Life goes on, even with The 76th Hunger Games (NL)

Chapter 55

Peeta, ik ben zwanger. En Peeta, ik wil het niet.

Ik ben zwanger.

Ik wil het niet.

Het duurt even voordat ik weer terug ben. Ik weet niet precies hoelang ik daar heb gestaan, met de brief vastgeklampt in mijn handen, maar het zal wel lang zijn geweest. 

Katniss was zwanger. Hoe kan je zoiets missen? Hoe kan ik zoiets missen? Ik heb haar eerder zwanger gezien, en achteraf gezien had ik elke hint dat duidde op een zwangerschap kunnen zien in het gedrag van Katniss. Maar toch, ik zag het niet. Ik weet niet of ik het echt niet wist, of liever alles bleef ontkennen, blij met de situatie waar we nu in leven. 

Ik draai langzaam het blaadje om. Inderdaad, een getallenreeks staat netjes geschreven achterop de brief. Ik aarzel geen moment en ren naar de telefoon. Ik moet Katniss spreken, en wel nu. 

Met trillende handen tik ik de getallenreeks op de telefoon in mijn hand en houd ik het tegen mijn oor. De piepjes lijken niet te verdwijnen. Bijna wil ik ophangen wanneer ik een trillende stem aan de andere kant hoor.

''H-hallo?''

''Katniss?''

''Peeta?''

Ik begin te lachen terwijl er tranen langs mijn wangen stromen.

''Ja Katniss, ik ben het.''

''Je hebt mijn brief gevonden...''

Haar stem. Haar stem heeft nog nooit zo gebroken geklonken. Oh, Katniss...

''Ja. Katniss, hoe ga-''

''De baby is weg. Ik ben een moordenaar. Ik kon het niet en heb gekozen voor het meest zelfzuchtige waar een mens voor kan kiezen. Het spijt me zo erg, Peeta.''

''Het is oké, Katniss. Rustig aan, ik ben niet boos. Hoe ga-''

''De baby is dood, Peeta. We hebben gekeken of we haar buiten mijn baarmoeder door konden laten groeien, zodat ze geadopteerd zou kunnen worden, maar het kon nie-''

''Katniss, rustig. Ik wilde niet weten hoe het met de baby ging. Ik wil weten hoe het met jou gaat.''

Heel even hoor ik niks anders dan gesnik. Het breekt mijn hart om mijn Katniss in zoveel pijn te horen. Ik kan haar niet eens helpen. Ik kan niets anders dan luisteren en zachtjes meehuilen.

''Ik voel me vreselijk. Ik had een leven in mijn buik en heb het dood laten gaan. Ik heb jou alleen gelaten. Ik ben weggegaan zonder afscheid te nemen van mijn twee schatjes en de liefde van mijn leven en kan niet meer terug.''

''Katniss, je weet dat je van harte welkom bent. We kunnen dit alles niet veel langer zonder jou aan. Alsjeblieft, kom naar huis,'' fluister ik. Mijn stem is te zwak om volume te maken. Harder kan ik nu niet. Daarvoor is dit gesprek te pijnlijk. 

''M-meen je dat? Mag ik naar huis komen?''

''Katniss, natuurlijk mag je dat. Joshua, Hayley en ik zullen je met open armen ontvangen op het station.''

''Oké, ik pak mijn spullen en stap op de trein. Ik ben over een uur of vier thuis.''

''Is goed, we zullen op je wachten. Tot straks, Katniss.''

Ik wil bijna ophangen als ik Katniss nog hoor praten. 

''Peeta?''

''Ja?'' 

''Ik hou van je.''

''Ik hou ook van jou. Meer dan je ooit zal denken. We staan over vier uur klaar met honderden zoenen. Tot straks, lief.''

''Ik kan niet wachten.''

Korte piepjes tonen dat Katniss opgehangen heeft. Ik blijf ongelovig naar de telefoon staren. 

Katniss komt naar huis...

Katniss komt naar huis!

Ik leg de telefoon terug op de vaste plek en begin te dansen door de bakkerij.

''Iets te vieren?'' vraagt Finnick met een opgetrokken wenkbrauw. Hij heeft mijn gesprek natuurlijk niet kunnen volgen met alle ovens om ons heen. 

