peeta!'' roept Caesar snel. Lachend lopen Katniss en ik af.

*********************************************

Een aantal cameraploegen staan bij het station van District 12. Niet zo veel als bij het Capitool, dus we kunnen rustig een auto instappen die ons netjes naar ons huis brengt. Katniss kijkt de hele rit moeilijk. ''Wat is er?'' vraag ik zachtjes. ''Ik voel me echt niet zo lekker,'' zegt Katniss. Ik druk haar dicht tegen me aan. ''We zijn er bijna, nog heel even,'' zeg ik. Ze knikt licht tegen mijn borst.

Katniss springt bijna de auto uit. Ze rent het huis binnen en zit voordat ik het kan beseffen weer bij de wc. Ze geeft weer over. Mijn arme Katniss. Ik zie hoe de tranen over haar wangen lopen en wanneer ze  even omhoog kan komen, hoor ik niets anders dan snikkende piepen uit haar keel. 

Uiteindelijk zitten we een kwartier bij de wc. ''Wat gebeurt er met me?'' snikt Katniss in mijn armen. ''Ik weet het niet, laten we het nog een dagje afzien en als het dan nog steeds niet beter is, gaan we naar het ziekenhuis,'' fluister ik. Katniss' ogen worden gelijk groot. Nee, we houden allebei niet zo van het ziekenhuis. Niemand houdt er echt van. Maar voor Katniss zit er echt een enorme afkeer aan. Dat was de plek waar Prim later wilde zijn.

Ik draag Katniss naar bed en stop haar diep in. Voor ik het door heb ligt ze vredig te slapen. Ik blijf naast haar zitten en kijk naar haar. Klinkt saai he? Toch weet het mij uren te boeien. Ik dwaal altijd af naar de meest mooie herrinneringen samen met haar. Alleen haar gezicht verteld vele verhalen die nog verteld moeten worden, maar langzaam weet ze het ook in woorden uit te brengen. Die verhalen blijven bij me en zullen me nooit met rust laten. Dat is tot nu toe helemaal niet gebeurt.

Uiteindelijk wordt ze wakker. ''Hee, hoe voel je je?'' vraag ik zacht wanneer ik plukjes haar uit haar gezicht veeg. ''Beter, denk ik. Maar het blijft steeds opkomen in de ochtend,'' zegt ze met een krakende stem. Ik frons. ''En in de avond?'' vraag ik. ''Nauwelijks, zo af en toe, maar niet vaak,'' fluistert ze. Ik trek haar in mijn armen. ''We zien morgen wel. Misschien weten ze je in het ziekenhuis te vertellen wat er aan de hand is,'' fluister ik terug. Katniss knikt. Ik ben bang dat dit niet in een dag over zal gaan met simpel wat rust. 

En ik had gelijk. De volgende ochtend voelt Katniss zich net zo beroerd als eerst. ''Katniss, je weet wat we gister hebben afgesproken,'' zeg ik. Katniss kreunt. ''Het gaat vast wel over,'' mompelt ze. ''Als dat zo was, hoefde we nu niet te gaan! Katniss, dit gaat al twee weken zo! Snap je dan niet dat ik ontzettend ongerust begin te worden en ik wil weten wat er aan de hand is!'' zeg ik hopeloos. Het blijft lang stil. Ik ben bang dat ze niet naar me zal luisteren, daar is ze veel te koppig voor. 

''Oke,'' zegt Katniss zacht. Ik kijk haar aan. ''Alleen voor jou, en je blijft bij me, begrepen?'' zegt Katniss. Ik knik en help haar naar buiten. Samen lopen we naar het ziekenhuis, dat niet veel verder van de Winnaarswijk af ligt. 

''Goedemorgen, we wilden graag onze dokter spreken,'' zeg ik tegen de receptioniste. Voorstellen doe ik al lang niet meer. Dat doen andere mensen achter me al. Zucht. ''Natuurlijk meneer Mellark. Neemt u even plaats, uw dokter staat zo klaar om u te helpen,'' zegt ze vriendelijk. ''Dankuwel,'' antwoord ik en ik loop met Katniss naar de wachtruimte. 

Inderdaad, we zaten net toen onze dokter naar buiten kwam. Hij neemt ons mee naar zijn kamer en laat ons zitten. ''Goed, wat is er aan de hand?'' vraagt hij vriendelijk. 

''De laatste twee weken blijf ik in de ochtend overgeven. In de middag gaat het weer en 's avonds ben ik gewoon weer de oude. Maar het blijft in de ochtend terug komen. Ik weet alleen niet waar het aan ligt,'' zegt Katniss met een trillende stem. 

De dokter knikt en stelt voor een aantal testjes uit te voeren. Ik zie dat Katniss het moeilijk vind, maar ze  doet het toch. Ik ben trots op haar. 

We wachten samen een tijdje terwijl de dokter naar de resultaten kijkt. Uiteindelijk komt hij weer terug en gaat tegenover ons zitten. ''Goed, willen julle het goede of het slechte nieuws eerst?'' zeg hij. ''Slecht,'' zegt Katniss zacht. 

''Dit zal nog een week doorgaan, ik kan je pillen meegeven om je sneller weer beter te laten voelen, maar ik kan het overgeven niet weghalen,'' zegt hij. ''En het goede nieuws?'' vraag ik als het te lang stil blijft. De woorden die uit zijn mond komen wekken verschillende emoties op.

''Katniss, je bent nu ongeveer drie weken zwanger, gefelicifeerd,'' zegt hij met een glimlach.

--------------------------------------

Iedereen wist het al lang, maar ik wilde het wat langer uitstellen.

Katniss is zwanger :D :D

En hierbij ook het bericht dat ik de komende tijd weinig zal schrijven. Ik heb vanaf de 13e PWW, dus daar ga ik me volledig op focussen. Sorry...

Toodles! <3 -xxx-