Life goes on, even with The 76th Hunger Games (NL)

Chapter 35

Uiteraard gaat het publiek helemaal uit z'n dak. Mensen schreeuwen, gillen, springen van hun stoelen, stoten andere mensen aan. Ik weet het serieus niet. Niet dat ik me daar op focus, niet nu. Het enige waar ik me op dit moment op focus zijn Katniss' lippen. Maar goed, als jij ooit die mogelijkheid zal krijgen, zal je me begrijpen. 

Ik krijg het niet voor elkaar mijn lippen van de hare te wijken. Ik wil haar niet loslaten. Want zodra ik dat doe, zal ik haar misschien nooit meer zien. De kans is klein door alle maatregelen die genomen zijn, maar het bestaat nog steeds. Dat weet ik, dat weet Katniss en dat weten onze baby's ook. Ik ben zo bang dat het geluid te snel zal komen. 

En inderdaad, de eerste bom valt al veel te snel.

Ik moet alles uit mijn lichaam halen om te wijken van Katniss' lippen. Moet me volledig focussen op elke stap die ik zet. 

Iedereen om ons heen is in rep en roer. Mooi, ze zagen het dus echt niet aankomen. Vele mensen rennen alle kanten op zonder echt te weten waar ze naartoe moeten. Ze zouden een stuk veiliger zijn als ze gewoon hier bleven. Want ja, dit gebouw blijft gespaard. Tenminste, dit gedeelte. Alles wat over de bescherming of de controle van het Capitool gaat, wordt verwoest met oppervlakkige bommen. Die bommen richten schade aan in de straal van 10 meter. Niet veel dus, zo kunnen ze vele 'onschuldige' mensen sparen. 

Niemand let echt meer op ons. Ideaal. Katniss en ik rennen het podium af, richting Finnick, Annie en een huilende Noah. Ondertussen klinkt de tweede harde knal. Noah druk zijn oren schreeuwend dicht. Annie wiegt hem zachtjes in haar armen. ''Het komt goed, liefje, zometeen zijn we op een plek waar we veilig zijn,'' fluistert ze onder Noah's kleine handjes. 

Ik pak Katniss' hand en ren door de smalle gangen. Of nou ja, zo snel Katniss het bij kan houden. Ik heb deze weg vaak geoefend thuis. Rory heeft op de één of andere manier weten te achterhalen hoe dit gebouw eruit ziet. Ik heb vaak door deze gangen moeten rennen, al waren ze thuis virtueel. Maar het belangrijkste is, is dat ik weet waar ik naartoe ga. We hebben maar weinig tijd, die wil ik niet verspillen door verkeerd lopen. 

Na een minuut of vijf/zes zie ik dr. Blue bij een deur staan. Ze kijkt bezorgd naar de grond, maar zodra ze omhoog kijkt, ontspant ze. Ze maakt de deur voor ons open en laat ons de duizende traptreden naar beneden lopen. Het geluid van boven wordt steeds zachter, tot het onhoorbaar is voor een menselijk oor. 

Ik kijk achter me. Katniss houdt nog steeds stevig mijn jas vast. Noah klampt zich stevig aan Annie's jurk, terwijl Annie zelf haar armen beschermend over zijn rug heeft geplaatst. Finnick is als laatste. Hij zorgt ervoor dat niemand ons volgt. Hij heeft ook een wapen, kwam ik achter.

Ik kijk weer strak naar beneden. Kijk hoe mijn voeten elke trede zachtjes raakt. Let voordurtend p glimmende plekken, die waarschijnlijk glad zijn.

Daarnaast is het overduidelijk dat deze gang al lang niet is gebruikt. Overal hangen spinnenwebben, bladderen stukken verf van de leuning en de muur, roest het staal waarvan deze trappen zijn gemaakt. Het kan natuurlijk ook ontbreken aan onderhoud. Maar goed, deze bewijzen geven mij alleen maar meer rust.

