Mga Tula Ni Mang Wengs

𝓟𝓪𝓰𝓹𝓪𝓹𝓪𝓪𝓵𝓪𝓶 𝓼𝓪 𝓐𝓵𝓪𝓪𝓵𝓪𝓷𝓰 𝓜𝓪𝓹𝓪𝓲𝓽

Sa hikbi ng madaling-araw, aking aaminin,
Puso'y nagdurusa, kaluluwa'y naghihinagpis sa dilim.
Ang iyong pangalan, himig na marikit,
Ngunit tibok ng aking puso, hindi nasasabik, nakapikit.

Sa mga sandaling pinagsaluhan natin, nadama ko
Isang kakaibang ugnayan, ngunit hindi matibay na pundasyon.
Takot akong iligaw ka, magdulot ng labis na sakit,
Ibinubunyag ang katotohanang may mabigat na kadena, sa gabing pusikit.

Hindi handa na yakapin ang sintang nag-uugnay,
Nais kong humingi ng kapatawaran, luha sa aking matang walang humpay.
Ang saktan ka ay hindi kailanman ang aking hangarin,
Kaya't inilalahad ko ito, nagpapalaya sa aking diwa, sana'y dinggin.

Bagaman, may umusbong na damdamin sa sandaling ating pagtatagpo,
Ngunit napagtanto, hindi handang ialay ang kabuuan ng aking kamay sa iyo.
Patawarin mo ang puso na nag-aalangan na lumipad,
At tanggapin ang paumanhin na ito, aking ipinamamanhik, aking hinahangad.

Nawa'y matagpuan mo ang ginhawa sa aking pakiusap,
Sapagkat sa katapatan matatagpuan ang aking kahalagahan.
Bagaman, ating landas ay maghihiwalay, hayaang manatili ang masayang alaala, hindi mapaparam,
Sapagkat ako'y puputok na parang bula, pasensya sa mapait na alaalang pagpapaalam.