''Katniss komt terug!'' roep ik. 

Finnick kijkt me met grote ogen aan. ''Waar heb je dat vandaan?''

''Dat is een lang verhaal, Finn.''

''Kom op, vertel. Die broden zitten toch nog in de oven. We hebben alle tijd.''

Dus ik vertel het gehele verhaal aan Finnick. Dat ik vanochtend de brief bij Katniss' persoonlijke spullen vond, omdat Joshua de spotgaaienspeld nodig had. Alles wat er in de brief stond. Het gesprek met Katniss. Alles.

Het is nogal een verhaal, en aan Finnick's grote ogen te zien is hij het met mij eens. 

''Peeta... Je zou vader worden. Ben je daar niet verdrietig om?'' vraagt hij.

Shit... Dat is waar ook. De reden dat Katniss weg is gegaan. De baby. 

''Ik weet het niet. Ik ben voornamelijk blij dat Katniss terug komt, dat ik weet waar ze is en dat ze veilig is. Ik denk dat ik dat even voorrang moet geven. Later zal ik het er met Katniss over hebben, denk ik.''

Finnick knikt begrijpelijk. 

''Nou, wat sta je hier nog. Ga naar huis, ruim alle troep op, haal Joshua en Hayley op van school en ga naar het station. Focus je nu maar op de thuiskomst van Katniss, ik houd me wel bezig met de broden.''

Ik kijk Finnick glimlachend aan. ''Dankjewel, Finn.'' 

Finnick geeft me een 'man-hug', of hoe je het ook wilt noemen. ''Graag gedaan, nou go go go!''

Lachend verlaat ik de bakkerij, ren ik naar huis. 

Katniss komt naar huis. We kunnen weer opnieuw beginnen. We kunnen eindelijk weer een gezinnetje zijn. 

Ik kan niet wachten om het tegen Joshua en Hayley te zeggen. 

-------------------------------------------------------------------------------

Dit mag je geen pauze meer noemen, dit was gewoon ontslag nemen van het schrijven. Zo lang heb ik wel niet geschreven. Daar voel ik me ook heel schuldig over.

De reden wordt ook achterhaald. Ik moest weer eens aan mezelf werken. Daar ben ik nog steeds niet klaar mee, helaas. 

De reden dat ik nu wel schrijf, is de nieuwe film. De laatste film. Serieus, ik overdrijf niet, Mockingjay Part 2 is de meest pijnlijke film van de vier films van The Hunger Games. Zo dichtbij de werkelijkheid hebben boekverfilmingen zelden gezeten. Natuurlijk, je hebt The Fault In Our Stars, maar dat is ook geschreven om in het nu af te spelen. The Hunger Games totaal niet.

Ik verliet de bioscoop met tranen, omdat het voelde als een afscheid. Totdat ik besefte dat het helemaal geen 'goodbye' is. Het is het begin van onze fantasie. Het wordt niet meer voor ons voorgekauwd, we mogen het nu zelf bedenken. We kunnen nog alle kanten op. 

Daarom heb ik geschreven. Ik heb mijn fantasie nog. Zolang ik die fantasie omzet in woorden, zal het verhaal van The Hunger Games nooit stoppen. 

Natuurlijk, de geweldige cast is tot een einde gekomen. We zullen Jennifer niet meer zien als Katniss, net zoals we Josh niet meer zien als Peeta. Maar het is niet het einde. Deze twee acteurs zijn nog jong, we zullen ze nog in veel films tegen komen. 

Het is nog niet voorbij, zolang wij dit verhaal blijven vertellen en aanvullen. 

Ik zeg jullie heel eerlijk, ik weet niet zo goed hoe lang ik dit verhaal nog door laat gaan. Het kan goed zijn dat ik de laatste hoofdstukken omzet in 'extra scenes' en sluit ik dit boek snel af. Ik verwacht nog een hoofdstuk of 3, dan stop ik met dit verhaal. Maar geen zorgen, als ik zo door blijf gaan, zal ik twee 'liefdes' combineren in een nieuw verhaal. 

(Disney en The Hunger Games...)(Staat online! Eerste hoofdstuk, check it out ;))

Maar dat is voor later. Sorry voor mijn ellelange bericht, hopelijk vonden jullie het een oké stuk en bedankt voor het lezen :)