My Ethereal - I TOM

14. Rozpacz

Spowiedź wampira.

Pierwszym, co udało mi się zarejestrować po przebudzeniu, był okropny ból, który niemal wypalał moje udo. Głośno zasyczałem, kiedy tylko się poruszyłem. Zupełnie nie byłem świadomy tego, w czym właśnie uczestniczyłem. Resztkami sił uniosłem głowę w górę. Doskonale czułem krew ściekającą po mojej twarzy, a samotne krople odbijały się o podłogę.

Przede mną stał Erick, pieprzony, Cooper, a w ręce trzymał drewniany kołek. Patrzył na mnie z ogromnym uśmiechem. I chociaż miałem ochotę zmazać mu go z twarzy, w ogóle nie miałem na to siły.

Szybko zrozumniałem, że kula, która przeszyła moje udo, musiała być nasączona wywarem z Krwawnika. A kiedy chciałem poruszyć swoimi obolałym rękami, zorientowałem się, że są związane grubą liną. Nie miałem nawet siły na to, aby westchnąć. Byłem taki słaby.

Taki ulotny.

Mężczyzna kucnął nade mną i z pogardą chwycił za mój podbródek.

— Zabiję cię, Nathanie — odparł, patrząc mi prosto w oczy. Super, szczerość jest najważniejsza. — ale dam ci możliwość spowiedzi. Opowiedz mi o swoich grzechach, Panie D'Abernonie.

Mimo że pewnie byłbym w stanie coś powiedzieć, nie miałem na to zupełnie siły ani ochoty. Poza tym chyba nie chciałem z nim rozmawiać. Mężczyźnie się to nie spodobało, ponieważ mocno mnie spoliczkował. Pod wpływem jego ciosu, moja twarz skrzywiła się w bok.

Byłem w potrzasku. Moją jedyną nadzieją był Miles, który miał się tu zjawić za jakieś pół godziny. Musiałem grać na czas.

Ale czy chciałem?

W tamtej chwili czułem się okropnie obco. Być może gdzieś w mojej podświadomości zrodziła się myśl, że po prostu na to zasłużyłem?

Mężczyzna przyodziany w czarny płaszcz wstał na proste nogi, po czym parsknął okropnym dla ucha śmiechem. Założył ręce na klatce piersiowej i spojrzał na mnie z góry.

— Kilka tygodni temu wprowadziłem się tutaj z żoną oraz psem. To jest obroża Bonnie — odrzekł, po czym oparł się o moje biurko. — Moja żona podobnie, jak ja, uwielbiała uprawiać jogging. Kiedy pewnego wieczoru nie powróciła do domu, uznałem, że nie mam się o co martwić, bo przecież na pewno wróci. Następnego dnia odchodziłem od zmysłów, ponieważ jej nadal nie było. Kilka godzin później znalazłem w lesie ciało Bonnie. Biedaczka zmarła na zwał. Jednak ciała swojej żony nie odnalazłem do tej pory. Czy ty ją zabiłeś, Nathanie?

Na początku nie mogłem sobie jej przypomnieć, ale w końcu coś mi zaświtało.

Cenisz sobie szczerość? To będę szczery.

— Była pyszna — odparłem prześmiewczo.

Na te słowa mężczyzna z prędkością błyskawicy znalazł się przy mnie i wymierzył mi kolejny cios. Musiałem wypluć nadmiar krwi, która zgromadziła się w moich ustach.

W całej tej sytuacji najbardziej rozśmieszyło mnie to, że właśnie dotarły do nas pierwsze dźwięki I Want It That Way od Backstreet Boys. Mężczyzna prychnął śmiechem, następnie rozsiadł się wygodnie w moim fotelu, a w dłoniach obracał drewniany kołek.

Czy naprawdę miałem dokonać żywota przy I Want It That Way? No cóż, jakie życie, taka śmierć.

— Claire była dla mnie wszystkim, Nathanie. Od razu zorientowałem się, że to ty ją zabiłeś. Mimo wszystko, nie kryjecie się jakoś dobrze z tą waszą dziwną przypadłością. Pewnie zastanawiasz się, jak zorientowałem się, że to ty ją zabiłeś. Śpieszę z odpowiedzią, otóż widziałem to w twoich oczach — zrobił krótką przerwę, aby pomyśleć nad kolejną częścią wypowiedzi — a tak poza tym to właśnie przed chwilą się do tego przyznałeś.