Life goes on, even with The 76th Hunger Games (NL)

Chapter 17

Hey! Even snel een berichtje. Als je dit gaat lezen, zet Towers van Little Mix op. Ik heb het tijdens het schrijven de hele tijd op gehad. Het past bij het stuk. Have Fun!

---------------------------------------------------

De jongen springt tussen Mickuel en Aaden in. Hij houdt dreigend een zwaard vast. Zwaard... Cato... God, die gedachten gaan nooit weg. Al snel voegt het meisje van 5 zich bij de jongens. ''Wegwezen!'' gilt ze terwijl ze verder rent. Mickuel en Aaden kijken vragend naar de richting waar het meisje vandaan kwam. Grote beesten komen naar hun toe stormen. Mickuel sprint ervandoor. Aaden rent er met een wat zachter tempo achteraan. Voor de jongen van District 2 is het te laat. Hij wordt ingehaald en op de grond gegooit.

Na een paar minuten gegil zucht de jongen en horen we alleen nog maar een kanon. Mickuel en Aaden kijken elkaar aan. Ze weten allebei dat de beesten niet verdwijnen voordat er nog maar één tribuut over is. Ze kijken allebei naar het meisje van 5. Ze kijkt bang naar ze. Ik heb werkelijk geen idee hoe ze het tot zover heeft geschopt. 

De beesten zijn klaar met de jongen van 2. Ze lopen/rennen naar de Hoorn, waar de andere drie haastig op klimmen. Aaden eerst, daarna Mickuel. Het meisje komt als laatste. Alle drie kijken ze hoe de beesten proberen de Hoorn op te komen. 

Wat niemand had verwacht, is dat het ze ook werkelijk lukt. De beesten helpen elkaar en al snel zijn de drie omsingeld. ''Iemand moet ze afleiden,'' zegt Aaden hijgend. ''Ben je gek? Dat kost één van ons het leven!'' roept het meisje. ''Denk je serieus dat ze hier opeens zullen verdwijnen? Ze blijven hier totdat twee van ons dood zijn! Ze kunnen ons niet aanvallen omdat ze dan een voorkeur werpen naar een winnaar! Ze duiken op mensen die alleen zijn! Begrijp dan dat je uren misschien wel geteld zijn!'' gilt Mickuel vol woede. Uit frustratie duwt hij het meisje.

Het meisje valt. Alle beesten duiken achter haar aan. Ook haar gegil duurt een tijdje. ''Heb je geen mes bij je? Ik word gek van haar gegil!'' roept Mickuel over het gegil heen. Aaden knikt en geeft hem een mes. Mickuel gaat klaar staan, richt het mes en gooit het naar het meisje. Boem. Daar ging ze. 

''En nu?'' vraagt Aaden zacht wanneer hij ziet dat de beesten weer omhoog komen. ''Ik kan je niet doden, dat weet je,'' zegt Mickuel. ''Ik jou ook niet,'' zegt Aaden.

Het is nog alleen Finnick, Annie, Noah, Katniss en ik. Eén van ons mag straks opgelucht adem halen. Soort van. Ik had gehoopt dat onze tributen niet tegenover elkaar zouden komen te staan. Dit kan nog eens lang gaan duren. 

''We kunnen hier ook niet blijven staan! Ik wil niet sterven door beesten die zich met me voeden!'' roept Mickuel gefrustreerd. Aaden schudt zijn hoofd. 

''Mickuel?'' vraagt hij vol paniek wanneer de beesten langzaam dichterbij komen. Mickuel schiet zijn hoofd naar Aaden. ''Wat?''. ''Beloof me dat je langs gaat bij Emily en haar verteld dat ik me graag aan mijn belofte wilde houden, maar ik het niet kan. Zeg dat ik van haar houd en ik op haar wacht daarboven,'' zegt Aaden met een gebroken stem. Mickuel lijkt het niet te begrijpen, maar hier komt het hard aan. Nee...

Aaden heeft nog een mes in zijn riem zitten. Hij pakt hem en steekt hem zonder twijfel in zijn borstkas. 

