Life goes on, even with The 76th Hunger Games (NL)

Chapter 19

Oke, als eerst, we hebben net een een nieuwe iMac in huis. Natuurlijk probeer ik dat ding uit. Maar ik heb dus geen idee hoe ik trema's en streepjes boven letters kan zetten. Dat werkt bij Apple weer eens anders, dus het gaat niet op de manier die op een Windows computer wel zou kunnen. Verschrikkelijk irritant, en ik heb dus geen idee hoe ik dat moet veranderen. Sorry als de grammatica daardoor niet klopt. Als iemand weet hoe dat moet, vertel het me, alsjeblieft!!!

----------------------

''Katniss, praat alsjeblieft met me,'' zeg ik geirriteerd. Het is nu een week of twee geleden sinds we van de dokter hoorde dat we een baby verwachten. Ik kon de blijheid niet verbergen, tot de grote ergenis van Katniss. Sindsdien heeft ze geen woord gezegd. Ik kom onze kamer haast niet in, ben gedwongen elke nacht op de bank te slapen. Het is kwellend.

Toch blijf ik voor haar zorgen. Ik leg elke keer haar eten klaar, samen met de pillen. Ze geeft steeds minder over. Vaak verdwijnt ze de bossen in en zie ik haar pas terug wanneer het avondeten op tafel staat. Ze neemt het altijd mee naar boven. 

Katniss negeert me weer, zoals gewoonlijk. ''Katniss, of je het nou leuk vind of niet, we krijgen een baby. We kunnen nu niks terugdraaien. Wil je serieus me compleet negeren? Wat heeft dat voor zin? Hoe laat jou dat beter voelen?'' schreeuw ik woedend. Ik voel hoe alles glanzend begint te worden. Oh nee...

Ik storm de kamer uit, het huis uit, op weg naar het bos. Daar ren ik middenin en gil alles uit. Ik huil alle stress uit mijn lichaam. Ik laat mijn vuisten alles in de buurt raken. Waarom negeert ze me? Is ze van plan om de baby te krijgen en me vervolgens alleen te laten? Ik weet dat ik altijd een baby wilde, maar of het dit nou waard is...

''Peeta?'' hoor ik zwakjes achter me. Ik draai me om en wrijf in mijn ogen. Ze zijn veels te waterig om normaal te kijken. Al heb ik mijn ogen niet nodig om te weten wie er achter me staat. Haar stem zegt me al meer dan genoeg. 

''J-ja?'' vraag ik. ''Het spijt me,'' zegt Katniss. Dit keer ben ik degene die haar de rug toe keert. ''Ik weet dat het niet goed was. Ik moest alleen even alleen zijn. Ik wist niet dat het je zoveel deed. Ik ben gewoon bang. Ik wilde al geen kind en stel dat het ooit zou gebeuren, wou ik zelf de controle hebben wanneer. Ik ben egoistisch geweest, en dat spijt me. Alsjeblieft, vergeef me,'' zegt ze, waarbij ze haar kracht om te praten steeds meer verliest. Komma's worden vervangen door snikken, haar stem wordt steeds zachter en zachter. 

Ik ben misschien vrij sterk, maar ik heb een zwak als het om Katniss gaat. Hoe kwaad ik ook ben, een traan over haar wang laat me schuldig voelen. Ze valt bij me en al snel trek ik haar dicht tegen me aan. Ik heb het gemist. Ik heb haar geur gemist. ''Het spijt me zo, Peeta,'' blijft ze zeggen. ''Het is oke, als je me maar beloofd dat het niet nog een keer gebeurt,'' fluister ik. Ik voel hoe Katniss knikt. Mooi zo. 

**********************************

''Weten Finnick en Annie er al iets van?'' vraag ik als we samen in het gras liggen. Katniss schudt haar hoofd. ''Moeten we snel doen. Annie weet hoe het is om zwanger te zijn, dus...'' zegt ze. Dar herrinnert me aan datgene waar ik al die twee weken al aan dacht. Hehe, vaag, Peeta, heerlijk vaag. ''Mag ik het voelen?'' vraag ik. Katniss kijkt me vragend aan. Ik wijs naar haar buik. Ze lacht.

''Je voelt nog helemaal niks, hoor,'' zegt ze. ''Nou en? Mijn baby zit daarbinnen, ik wil hem of haar voelen,'' zeg ik zacht. Katniss pakt mijn hand en legt hem ondr haar shirt, op haar buik. Inderdaad, je voelt nog niets, en toch voelt het ontzettend speciaal. ''Ik kan niet wachten tot ik hem of haar ook werkelijk kan voelen,'' zucht ik. Katniss zegt niets. Ze kijkt me alleen ongemakkelijk aan. ''Je hoeft niet hetzelfde te voelen, ik weet het,'' zeg ik. Katniss ontspant wat.