Life goes on, even with The 76th Hunger Games (NL)

Chapter 53

''Pawpa?''

''Papa, wakker worden,''

''Pawpa? Bwen je doowd?''

Ik wil reageren, echt waar. Ik wil mijn kinderen laten weten dat alles goed gaat met papa. Maar dat heb ik gister officieel verkloot. Of vanochtend. Ik weet niet tot hoe laat ik bezig ben geweest. Ook heb ik geen energie om de lege flessen naast me te tellen. Ik heb niets anders dan bloed, zuurstof en alcohol in mijn lichaam. 

Een klein handje plaatst zich op mijn wang. Het schudt lichtjes, maar geeft al snel op. Terwijl het handje op mijn wang blijft, wordt er iets warms tegen me aan gedrukt. 

''Pawpa?'' fluistert Hayley, waarschijnlijk de eigenaar van het handje, in mijn oor. Ik krijg het voor elkaar om een zacht geluid te brommen. 

''Pawpa leeft nog!'' roept haar kleuterstem vrolijk. Het geluid galmt door mijn hoofd, waardoor het hard blijft bonken. Eindelijk, ein-de-lijk, krijg ik het voor elkaar om mijn armen te bewegen. Eén hand schiet naar mijn hoofd, de ander wikkelt zich om mijn kind heen. 

''Papa, zal ik Finnick bellen?'' vraagt Joshua zachtjes. Zijn stem klinkt dichterbij dan eerst. Ik knik licht.

Ik schaam me dood dat ik hier lig. Ik heb geen idee waar, maar het kan niet ver van de keuken zijn. Joshua en Hayley hebben me nu nodig. Katniss is weg, vraag me niet waar naartoe, ze hebben alleen mij nog, en toch heb ik gedaan wat ik altijd heb willen vermijden. Ik mag niet wegzakken, en toch heb ik het gedaan. Hoe kan ik mijn kinderen ooit nog aankijken?

Sterker nog, hoe kunnen zij mij nog aankijken?

Weer heb ik geen besef van de tijd. De voorbel gaat plotseling en hard, waardoor ik uit reflex Hayley dichter tegen me aan trek. Kleine voetstapjes rennen naar de voordeur, waarna ze verplaatst worden door een stuk hardere stappen. 

''Peeta?''

Dit keer kan ik mijn ogen wel openen. 

Inderdaad, ik lig in de keuken. Een stuk of drie flessen liggen om me heen. Hayley is nog steeds in de pyjama die ik haar gister aan had gedaan. Ze ligt dicht tegen me aan. Haar gezicht kan ik niet zien, die zit begraven in mijn shirt. Joshua zit vlakbij, kijkt me met tranen in zijn ogen aan. Hij begrijpt zo veel meer dan hij eigenlijk zou moeten. Het erge is, is dat ik precies weet waarom. 

Finnick pakt Joshua op en veegt de tranen van zijn wangen. ''Shht, papa is er nog. Ik ga wel met papa praten, hij is zo weer de ouwe,'' zegt hij zachtjes. Nog een golf van schaamte door mijn lichaam. 

Joshua knikt, stemt in met de woorden van Finnick en maakt zich weer los van Finnick. 

''Zal ik jullie naar Noah en Annie brengen?'' vraagt Finnick met een opgewekte stem. Ik voel hoe Hayley knikt. Ik laat haar gaan, aai nog even over haar haar. Hayley pakt Joshua's hand en loopt weg. ''Peeta, sta op en ga douchen. Zometeen ben ik weer terug,'' zegt Finnick zachtjes. Het klinkt niet streng, eerder teleurgesteld. Alsof het nog niet erger kan. 

Na de klap van de voordeur die dicht gaat sta ik op en loop ik langzaam naar boven, naar de douche. Ik graai snel wat schone kleren mee, zet de douche aan en stap er onder. 

Alles aan deze plek herrinnert me aan Katniss. Hoe we Joshua en Hayley bezig hielden terwijl ze in het kinderbadje zaten. Hoe we hier samen onder hebben gestaan, simpelweg genietend van onze aanwezigheid. Ik was hier zelden alleen, het was altijd met Katniss en de kinderen. Het klopt niet om hier alleen te zijn. 

