The secret girl (Voltooid)

Hoofdstuk 10

(POV Skyler)

Ik loop langzaam naar achter en besef mij nu wat ik heb gedaan. Ik ben een monster! Ik moet hier zo snel mogelijk weg.

Ik ren snel naar boven en sluit mij op in mijn kamer. Niemand moet in mij buurt komen. Ik doe ze alleen maar pijn, en dat wil ik niet. Ik wil geen onschuldige mensen pijn zien lijden door iets wat ik heb gedaan. Dat verdienen ze niet. Het is beter als ik hier niet meer ben. Het is beter dat ik misschien niet meer leef. dan bestaan er niet meer mensen zo als mij. Geen monsters meer, dan worden er ook geen onschuldige mensen pijn gedaan. Hoe dan ook.

Ik pak al mijn spullen bij elkaar wat ik nodig zou hebben tijdens mijn reis. Ik heb geen idee waar ik heen zou moeten. Ik heb geen familie waar ik terecht kwam. Anders was dit nooit gebeurt. Dan hoefde ik niet bij Jack te wonen. Dan had ik een normaal leven. Ik hoor geklop en blijf snel stil staan. Ik houd mijn adem in voor alsof hij mij kon horen ademen.

"Skyler ik weet dat je daar bent." Hoor ik Jack zeggen. Ik blijf alsnog stil staan. Ik ga die deur niet open doen, dan kan hij zien dat ik wil vluchten. Hoe kom ik hier nu weg? Hij blijft waarschijnlijk wachten tot dat ik de kamer uit kom. Ik voel een koud briesje van buiten komen. Het raam! Tuurlijk hoe kom ik daar niet eerder achter?

Ik pak snel een makkelijke tas om mee te nemen. Ik doe het raam zo ver mogelijk open. Het raam kraakt verschrikkelijk. "Skyler! Ik weet dat je er bent!" Ik sta op het randje van het raam. Ik draai mij om en zie Jack geschrokken staan. Hij scant mij en treft al snel de tas aan. "Skyler ga niet weg asjeblieft." Smeekt hij.

Je moet hem niet laten stikken, dat heeft hij ook nooit bij jou gedaan.

Vlucht, je bent een monster. Je doet ze pijn zie je dat niet!

De tweede stem overheerst en draai mij voor de laatste keer om naar Jack. "Het spijt me." Zeg ik voor dat ik uit het raam spring. "SKYLER!" hoor ik Jack nog achter mij roepen. Ik ren zo snel als ik kan, en dat gaat sneller dan ik dacht. Hoe kan ik zo snel rennen? is dat een van de bijwerkingen?

Ik zie eimand op de weg omkijken doordat jack mijn naam schreeuwde. Als hij om is gedraaid zie ik dat het Kyle is. Kut ik moet hier langs voordat hij mij tegen houd. Hij ziet mij en kijkt geschrokken, maar bedenkt zich geen moment en pakt mij beed. "Laat me gaan asjeblieft." smeek ik hem. Hij pakt mijn pols. Het begint te branden. "Asjeblieft laat me los, je doet me pijn." Smeek ik weer. "Ik zal je geen pijn doen." Zegt hij geruststellend.

Ik trek mij snel terug voordat het nog meer pijn doet en ren zo snel als ik kan. Na een paar seconden hoor ik een motor dichter bij komen. Ik zet een standje bij en ren sneller. Ik ren nu wel 40 kilometer per uur denk ik. De motor komt naast mij rijden en ik zie Kyle mij nog wat verward aan kijken. Dat komt denk ik omdat ik zo snel ren.

"Skyler, je moet niet vluchten. Waarom wil je überhaupt vluchten!" Roept hij naar mij. Ik let niet op en struikel over een tak heen. Ik val neer op de grond en kan mij niet snel genoeg uit de voeten maken voor dat Kyle me heeft. Hij pakt me bij mijn arm vast en duwt mij tegen een boom aan.

Ik wist niet eens dat ik al in het bos was. Het is ongeveer 10 minuten fietsen en nu ben ik er in ongeveer 4 minuten renent. Hoe?

"Skyler." Hoor ik Kyle zeggen. Ik kom weer uit mijn gedachte en voel de pijn weer terug keren doordat Kyle mij op mijn blote arm vast heeft. "Laat me los asjeblieft. Je doet me echt pijn. Ik smeek het je laat mij nu asjeblieft los." Jammer ik. Kyle kijkt mij niet begrijpend aan. "Waarom zou ik je pijn doen? Ik doe je helemaal geen pijn." Ik kijk naar mijn arm die heel erg brand. Ik zie dat er een sneetje komt. Mijn ogen sperren open. Wat gebeurt er!

Kyle volgt mijn blik en laat mij gelijk los. Er zit een lange snee in mijn arm. Hij is niet heel diep, maar je ziet het wel. "Ik zei toch dat je mij pijn deed." Jammer ik. "Hoe? Ik wil je geen pijn doen, maar hoe kan dit? Ik had je alleen maar vast." Stamelt hij verbaasd.

"Weet je net nog toen jij bang voor mij was? Mijn ogen?" Na dat ik dat gevraagd had sperden zijn ogen open alsof hij het weer her beleefde. Hij knikt voorzichtig en kijkt diep in mijn ogen. Volgens mij zoekt hij het weer op, maar mijn ogen staan nu neutraal.

"Dat is er van mij gemaakt, daarom was ik zo sterk, daarom kan ik zo snel rennen, daarom doet het pijn als je mij aanraakt. Als een jongen mij aanraakt, wie dan ook, doet het pijn. Daarom was ik bijna weg toen je mij zoende. Als een jongens mij zoent krijg ik steken in mijn hart. Vanbinnen ga ik langzaam kapot als je dat doet. Als Jack er niet was geweest, was ik hier nu niet meer. Dan was er geen Skyler meer. Door een pil die mijn stiefvader had gemaakt, ben ik dit geworden. Volgens hem is het speciaal en kan maar èèn mens op aarde dit krijgen via zo'n pil. Dan ben je speciaal, vraag mij niet hoe ze dat weten. Mij is ook nog niet alles duidelijk. Ik weet niet eens waarom ze dit willen.

Waarom zouden ze dit willen? Dit veranderd toch niks? Het enige wat ik extra heb is dat ik amper gevoelens voel, teminste nu nog, Jack zegt dat die langazaam weg gaan. Het enige wat ik verder nog meer heb is dat ik sterker ben en sneller dan normaal hoor te zijn. Volgens mij stiefvader, die inmiddels al is overleden, zal ik nog veel meer moeten hebben. Je moest iets speciaals hebben, volgens mijn stiefvader was ik die persoon. Ze wisten waneer ik geboren zou worden en zochten mij. Zoals ik al zei, er kan maar èèn special zijn per keer op de wereld. Dus als ik overlijd wordt er een nieuwe geboren. Kort samen gevat." Ik stop even en zucht diep in en uit.

"Ik ben een monster!" Schreeuw ik uit.