Life goes on, even with The 76th Hunger Games (NL)

Chapter 38

Klik - stap - klik - stap. Mijn kunstbeen maakt een totaal ander geluid door de lege straten. Mijn groep volgt me op m'n hielen. Zo af en toe duiken we in een donkere hoek, maar tot nu toe is het altijd overbodig geweest. Alle concentratie ligt op de plekken die aangevallen worden. Daar bevinden we ons nu niet.

We rennen door verschillende straten, links, rechts, totdat we het bekende gebouw zien. Daar mag deze groep hun kracht in gaan zetten om deze opstand te laten lukken. Nog steeds ga ik niet meewerken. Ik heb geen idee of ik meteen terug mag, of dat ik daar moet blijven, wachten tot mijn groep terug is. lk zou het daar te horen krijgen. 

Maar goed, concentratie. Ze moeten wel bij hun bestemming aan komen. Dat is het begin, of niet? 

Achter me hoor ik de mannen steeds harder ademen. Even pauze nemen zal wel geen kwaad kunnen, toch? Ik ren een leeg huis binnen en houd de deur open, zodat alle mannen de schuilplek binnen kunnen treden. 

Sommigen vallen hijgend op de grond, dat hoog tapijt heeft. Sommige nemen plaats tegen de muur en sommigen blijven staan. Ik wacht tot ze klaar zijn, want voor mij is dit pure verspilling. Voornamelijk nu ik weet dat de bevalling van mijn kinderen is begonnen. 

''Zijn jullie klaar?'' vraag ik. Bijna iedereen schudt zijn hoofd. ''Van waar de haast, dude?'' vraagt een jongen van 17. Ik kijk hem strak aan. ''Mijn vriendin zorgt er op dit moment voor dat onze kinderen op de wereld worden gezet, daarom,'' zeg ik koel. De jongen draait met zijn ogen en zakt weer neer. 

Zo af en toe kunnen de jongeren onder ons de belangrijkste zaken niet serieus nemen. 

Langzaam maar zeker staan steeds meer mensen op van hun plek en gaan ze voor me staan. Ze zijn uitgerust genoeg om nog een stukje verder te rennen. Want heel ver is het niet meer. Ze mogen boffen dat ik gestopt ben, ieder andere leider van een groep zou niet gestopt zijn. 

''Goed, we hoeven nog maar een paar honderd meter, ik wilde dat jullie met meer energie de strijd in gaan dan dat jullie vijf minuten geleden hadden. Wanneer jullie er zijn, zal ik afscheid van jullie moeten nemen. Daarom wens ik jullie bij deze heel veel succes en onthoud, doe dit niet alleen voor jullie zelf, doe dit voor Panem,'' zeg ik. Een stuk of dertig hoofden knikken op en neer. 

Met die woorden stap ik weer naar buiten en begin ik met lopen. Steeds meer schaduwen duiken achter me op. Ze lopen op precies hetzelfde tempo. 

Uiteindelijk zijn we er. Ik merk gelijk op dat het Capitool dit keer echt niets zag aankomen. Tot nu toe zijn er alleen nog maar mensen van ons soort. Wat eigenlijk levensgevaarlijk is. Vooral voor mij. Ik kan de vredebewakers zo tegenkomen. 

Ik word bij de schouder gepakt. ''Peeta, we moeten gaan. We gaan van onder, ik kreeg net het bericht dat de vredebewakers al onderweg zijn boven de grond,'' zegt Finnick. Ik knik, kijk nog één keer naar mijn groep, zie dat ze klaar staan en ren achter Finnick aan. 

Finnick brengt me naar een huis, die hij zonder pardon open trapt. We rennen naar binnen, waar we een verscholen deur zichtbaar maken. We openen de deur en rennen naar beneden. 

Er heeft nog nooit zoveel adrenaline in mijn lichaam gezeten. Het is pittig lastig om achter Finnick te blijven rennen, maar het moet wel. Ik heb toch geen idee waar ik naar toe moet rennen. 

Uiteindelijk stopt Finnick. Ik herken dit gedeelte weer, ik weet waar we zijn. We zijn bij Katniss. Een zacht gehuil bevestigd het. Het is absoluut geen huil voor Noah, deze is een stuk jonger. Het is de huil van één van mijn kinderen.

Ik ben te laat. 

-----------------------------

Ik zei al dat Peeta's taak niet bijzonder was, maar toch wilden jullie het lezen. Nou, het volgende stuk is dus de hereniging. Zie dit als een klein opvulstukje. Jullie hebben het stukje met Peeta en ik ben er van af. Heerlijk :)

Toodles! <3 -xxx-