Hier komt haast niemand, dus zullen ze Katniss ook niet kunnen vinden. 

Na een minuut of tien zet ik eindelijk een stap die net zo hoog was als de trede. We zijn er, godzijdank. Ik voel hoe Katniss' handen me los laten als ook zij op de grond staat. Ik loop iets verder, zodat ik Katniss in mijn armen kan nemen zonder dat we iemand tegenhouden. 

Katniss rilt als een malle. Het is hier ook bijzonder koud. In een simpele jurk is het ook erg moeilijk om je warmte te behouden. ''We moeten nog een minuut of vijf voordat we bij een kamer zijn. Daar is het gewoon op kamertemperatuur,'' zegt dr. Blue voordat ik er naar kan vragen. We knikken en volgen haar.

Als ik zie dat Katniss lip blauw wordt, trek ik mijn colbert uit en sla ik hem om Katniss' schouders. Ik heb nu een shirt aan, maar dat maakt me weinig uit. Zolang Katniss maar warm blijft. Katniss pakt de stof dankbaar vast en slaat het om haar borst heen. Ik glimlach en loop stevig door.

Uiteindelijk komen we aan bij de kamer waar dr. Blue het al over had. De warmte omhelst ons wanneer de deur open gaat. Snel stappen we er allemaal in. 

De kamer is groot genoeg voor tien mensen om in te wonen. Er is een deel waar al een kleine box staat met een tweepersoons bed er naast. Aan de andere kant staat ook een tweepersoonsbed met een apart bed er naast. Dat ben heeft rekken aan de zijkant, duidelijk voor Noah. Ook is er een deur met het woordje 'bathroom' erop geschilderd. Ook staat er een apart bed met oude handdoeken naast. Dat is waarschijnlijk de plek waar Katniss zal bevallen. 

''Dit heeft het Capitool vroeger gemaakt voor gezinnen. Maar al snel was het niet handig. We hebben natuurlijk zelf van alles aan moeten passen voor deze situatie, maar het is gelukt. De deur is van buiten trouwens bijna onzichtbaar. Zo kunnen we niet gevonden worden,'' zegt dr. Blue. ''En qua geluid?'' vraagt Annie terwijl ze naar Noah kijkt. ''Geluidsdicht,'' antwoord dr. Blue trots terwijl ze op de muur klopt. 

Ik help Katniss om haar op bed te leggen. Het bed is verhoogd, hoger dan wij thuis gewend zijn, dat is nogal pittig met een buik die Katniss op het moment heeft. Samen liggen we even op het o zo zachte matras. Haar hoofd ligt op mijn borst, onze handen op haar buik. Ondertussen spelen Annie en Finnick met Noah, hopend dat hij al de knallen van net vergeet. 

Uiteindelijk komt er een aantal keer een irritant gepiep uit mijn zak. Niet alleen uit de mijne, ook uit die van Finnick. Misschien wilde ik deze piep nog minder graag horen dan de bommen boven. Want dit is het signaal dat ik me om moet kleden en klaar moet maken voor de strijd.

--------------------------------

De opstand is begonnen! Whaah! 

Ik merk dat ik echt zo verschrikkelijk uitgebreid  word, puur omdat ik wil wachten met de geboorte van de tweeling. Ik wil niet weer heel snel door mijn ideëen heen gaan, want dat maakt dit hele boek een grap. Hopelijk is dat voor jullie nog steeds oké en gaat het niet vervelen... Laat het me maar weten.

En nog maar 21 votes op dit verhaal, dan heb ik maar liefs 1000(!!!) votes op dit verhaal. Alsjeblieft, help me om het te halen. Stem op dit hoofdstuk, op alle hoofdstukken waar je nog niet op gestemd hebt! Help me om die 1000 te mogen zien onder de titel van dit verhaal! Alsjeblieft!

Goed, genoeg gesmeekt, hopelijk vonden jullie dit een leuk stuk :)

Toodles! <3 -xxx-