The secret girl (Voltooid)

hoofdstuk 23

(POV Skyler)

Hij heeft verdomme gelijk! Ik ben bang voor hem! Jack doet nog een stap voor uit. "Ga weg!" Roep ik weer. "En wat ga je er tegen doen zonder krachten? Ik weet je zwakke plek dus daar ga je de mist al in." Grinnikt hij. Wat is hier zo grappig aan? Jack stapt nog verder naar mij toe. Ik loop een paar passen naar achter tot ik een kast voel. Waarom loop ik toch overal tegen aan! Jack staat nu ongeveer 5 meter van mij af.

"Wordt prinsesje nu banger? Wacht maar dit is nog maar het begin." Zegt hij sluw. Ik sper mij ogen. Wat is hij van plan? "Ga bij haar uit de buurt!" Mengt Kay zich er mee en gaat beschermend voor mij staan. Ik kijk hem verbaasd aan. Waarom is hij opeens zo anders?

"Ik ben dan wel je ex en ik heb erge dingen bij je gedaan en met je meegemaakt, maar alsnog laat ik je niet gaan. Ik zal je altijd beschermen, ook al ben je niet meer van mij." Zegt Kay tegen mij. "Wacht is hij de gene toen je was ingestort?" Vraagt Jack verbaasd.

Ik kan geen woord meer zeggen. Er gebeurt allemaal zo veel, dat ik het niet meer bij kan houden. Ik denk nu alleen maar aan het woord vluchten. Wacht, kan ik onzichtbaar worden? De vorige keer werkte het juist het best met angst. Dat is mijn redding.

"Asjeblieft zie mij niet." Mompel ik. Ik kijk naar mijn arm en zie hem alsnog. Kut! Het werkt niet! Kom op! Het moet. Ik moet nu niet meer gezien worden! "Alsjeblieft zie mij niet." Mompel ik nu wat harder. Ik kijk naar mijn arm die nu wel onzichtbaar is. "Waar is Skyler?" Vraagt Jack plots. Kay kijkt om en ziet mij niet, maar in werkelijkheid sta ik gewoon voor hem. Het lijkt wel alsof hij voelt dat ik achter hem sta.

Ik loop naar hem toe en ga even op mijn tenen staan, anders kom in niet bij zijn gezicht. Ik ga richting zijn oor. Hij voelt mij warme adem over zijn nek gaan. Hij rilt kort en ik zie allemaal kippenvel in zijn nek. Een glimlach siert mijn lippen.Hij spant zijn spieren kort aan. Ik heb nog best veel invloed op hem zo te zien. "Het spijt me." Verontschuldig ik mij en wil weg lopen tot dat hij nog iets heel zacht fluister. Volgends mij kan Jack het niet horen, want hij is te druk bezig met het vinden van mij.

"Het komt goed, vlucht zo ver je kan. Ik zorg dat hier alles goed komt. Laat je hoe dan ook niet meer zien en laat niemand je gaven zien. Vecht voor jezelf en voor anderen als ze je nodig hebben. Ik vertrouw in je." Als antwoord geef ik hem een zacht en snel kusje op zijn wang. Hij gaat met zijn hand over zijn wang heen. Een glimlach siert zijn lippen.

'Mensen kunnen veranderen, maar sommigen kunnen ook goed acteren.' Zegt een stemmetje in mijn hoofd.

Ik draai mij snel op en open het raam. Hij kraakt een beetje en ik spring er uit. Ik ren zo snel mogelijk weg. Ik moet hier weg nu! Mijn pas versneld en ik haal zelfs auto's in. Gelukkig kunnen ze mij nu niet zien, anders had ik veel uit te leggen. Mijn pas neemt na wat minuten af en nu pas kijk ik op mij heen. Waar ben ik in vredes naam? Ik doe mijn muts op van mijn vest en doe mijn handen in mijn broekzak. Mijn hoofd laat ik een beetje naar beneden gezakt zodat mijn haar er voor hangt.

Ik moet mijzelf onder controle houden, mij niet boos laten worden, en het aller belangrijkste. Niet opvallen! Ik begin hier een nieuw leven zonder problemen. Ik ben gewoon een normaal meisje die door de straat loopt. Niks bijzonder aan mij. 'Laat aan niemand je gaven zien.' Die zin komt telkens weer naar boven. Kay weet alleen niet dat ik er meer heb. Het verbaasd mij dat hij geen vragen stelde. Ik bedoel als mij zoiets zou overkomen zou ik het niet normaal vinden.

Ik loop nu al ongeveer 5 minuten door onbewoonde straten heen. Het is aardig donker geworden. hoe laat zou het eigenlijk zijn? Ik kijk richting de hemel en zie de maan al bijna bij zijn hoogste punt staat. Het zou nu ongeveer tussen tien en 12 uur moeten zijn, want volgens mij moet de maan om 12 uur of zo op het hoogste punt staan. Ik weet het niet zeker. Ik kijk even op om te zien of er nog meer mensen over straat lopen. Meer dan een paar auto's zie ik niet. Af en toe rijd er eentje langs je, maar voor de rest is er niemand te bespeuren. Ik kijk op zij een raam in.

Er valt iets heel erg op. Mijn ogen zijn zo opvallend. Alsof mij ogen alle aandacht willen van de sta, het geen wat ik juist niet wil. Mijn ogen hebben de kleur neon met bauw en paars met elkaar gemengd. Alsof het in elkaar overloopt. Binnen in is het zo vel blauw en word langzaam paars. Ze zijn zo helder dat ze bijna licht geven.

Ik laat mijn haar weer voor mijn gezicht vallen. Na nog een tijd gelopen te hebben heb ik het gevoel alsof ik bekeken word. Ik draai mij om maar zie niks. Ogen kleur blauw alsjeblieft, straks is Jack of wie dan ook hier en hij hoeft maar even in mijn ogen te kijken om te weten wie ik ben.

Ik kijk weer in het raam en zie mijn ogen nu vel blauw zijn. Alles beter dan dat andere. Ik kan gelukkig nu zelf een oog keur uitkiezen. Het werkt alleen niet als ik bang ben of als ik voor iemand sta waarvan ik zoveel houd.

Ik voel plots een hand mijn arm grijpen en in word in een donker steegje geduwd. Wat heeft dit te betekenen?

"Slaap zacht prinses." Word er in mijn oor gefluisterd. Ik begin hevige rilling van angst gaat door mijn lichaam. Ik wil mij uit zijn greep bevrijden, maar mijn krachten werken niet mee. Ik moet daar hoog nodig wat aan gaan doen. Ik word al wat slap en het laatste wat ik hoor is een grinnik. Dan val ik weg.

Wat is dit allemaal? Kan mijn leven nooit is normaal zijn?