Life goes on, even with The 76th Hunger Games (NL)

Chapter 5

Zonder dat mijn hersenen de opdracht gaven rennen mijn benen richting het geluid. Katniss rent achter me aan. Veel hindernissen naar het geluid zijn er niet, eigenlijk is het er maar één, de deur van Thalia’s kamer. Ik bots er ook hard tegenaan. De gil van Thalia word harder. ‘’Ga weg!’’ gilt ze, duidelijk richting mij. ‘’Thalia, ik wil je alleen maar helpen, laat me binnen!’’ gil ik terug. ‘’Jullie hebben me pijn gedaan, waarom zou ik jullie binnenlaten!’’ gilt Thalia terug. Ik morrel aan de deur. Uiteindelijk trekt Katniss me weg. ‘’Thalia, wij zijn Katniss Everdeen en Peeta Mellark. Ik weet niet of je ons haat om wie we zijn, maar we zijn je mentoren en willen je helpen. We willen je geen pijn doen, we willen je alleen maar beter laten voelen. Mogen we dat proberen?’’ vraagt Katniss. Het blijft stil in de kamer van Thalia. Uiteindelijk gaat de deur met een kier open. ‘’H-hallo?’’ vraagt Thalia, duidelijk ontzettend bang. Ze is geen achttienjarige, het is een kind van tien dat bang is voor alles in de wereld. ‘’Mogen we binnen komen?’’ vraag ik voorzichtig. Ze opent de deur iets meer en laat ons binnen.

‘’Wat is er aan de hand, Thalia?’’ vraag ik als ik naast haar op haar bed zit. Ze haalt haar schouders op. ‘’Heb ik wel vaker, ik herinner me helemaal niks meer va die aanvallen,’’ zegt Thalia. ‘’Weet je nog wat je dacht of deed voordat je die aanval kreeg?’’ vraagt Katniss. ‘’Aan hoe papa en mama me pijn deden,’’ zegt Thalia. Haar tranen stromen harder over haar wangen. Katniss kan het niet langer aanzien en slaat haar armen om Thalia heen. ‘’Het is oké, Peeta en ik zorgen wel voor de beste tijd hier, oké?’’ Thalia knikt. Katniss stopt haar terug in bed, zorgt ervoor dat we bij Thalia zijn tot ze slaapt en wenkt me naar de deur wanneer we haar ademhaling horen vertragen. We kruipen weer terug in bed, dicht tegen elkaar, ook al is het warm. ‘’Jij wordt een fantastische moeder,’’ fluister ik in haar haar. Ze kijkt me recht in de ogen aan. ‘’Ik wil geen moeder zijn, niet zolang die Spelen nog bestaan,’’ zegt ze vastberaden. ‘’Waarom niet?’’ vraag ik. Al van kinds af aan wilde ik heel graag vader worden. Een klein hummeltje zien en zeggen dat hij of zij bij jou hoort. En vooral, beter zijn dan mijn moeder naar me was. Maar goed, Katniss heeft een punt, nu de kans alleen maar groter word dat ons kind de Hongerspelen in komt. ‘’Ik wil het risico niet lopen om iemand te verliezen waar ik zo veel van houd,’’ zegt ze als antwoord op mijn vraag. ‘’Konden we maar zorgen dat het weg was,’’ zucht ik. ‘’Zou jij dan nog moeder worden?’’ ‘’Ik weet niet, ik zal waarschijnlijk niet eens een goede moeder zijn,’’ zegt Katniss. ‘’Nee, dat heb je net bewezen,’’ fluister ik. Ik voel aan Katniss’ huid dat ze gespannen is. Ik geef haar een kus op haar voorhoofd. ‘’Het is oké, ik had er gewoon niet over moeten beginnen. We hoeven nu niets te beslissen.’’ Katniss slaat haar armen om me heen. ‘’Ik hou van je,’’ zegt ze in mijn shirt. Ik glimlach en trek haar dichter naar me toe. ‘’Ik hou ook van jou,’’ zeg ik. Volgens mij heeft ze het nog net gehoord, want ze ligt met een glimlach slapend tegen me aan.

Ontbijt is rustig. Niemand van ons praat, niemand kijkt op wanneer we door de bergen heen rijden en er word geen aandacht gegeven aan het feit dat we in het Capitool zijn. We moeten Aaden en Thalia naar hun kamer sturen om aan te gaan kleden. Dat doen Katniss en ik ook. Dit keer gaan we eerder weg, we worden gehaald voordat we Thalia en Aaden kunnen zien. Ze brengen ons naar Effie. ‘’Hee Effie,’’ zeg ik en ik geef haar een knuffel. Haar kleding is weer eens fel, dit keer neon-geel. Katniss doet hetzelfde. ‘’Goed, ik ben gestuurd om jullie uit te leggen hoe het mentoren nou eenmaal werkt. Dus ga zitten, dan ga ik jullie les geven,’’ zegt Effie opgewekt. Die heeft er duidelijk zin in.

‘’Godzijdank is dat voorbij,’’ zegt Katniss lachend. Die les ging nergens over. Mentoren is makkelijker dan ik dacht. Technisch dan, mentaal zal het wel lastig worden. Maar goed, we hebben elkaar, dat is meer dan genoeg. ‘’Ik ga nog even langs Cinna,’’ zegt Katniss. Ik besluit mee te gaan. Cinna heeft lang vastgezeten in het Capitool en is daar zo verminkt, dat hij zijn twee benen verloren heeft. Hij kan nu geen stylist meer zijn voor de Hongerspelen, maar hij ontwerpt nog steeds kleding. Katniss heeft hem al gezien, geen idee wanneer, maar ze weet hoe hij er nu uit ziet. Ze wilde hem graag zien, kijken of ze hem kon helpen met iets. Katniss is nog steeds Cinna’s lievelingetje. Ze bellen vaak, waarin ik kan merken dat ze echt veel om hem geeft.

Cinna’s huis is niet zo ver weg en ook makkelijk te vinden. Hij leeft in een flat, maar onder, zodat hij naar binnen kan. Katniss belt aan, Cinna doet open, en als snel slaan ze elkaar om de armen. Ik sta er een beetje ongemakkelijk bij. ‘’Hallo Peeta, goed om je weer te zien,’’ zegt Cinna vriendelijk. ‘’Insgelijks,’’ zeg ik op mijn beurt.

‘’Ben je blij dat je hem weer hebt gezien?’’ vraag ik als we terug lopen om Thalia en Aaden te zien voordat ze aan de parade beginnen. Katniss knikt en pakt mijn hand. Ik knijp er zachtjes in. We lopen door de gangen, richting de hal waar elke tribuut begint. We zien Thalia en Aaden al snel. Dit keer geen vlammen, maar zwart. Al-les is zwart. En toch lijkt het licht te geven. ‘’Jullie zien er geweldig uit,’’ zeg ik, en dat meen ik. ‘’Dankjewel,’’ zeggen ze in koor. De muziek begint en hun kar begint te rijden. ‘’Succes!’’ schreeuwt Katniss hun achterna. Ze steken hun duimen naar ons op. Katniss en ik kijken hoe ze het licht tegemoet gaan, hun startsein krijgen voor de Hongerspelen.