Life goes on, even with The 76th Hunger Games (NL)

Chapter 37 (Katniss)

Er blijft niet veel van me over wanneer ik Peeta zie vertrekken. Natuurlijk, het is nooit makkelijk geweest, maar het feit dat ik hem misschien nooit meer kan zien terwijl ik twee kinderen heb om voor te zorgen, maakt mijn bezorgdheid nog groter. Eigenlijk heb ik maar één angst. Het onbekende. Die stap zal ik binnen nu en 36 uur moeten overtreden. Ik heb er nog steeds moeite mee.

Noah worstelt zich uit Annie's armen en kruipt tegen de gesloten deur aan. Hij begint te gillen, tranen biggelen over zijn wangen. Annie kijkt er met een bedroeft gezicht naar en loopt langzaam naar Noah toe. ''Kom eens hier, papa komt heus wel terug,'' zegt ze zachtjes. Noah draait zijn hoofdje naar haar toe en kijkt haar vragend aan. 

''Papa heeft ons beloofd terug te komen. Wanneer papa wat beloofd, houdt hij zich er ook aan. Papa komt terug,'' zegt Annie langzaam. Al weet ik zeker dat Noah het niet zal begrijpen, hij wordt rustig van de mededeling. Noah kruipt weer, dit keer naar mijn voeten. Ik glimlach en buk om hem op te pakken. Kreunend neem ik hem in mijn armen. 

Opeens, uit het niets, voel ik hele harde schop in mijn onderbuik. Zonder ook maar te bedenken dat ik een klein jongetje in mijn armen heb, gil ik het uit van de pijn. Noah schrikt van het plotselinge geluid en begint weer te huilen. Dr. Blue staat op vanuit de hoek en haast zich naar me toe. Annie pakt Noah snel uit mijn armen en begint hem te sussen. Ik kijk iedereen met grote ogen aan.

''Katniss, ik gok dat de bevalling snel zal beginnen,'' zegt dr. Blue zachtjes. 

Mijn ogen worden nog wijder, mijn ademhaling versneld en al snel zie ik niet meer wat er voor me staat. Pure paniek giert door mijn aderen door mijn hele lichaam heen. Ik moet meegetrokken worden, wil er beweging in mij te krijgen zijn. ''Katniss, rustig blijven. Ik ga je helpen om in bed te komen en om een comfortabele houding te vinden,'' zegt dr. Blue. Ik reageer niet.

Ik voel een hand in mijn onderrug die me naar voren duwt. Een nieuwe stoot vol pijn schiet van mijn onderbuik naar mijn hersenen. Ik kreun licht. ''Houd je niet in, gooi alles er uit. Je zult al aan genoeg moeten denken,'' zegt Annie. Ze heeft Noah nog steeds in haar handen, maar helpt me met lopen. 

Uiteindelijk hebben we het bed bereikt. Precies op dat moment breken mijn vliezen. Ik voel hoe het water langs mijn benen valt en zich vermengd met het tapijt dat onder mijn voeten ligt. Opeens wordt alles werkelijkheid. Ik word moeder.

Annie en dr. Blue helpen me het bed in. Ik lig op mijn rug, kreunend van de volgende schop. Dit lijken geen schoppen meer. Dit zijn werkelijke weeën. Ik pak mijn buik vast en probeer uit alle macht mijn hoofd de ilusie te geven dat dit allemaal niet echt is. Dat ik geen tweeling in mijn buik heb. Dat ik geen pijn voel. Dat Peeta nu niet daarbuiten is. Dat als ik mijn ogen open doe, ik tot mijn grote verrassing twee gezonde baby's in mijn armen vind met Peeta's arm om me heen. 

Helaas is dat zo verschrikkelijk moeilijk.

Naast me legt Annie om de zoveel minuten een vernieuwd koud doekje op mijn voorhoofd. Het is verfrissend, het voelt geweldig aan op mijnn gloeiende huid. Wat vragen bevallingen toch veel van een lichaam van een vrouw. 

''Katniss, ik moet controleren hoe veel ontsluiting je hebt,'' zegt dr. Blue. Een nieuw soort angst vervult mijn gedachten. Ik ben nooit goed geweest in naakt zijn. Alleen Peeta heeft me gezien. En nu moet mijn meest beschamende plek bloot om het leven te geven aan mijn kinderen. Voor een goede vriendin en een dokter. Niet het meest prettige gevoel ter wereld.

Maar ik heb geen keuze. Als ik er snel van af wil zijn, zal mijn broek uit moeten. Dus laat ik Annie en dr. Blue me helpen om alles daar uit te krijgen. Ik knijp mijn ogen dicht terwijl dr. Blue opmeet hoe ver ik ben. 

''Het gaat hard,'' zegt ze, ''Je zit al op 4 centimeter. Ze konden blijkbaar niet langer wachten.'' Een schamper glimlachje vormt zich op mijn gezicht. Misschien zijn ze wel makkelijk, ben ik sneller klaar dan het gemiddelde. Laten we maar hopen. 

Naast me kruipt Noah op het bed. Hij merkt dat mijn buik verboden terrein is, dus gaat hij naast me liggen. Hij wurmt zich onder mijn arm door en leunt met zijn hoofdje op mijn schouder. Het lijkt er bijna op  dat hij me probeert te troosten. Ik glimlach en druk hem dichter tegen me aan. 

