Life goes on, even with The 76th Hunger Games (NL)

Chapter 39

Daar liggen ze. Twee kleine verpakkingen, een roze en een blauwe. Ik zie niet wie er in liggen, al kan ik dat prima raden. Mijn kinderen.

De propjes liggen tegen Katniss aan. Ze ligt in het grote bed, met haar rug tegen een grote groep kussens. Noah zit naast haar en kijkt naar één van de twee baby's. Hij glimlacht, maar blijft van ze af. Hij houdt zijn handen bewust achter zijn rug. Noah luistert echt goed.

Even ben ik te verbaast om te bewegen, verstart elke bloeddruppel in mijn lichaam. Even lijkt het of mijn huid zich verplaatst en ruimte maakt voor steen. Even is alles in mijn lichaam uitgeschakeld. Ik staar naar de twee dekentjes, probeer te ontdekken of dit alles misschien niet een grap was. Maar ik weet dat het echt is. Daar zorgt Finnick wel voor. Hij geeft me een harde zet, zodat ik wel in beweging moet komen.

Godzijdank deed hij dat. Nu kan ik tenminste naar Katniss rennen.

Ik pak Noah op en ga op zijn plek zitten, met hem op mijn schoot. Maar dat is het laatste waar ik me zorgen om maak. Mijn ogen focussen zich op Katniss. Ze glimlacht opgelucht. ''Hee,'' zegt ze zacht. Ze ziet er nog ontzettend moe uit. Ik geef haar een kus op haar voorhoofd.

''Zo te zien is het hier goed gegaan?'' vraag ik zachtjes. Ze knikt. ''Mooi zo... Ik ben trots op je, lief,'' fluister ik. Katniss' glimlach wordt breder. ''Wil je je kinderen vasthouden?'' vraagt ze. Ik kijk haar aan. ''Natuurlijk wil ik dat,'' fluister ik.

Met veel moeite neem ik Joshua van Katniss over. Mijn ogen hebben hem pas een seconde vast, toch weten mijn hersenen al dat ik zielsveel van dit schepseltje zal houden. Het is een kleine kopie van mij. Inclusief mijn lichte haar. Maar wanneer hij zijn ogen opent, zijn het niet mijn lichtblauwe. Het zijn de grijze van Katniss.

Een stille traan valt over mijn wang. Ik veeg ze snel weg met mijn mouw, zodat het niet op mijn zoon valt. Ik kijk hem recht in de ogen aan. Joshua sluit ze en zakt weer in dromenland. Ik wieg hem zachtjes heen en weer. ''Hallo,'' fluister ik.

Katniss pakt mijn hand dat onder het hoofdje van Joshua ligt. ''Kom, geef me Joshua maar even. Dan kan je comfortabel zitten en lig je wat lekkerder,'' zegt ze zachtjes. Ik knik en geef haar Joshua even. Ik trek mijn schoenen uit, samen met mijn jas en ga naast haar liggen.

Even kijk ik de kant van Finnick en Annie op. Noah zit al op Finnick's arm, het viel me niet eens op dat hij weg was gegaan. Allebei hebben ze een brede glimlach op hun gezicht. Ik keer me weer terug naar Katniss.

Ik neem Joshua weer van haar over. Op haar borst ligt onze dochter, Hayley. Ze drinkt tevreden bij Katniss, met haar oogjes gesloten. Even aai ik over haar bol. Haar haar is donker, ze heeft een lang gezichtje, een kleine kopie van Katniss. Nu al.

Ik kijk weer naar Joshua. Hij beweegt zijn handje, zoekt naar iets. Ik leg mijn vinger tegen zijn huid, ik wil voelen hoe zijn kleine handjes aanvoelen. Maar ik krijg mijn vinger niet meer terug. Joshua slaat zijn vingers eromheen en weigert mijn pink los te laten. Katniss en ik lachen kort en zacht, maar kijken dan weer terug naar Joshua.

''Hoe is het gegaan?'' vraag ik wanneer ik Katniss aankijk. ''Het was zwaar, het duurde zo ongeveer 12 uur, maar het was het waard,'' zegt ze. Ik kijk haar met grote ogen aan. Hoe lang ben ik wel niet weggeweest?

Oh, dat is waar ook. We deden er zeker een dag over, want we hebben moeten slapen. Hoe dom kan ik zijn.

''Het spijt me dat ik te laat was...'' mompel ik terwijl ik wegkijk. Katniss' hand keert mijn hoofd weer terug. ''Hee, het ging goed. Er waren genoeg mensen die er voor me waren en we wisten al dat je er waarschijnlijk niet bij zou zijn. Ik was er al vanuit gegaan. Maar we hebben onze kinderen nu. Laten we dat detail maar vergeten. Jij hebt ervoor gezorgd dat ze misschien wel veilig op kunnen groeien, hoe klein die taak dan misschien mocht zijn,'' zegt ze stellig. 

Tranen springen in mijn ogen. Katniss veegt ze al weg voordat ze over mijn wang kunnen vallen. ''Maak je geen zorgen, geniet van ze,'' fluistert ze. Ik knik en buig naar voren om haar te geven wat ze verdient. 

God, wat heb ik haar lippen gemist.

Hard gehuil laat ons gedwongen stoppen. Zowel Hayley als Joshua hebben het tegelijkertijd op een krijsen gezet. Katniss en ik wiegen ze zachtjes, wetend dat het niet de honger zal zijn. Joshua kalmeert langzaam, maar Hayley wil niet stoppen. Paniek schiet in Katniss' ogen.

Pas nu valt het op dat ze haar arm naar Joshua steekt. Ik buig naar voren, houdt Joshua praktisch naast haar. Zodra haar hand de huid van Joshua raakt, ontspant ze en valt ze in slaap. Het zag er werkelijk te schattig uit. 

''Laten we ze maar samen in hun bed leggen, volgens mij kunnen ze niet lang zonder elkaar,'' fluister ik. Katniss knikt. Ik neem Hayley van haar over, wetend dat ze veel pijn zal hebben als ze opstaat. Ik leg ze samen in een krib, hopend dat ze vredig blijven slapen. Godzijdank doen ze dat ook. 

Ik kruip weer naast Katniss en neem haar in mijn armen. Ze zucht tevreden en nestelt zich diep in mijn armen. ''Ik heb je gemist,'' fluistert ze. ''Ik jou ook,'' mompel ik terug. Ik geef haar een kus op haar voorhoofd en kijk hoe ze langzaam wegzakt in haar slaap. Ik daarentegen blijf wakker. Ik kan niet stoppen om te kijken naar Katniss of onze pasgeboren kinderen. 

''Je zal je slaap hard nodig hebben, ga nou slapen,'' zeurt een stem in mijn hoofd. Ik negeer het, omdat ik te trots ben op wat ik voor met heb liggen. Maar mijn lichaam negeert mij, want mijn ogen zakken langzaam dicht en uiteindelijk lig ook ik in dromenland.

-----------------------

THUIS! Hehe, heel leuk hoor, Spanje, maar home is the best!

Ik weet niet of ik de komende tijd veel kan schrijven. Mijn thuissituatie is nu niet lekker en dat kan vaak tot geen inspiratie lijden. Maar zo af en toe krijg ik dan weer heel veel. Ik weet het niet...

Maarja, hopelijk was dit stukje oké voor jullie. 

Toodles! <3 -xxx-