Zijn lichaam zakt naar de aarde, valt van de Hoorn af. Geen enkel beest kijkt naar hem om, ze verdwijnen de bomen weer in. 

Iedereen om me heen is stil. Niemand die echt begrijpt wat er nu gebeurt. Het komt pas binnen wanneer het kanon gaat en Aadens foto het volledige scherm vult. Aaden gaf zijn leven voor een jongen die hij pas een paar minuten kende. Vast en zeker de reden die velen in de Laag hebben. Mickuel gaf hem de medicijnen, leek voor hem te zorgen terwijl hij Aaden net zo goed kon doden. Aaden wilde hem terugbetalen met het grootste wat hij in bezit had. Zijn leven.

We krijgen geen beeld meer op het scherm. We verlaten allemaal de ruimte zonder wat te zeggen. Zonder woorden gaan we allemaal onze eigen wegen. In de lift houdt Katniss het niet meer.

Ze zakt op de grond en begint te huilen. Ik zak naast haar neer en houd haar vast. Meer kan ik niet doen. Ik kan haar niet vertellen dat het goed komt, want zo werkt het niet. Ik kan haar niet vertellen dat Thalia en Aaden terugkomen, want dat komen ze niet. Ik kan haar niet vertellen dat ze veilig zijn, want dat weet ik niet. Ik kan haar niet vertellen dat dit de laatste keer was, want we moeten het elk jaar weer doorstaan. Dat wordt van mentoren verwacht. Een band schappen met je tributen en ze vervolgens vermoord zien worden.

''Ze waren beiden te jong. Al die tributen waren te jong. Thalia had gewoon gelijk. We waren te zwak om de opstand te laten slagen. Het erge is dat wij niet degenen zijn die gestraft worden. Wij leven nog. Al die tributen krijgen de schuld van mijn fouten. Peeta, hoe gaan we dit doen, jaar in, jaar uit? Ik houd het nu al niet vol!'' zegt Katniss tussen snikken door.

''Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik het niet alleen kan,'' fluister ik.

''Weet je, mannen mogen ook huilen,'' zegt Katniss. Ik glimlach en druk haar dicht tegen me aan. ''Die bewaar ik voor later, goed?'' zeg ik. Katniss knikt. We lopen samen de lift uit, naar onze kamer en gaan in elkaars armen op bed liggen.

Ik kan het niet helpen. Ik kan het beeld van de dood van Aaden en Thalia niet uit mijn geheugen krijgen. Het blijft voor mijn ogen schieten. Naast mij lukt het Katniss ook niet om rustig te blijven. Uiteindelijk pakt ze haar iPod. Kan je je nog herrinneren dat Katniss en ik vaak samen muziek luisteren? Dat ze zachtjes mee zingt en ik geduldig luister? Heb ik toen ook verteld dat we daar rustig van worden? De rustige klanken die hun gevoel aan je overbrengen.

Dat is het enige wat mij en Katniss rustig houdt op dit moment. De klanken van pianomuziek en muziek die de hopeloosheid met zich mee brengt. Precies zoals Katniss en ik ons nu voelen. 

Twee mensen die zich diep in mijn borstkas hebben geworsteld hebben hun laatste rustplek gevonden.

-----------------------------------------------------------

Beetje gemeen om "fun" te zeggen, he?

Ik weet dat velen van jullie wilden dat Aaden zou overleven, maar dit had ik al vanaf Chapter 1 in mijn hoofd. Het is District 12, een district dat haast nooit wint. Daardoor vond ik dit de beste beslissing. Houdt het verhaal een beetje spannend.

Nee, dit is niet het eind, nog lang niet. Ik ben nog van alles van plan. 

Ik houd van Little Mix, ze hebben hele goede muziek, ik luisterde hun laatste album en toen kwam ik Towers tegen. Precies toen ik wilde gaan schrijven. Daarom raad ik Towers aan bij het lezen van dit. Hoort een beetje bij de sfeer.

Het spijt me, jongens...