Life goes on, even with The 76th Hunger Games (NL)

Chapter 32

Zonder nog een keer om te kijken, loop ik terug naar Katniss. Ik ga naast haar zitten en leg mijn hand op haar buik. Mijn vrije arm ligt om haar schouders. ''Hoe gaat het?'' vraag ik zachtjes. ''Het gaat wel, ik voel hem even niet,'' fluistert ze terug. Ik knik en druk een kus op haar voorhoofd. 

De vlucht zelf duurt nog niet eens zo heel erg lang. De trein deed er veel langer over. Maar daar staan deze hovercrafts ook om bekend. Ze gaan vreselijk hard. We doen er maar een uur of zes over om in het Capitool aan te komen. Die tijd besteden Katniss en ik met naar buiten staren en slapen. Gewoon tegen elkaar hangen en wegzakken wanneer ons lichaam dat toestaat. 

We zullen wel moeten. Binnen nu en een paar uur zullen we alle slaap en tijd met elkaar vast moeten grijpen. Straks ben ik weg, is Katniss alleen met dr. Blue, Annie en Noah. Waarom zijn deze dingen altijd zo vreselijk op een verkeerd tijdstip gepland?

Ik lig nu met mijn rug tegen de leuning van de bank. Katniss ligt tussen mijn benen, slapend tegen mijn borst geleund. Ze is doodop van de nachten zonder slaap. Onze kleine baby's sparen haar niet echt. Zodra ze trappen, doen ze dat samen. Het maakt Katniss wakker. Wanneer ze dan wakker wordt, wordt ze overstroomd met hevige pijnscheuten. Eén keer zo erg dat ik dacht dat het weeën waren. 

Ik vind mijn weg onder haar shirt en leg mijn handen op haar warme huid. Mijn handen zijn koud en Katniss lijkt dat te voelen. Ze beweegt kort wanneer mijn handen op haar buik landen. Al snel stopt ze en slaapt ze rustig verder. Ik leun achterover en laat mijn ogen ook dichtzakken. Met de meest kostbare personen onder mijn handen val ik in slaap.

********

"Peeta, wakker worden,'' hoor ik zachtjes in mijn oor. Ik open traag mijn ogen en kijk recht in het gezicht van Katniss. Ze is blijkbaar opgestaan terwijl ik verder sliep. ''Wat is er?'' vraag ik. ''We zijn er, we moeten naar buiten,'' fluistert ze. Ik knik even en loop snel naar de badkamer. Ik controleer mijn haar, want ja, niets is beter dan met bedhaar op een foto staan. Vooral in het Capitool. Hiervoor hoef je geen meisje te zijn om het te begrijpen...

Ik keer weer terug en grijp Katniss' hand. Samen lopen we achter Finnick, Annie en Noah naar buiten. Wat we daar te zien krijgen, laat ons ene stukje terugdeinsen. 

Het hele gebied voor ons staat vol met kleurrijke Capitool-inwoners. Allemaal schreeuwen ze onze namen. Annie pakt Noah gelijk op, wetend dat we daar een weg door moeten vinden. Katniss gaat achter me staan en pakt mijn hand. Haar andere hand vind een houvast aan mijn shirt. ''Het is oké, Katniss. Ik zorg ervoor dat ze je niet aanraken,'' fluister ik. Maar wat ik ook zeg of doe, ze blijft koppig achter me staan. Dat is 100% de Katniss die ik ken.

Katniss en ik volgen Finnick, Annie en Noah door de stoet heen. Vredewbewakers lopen voor en naast ons, maar houden de mensen van het Capitool niet tegen om ons aan te raken. Tot mijn grootste ergenis. 

De taak van Finnick en mij zijn precies dezelfde; Allebei beschermen we degene die ons lief zijn. Bij hem gaat het goed, hij loopt voorop en houdt Annie stevig vast. Annie zorgt ervoor dat niemand ook maar een hand op Noah legt, Finnick zorgt ervoor dat niemand Annie aan zal raken. Heel soepel. Helaas staat dat woord niet in mijn woordenboek. 

Tot de helft gaat het prima, ik begon zelfs te geloven dat het goed zou gaan. Precies op dat moment struikel ik over een voet. Ik val voorover, weet mezelf niet op te vangen en val op mijn handen en knieën op straat. Op mijn handen ontstaan wonden, maar dat is het laatste waar ik me nu zorgen over maak. 

Het feit dat ik Katniss niet meer vast heb, is voor een man met paars haar een perfecte gelegenheid om zijn hand uit te steken en het hard op Katniss' buik te laten landen. Dat was het teken voor iedereen om precies hetzelfde te doen. Het duurt niet lang voordat ik weer op mijn voeten sta, maar ik zie nu al dat Katniss dit niet aan kan.

Met alle kracht die ik in mijn lichaam heb, probeer ik me een weg te banen door de mensen heen. Het lijkt alleen niet te stoppen. Wanhopig duw ik iedereen aan de kant, hopend dat ik Katniss snel zal bereiken. Haar onderdrukte, hoge kreun geeft me angst en adrenaline om verder te gaan. Godzijdank bereik ik haar binnen twintig seconden. 

De gil zei al veel, maar haar gezicht verraad nog meer. Het doet werkelijk pijn. Het is ook helemaal niet raar. Mensen hebben niet door hoe gevoelig haar buik nu is en slaan er bijna op. Ik werk de laatste man aan de kant en grijpt Katniss met beide handen vast. 

Nu ze ziet dat ik het ben, begint ze te huilen. Ze is bang. Vredebewakers helpen me om de mensen om ons heen wat afstand te laten nemen. Ik ben blij dat ze dat doen, want mijn concentratie ligt volledig bij Katniss. Ze huilt zachtjes in mijn armen. ''Shht, het is zo voorbij. Het komt goed, shht,'' fluister ik. ''Het doet pijn,'' fluistert ze terug. Ik geef haar een zachte kus en til haar op. Ondanks de enorme buik is Katniss nog steeds licht. 

De rest van de weg leg ik af met Katniss in mijn armen. Ik neem haar mee de lift in en wacht tot we op onze oude verdieping zijn. Daar zet ik Katniss weer neer. Samen lopen we langzaam door de verdieping, naar onze kamer, om Katniss te laten uitrusten. 

Ik heb moeite om over deze gangen lopen. Het doet pijn om langs alle kamers te gaan. Alles laat me denken aan de vrolijke stem van Aaden en de wijsheid van Thalia. Allebei zo verschrikkelijk jong, en toch wisten ze meer van het leven zelf dan de meesten van hun leeftijd. Hun stemmen die vol wijsheid spraken. Het is walgelijk dat ik die stemmen nooit meer zal horen. 

------------------------

Ik. Ben. Dood. 

Ik slaap slecht en elke nacht is er wel were iets te doen. Werkelijk, de uitwisselingen duren lang. Iets te lang voor mijn gevoel. Het vervelende is dat mijn moeder alles voorsteld, dus ik wel gewoon mee moet gaan. Vanavond weer, ik moet weer op pad, omdat het erbij hoort. Jongens, ik heb geen energie meer ove vrijdag. Ik duik vrijdag mijn bed in wanneer ik weer thuis ben en ga slapen. 

Maar goed, het is ook best lollig hier. Ik dacht dat jullie een stukje wel weer leuk zouden vinden. Dus ja, hier is er weer één. Willen jullie me alsjeblieft vertellen wat jullie er tot nu toe van vinden? Ik weet niet of iedereen nog tevreden is. 

Toodles! <3 -xxx-