Zodra ik helemaal gek wordt van mijn gedachten, zet ik de douche uit, droog ik me af, kleed ik me aan en stap ik de slaapkamer binnen. Ook dit is zo'n plek waar ik niet alleen kan zijn, maar de foto's her en der maken het ondragelijk. Ik schreeuw van frustratie en laat me op het bed vallen. Mijn ogen gericht op een fotolijstje. Het zijn Katniss en ik. Katniss was daar nog zwanger. Onze handen liggen op haar buik terwijl we de camera in lachen. Ik was gelukkig. Katniss was gelukkig. 

Het is alles wat het nu niet is. 

Ik pak het fotolijstje op en smijt het door de kamer. Ik wil niet zien hoe we toen waren. Het confronteert me alleen maar met de werkelijkheid. 

Het lijstje knalt tegen de muur en valt in scherven. Ik kan er alleen maar naar kijken. Naar het gebroken glas over de omgekeerde foto. Net zoals ik. 

''Peeta? Ben je boven?'' galmt de stem van Finnick door het huis. 

Even vind ik mijn stem terug. ''Ja,'' roep ik.

Er wordt meteen op mijn woorden gereageerd. Finnick loopt de trap op, naar onze slaapkamer. Zodra hij binnen is, volgt hij mijn blik naar het fotolijstje. Hij schuift het glas weg en pakt de foto op. Ik kan de pijn in zijn ogen zien. 

''Hoe heeft ze dit kunnen doen, man? Ik dacht echt dat jullie gelukkig waren en klaar waren voor de volgende stap. Sterker nog, Katniss en Annie praatten al maanden over het getrouwd zijn. Katniss zei al die tijd dat ze er klaar voor was. Waarom nu niet?'' vraagt Finnick, al heb ik eerder het idee dat hij het tegen zichzelf heeft dan tegen mij. 

''Ik weet het niet. Ik dacht precies hetzelfde,'' fluister ik. Finnick kijkt mijn kant op en loopt naar me toe. 

''Peeta, ik kan me alleen maar voorstellen hoe moeilijk dit voor je moet zijn. Ik kan niet zeggen dat ik weet wat je voelt, want ik weet het niet. Ik kan alleen maar gokken. Maar jij kan hier niets aan doen. Hayley en Joshua kunnen hier niets aan doen. Misschien is dit voor hun nog moeilijker dan voor jou. Ze hebben hun vader én hun moeder nodig. Ze zijn er al één kwijt. Laat ze jou niet verliezen, Peeta. Ze hebben je nu harder nodig dan ooit,'' zegt hij zacht. 

''Het is lastig, man,'' mompel ik. ''Alles in dit huis herrinnert me aan Katniss. Ik wil er zo graag voor hun zijn, maar ik kan het niet. Als ik alleen al naar Hayley kijk, wil ik door de grond zakken. Hoe laf ik gister ook was, ik zag geen andere uitweg meer. Ik had verdoving nodig, iets om al dat rottige gevoel uit te zetten, zodat ik mijn rust kon nemen.''

''Daar heb je al het recht op. Ik begrijp dat dit allemaal lastig is en hoe graag ik dit alles wil veranderen, ik heb daar de controle niet over,'' fluistert Finnick. Even is het stil, totdat hij weer een ademteug neemt, klaar om weer iets te zeggen. ''Waarom komen jullie niet bij ons voor een paar weken? Dan kunnen Annie en ik altijd op Hayley en Joshua letten zodra jij je rust nodig hebt en wordt jij niet geconfronteert met herrinneringen van Katniss,'' stelt hij voor. 

Even denk ik er over na. ''Denk je dat Annie dat goed vind?'' vraag ik. 

''Ben je gek? Al neem ik heel District 12 mee naar huis, ze zorgt voor iedereen. Ze wil je helpen, Peeta. Alsjeblieft, kom met me mee en vergeet alles even. Ik pak de spullen die Joshua en Hayley nodig zouden kunnen hebben zo wel. Desnoods help je me daar mee, als je dat liever hebt. Het zal je goed doen.''

Finnick heeft gelijk. Het zal me goed doen. Ik moet dit doen. Voor mij en voor mijn kinderen. 

''Oké, ik ga mee.''

-------------------------

YASSS! EEN STUK VAN MEER DAN 1200 WOORDEN!

Blijkbaar had ik de eerste drie uur vrij, was al het eerste uur op school -_- . Ik ben terug naar huis gefietst en heb dit geschreven :). Ik ben trots.

Liedjes die ik nu helemaal vet vind (voor de mensen die iets nieuws willen proberen):

- Boy Brand ~ PAINT en Peter Hollens

- Surrender (piano versie) ~ Digital Daggers

- If I Had You ~ Adam Lambert