Life goes on, even with The 76th Hunger Games (NL)

Chapter 42

''Hallo?'' vraagt Finnick bibberig. Zijn handen trillen nog steeds. Annie neemt de mobiel van hem over, heeft er duidelijk genoeg van om de mobiel te zien trillen. ''Finnick?'' vraagt de stem van Haymitch. Haymitch? Waarom zou Haymitch ons bellen?

''Goed nieuws jongens, jullie mogen naar boven. Het Capitool is gevallen!'' roept hij. Vele mannen, die waarschijnlijk vlak bij hem staan, beginnen te juichen.

Ik kijk naar Katniss. Haar ogen staan groot, net zoals haar glimlach. Ik begin te lachen en neem haar in mijn armen. ''We zijn er eindelijk van verlost,'' fluister ik in haar oor. Over haar schouder zie ik dat de mobiel niet langer meer in Annie's hand ligt, die ligt ergens op de grond. Annie zelf is in de armen van Finnick gesprongen. Noah trekt aan Finnick's broekspijp, vragend naar wat er aan de hand is. Finnick maakt zich los van Annie en tilt zijn zoon op. ''We mogen weer naar huis, kleintje,'' zegt hij blij. De lach op Noah's gezicht symboliseerd de emotie in deze kamer; opluchting, blijdschap, gelukkig dat het allemaal over is.

**************************************

"We zijn bijna thuis," fluister ik tegen niemand in het bijzonder. De grond onder mijn voeten beweegt licht, je kan het alleen maar voelen als je er echt op let. Hayley daarentegen lijkt het heel erg te voelen. Ze wilt maar niet in slaap vallen. Ik neem het haar ook niet kwalijk. Ze is pas zeven dagen oud en heeft als in verschillende ruimtes geleefd.

Na het goede nieuws zijn we al snel gehaald. Ze hebben ons netjes bij de trein afgezet, rechtstreeks naar District 12. Allemaal natuurlijk in het diepst geheim, mensen uit het Capitool zouden ons wat aan kunnen doen. Alles moet zo veilig mogelijk nu. Joshua, Hayley en Noah in ons midden zijn.

Over Noah gesproken. Hij springt continue tegen het raam, wilt telkens naar buiten kijken. Hij is ontzettend blij dat hij wat anders ziet dan de kleine ruimte waar hij een paar dagen in heeft moeten leven. Buitenlucht is zoveel fijner wanneer je het kwijtraakt en nu kan Noah er ook over meepraten. Nou ja, soort van dan.

Ik zie hoe Hayley langzaam in slaap sukkelt. "Misschien moet je haar naast haar broer gaan leggen. Ze wordt niet meer wakker, denk ik," zegt Katniss zachtjes achter me. Ik draai me om en glimlach. "Is goed, ontmoeten we elkaar in de woonkamer?" vraag ik. Katniss knikt. Ik loop naar haar toe, geef haar een kus op haar voorhoofd en loop vervolgens naar onze kamer.

Joshua slaapt inderdaad. Ik leg Hayley er voorzichtig naast. Ze lijkt meer te ontspannen en zoekt een houding dat lekker ligt. Zachtjes loop ik weg en sluit ik de deur achter me. Vervolgens loop ik naar de woonkamer.

Bijna iedereen zit daar. Finnick en Annie staan bij het raam, houden samen Noah omhoog. Noah wijst enthousiast naar verschillende dingen, dingen die ik zelf niet goed kan zien. Katniss zit op de bank, leunt naar achter, kijkt me lachend aan. Mijn gezicht krijgt dezelfde uitdrukking.

Ik loop snel naar haar toe. Ik neem plaats achter haar, sla mijn armen om haar heen, nu het weer kan. Ze kruipt dankbaar in mijn warmte. "We kunnen gaan beginnen met leven," fluistert ze. Ik lach en strijk over haar wang. "We kunnen veilig onze kinderen opvoeden," antwoord ik.

"We kunnen eindelijk leven zonder Hongerspelen."

"We kunnen weer onszelf zijn."

"We worden niet meer achtervolgt door mensen die denken te weten wie we zijn."

"We zijn gelijk aan iedereen, of we nou uit een District komen of uit het Capitool."

"Wij zijn Spotgaaien."

"Wij kunnen reiken naar de hemel, niet bang voor wie dan ook."

"Want wij vliegen te hoog om tegengehouden te worden."

"Want we mogen eindelijk zijn wie we willen zijn."

"En geen schutter die ons tegen kan houden."

------------------------------

Via de iPad kan ik nu geen dikdrukking maken, dus hopelijk valt dit op. LEES DIT!

Vanaf hier wordt dit een ander soort verhaal. Jullie wilden dat ik het allemaal in één boek zou stoppen, nou dat ga ik doen ook. Eerder ging het echt om de strijd tegen het Capitool, nu wil ik hun toekomst schrijven. Je kan het bijna als een sequel zien. Dit stuk is echt een afsluiting van het eerste deel, daarom ook kort.

Is voor jullie natuurlijk wel zo handig om te weten, haha.

Toodles! <3 -xxx-