Ik geniet van zijn koele lichaampje naast me. Hij leidt me af van de lichte pijn, van de stress. Hij wijst naar verschillende dingen, kermt random woorden en sluit altijd af met een brede glimlach. Annie kijkt me met een trotse glimlach aan. Mijn wenkbrauw trekken in een vragende frons. 

''Dat jij nog twijfelt of je een goede moeder zou zijn,'' zegt ze hoofdschuddend. Ik lach en kijk weer terug naar Noah. ''Het is ook niet heel moeilijk om zo op Noah te reageren,'' fluister ik. Noah laat me weer een brede lach zien. Iedereen begint te lachen. 

De uren daarna zijn afzien. De weeën komen steeds sneller en duren steeds langer. Ik dacht dat de pijn wel zou wennen, maar dit is van hele andere aard. Mijn ontsluiting wordt groter, maar de allerlaatste centimeter laat lang op zich wachten. Het zal ondertussen wel avond zijn, maar alleen Noah slaapt. We zitten allemaal vermoeid naast elkaar. 

''Laten we maar kijken of je eindelijk mag beginnen,'' zegt dr. Blue. Ik open mijn benen weer, laat haar kijken hoe ver ik nog moet. Het duurt iets langer dan normaal, maar wanneer dr. Blue weer praat, gaat er een opluchting door me heen. ''Het is zo ver, ben je klaar om je kinderen ter wereld te laten komen?'' zegt ze met een glimlach.

Ik ga iets verzitten, laat Annie naast me zitten en mijn hand pakken en knik. Er wordt een handdoek onder klaargelegd, samen met twee gekleurde doeken. Een blauwe en een roze. Dr. Blue gaat er goed voor zitten en zegt uiteindelijk de verlossende woorden. ''Wanneer er weer een wee op komt, mag je persen.''

Ik ben nog nooit zo blij geweest met de woorden. Of met een wee. Wanneer ik een zware voel, zet ik al mijn kracht in om te persen.

De eerste paar keer voel ik verbazingwekkend weinig. Maar dat blijkt alleen maar adrenaline te zijn. Na de vierde keer persen begint de pijn pas heftig te worden. Ik kreun lichtjes, houd me nog in om Noah rustig te laten slapen.

In plaats van mijn frustratie te uiten met mijn stem, gebruik ik het om hard te knijpen. Ik hoor Annie er niet over, dus ik houd er ook absoluut niet mee op. 

De pijn wordt heviger, steeds erger, totdat er een soort plop ontstaat. Ik vole dat er nog steeds iets in zit, maar de stem van dr. Blue zegt genoeg. Het eerste hoofdje is eruit. Al snel volgt het lichaampje. 

Een schelle kreet klinkt door de ruimte. Ik haal even rustig adem, nu de pijn iets is gezakt. Ik kijk over mijn buik heen, probeer een glimp op te vangen van mijn eerst geboren kind. Het kleine schepseltje wordt in het blauwe dekentje gewikkeld. Onze zoon is als eerste op de wereld gezet.

Ik moet mijn trots nog even aan de kant zetten. Terwijl Annie het jongetje, onze kleine Joshua, overneemt om hem te checken, wat ze laatst speciaal voor ons heeft geleerd, buigt dr. Blue zich terug mijn kant op. ''Het meisje is al dichtbij, ik gok op nog een minuut of tien,'' zegt ze. Ik knik en wacht weer op mijn wee.

En inderdaad, het meisje volgt al snel. Pas nu komen de heftige emoties los. Ik mag mijn benen neerleggen nadat de placenta uit mijn lichaam is gedreven, wat enorm prettig is. Ondertussen krijg ik Joshua in mijn armen.

Ik zie onmiddelijk dat hij op Peeta lijkt. De bouw van zijn gezicht is wat breed, maar toch ontzettend smal. Hij voelt heerlijk licht aan in mijn armen, alsof hij speciaal op maat is gemaakt. Tranen springen in mijn ogen en ik buig voorover om hem zijn eerste kus te geven. 

Vlak daarna krijg ik Hayley in mijn andere arm. Haar gezicht is smaller en langer dan die van Joshua, wat verdacht veel lijkt op mijn gezichtsbouw. Ze heeft al aardig wat haren op haar hoofdje en lijkt tevreden te zijn in mijn armen. 

Al snel begint Joshua weer te huilen. Vol paniek kijk ik naar Annie. ''Hij heeft dorst, hebben Peeta en jij al besloten hoe jullie de kinderen gaan voeden?'' Ik knik en wijs naar mijn borst. Annie neemt Joshua even over, zodat dr. Blue me kan laten zien wat de makkelijkste manier is om borstvoeding te geven. Al snel ligt Joshua weer tegen me aan, zuigend aan mijn borst. Hayley lijkt in slaap te zijn gevallen. 

Tevreden kijk ik naar de twee wonderen in mijn armen.

Zo voelt het dus om moeder te zijn.

-----------------

Tadaa, de bevalling! Wat vonden jullie er van?

Toodles! <3 -xxx-