The secret girl (Voltooid)

hoofdtuk 61

(POV SKyler)

Ik heb zojuist iemand neer gestoken. Zonder na te denken. Zonder schuld gevoel. Wat gebeurt er met me? Komt dit door Jack? Heeft hij mij dit zo aangeleerd? Wou hij mij harteloos maken. Hoe hij altijd is geweest? Nu pas realiseer ik mij dat ik al die tijd wou weten wie mij kwam helpen. De weg die we tot nu toe hebben gereden keek ik alleen maar uit het raam. Ik zat te diep in mijn gedachten om iets anders te doen.

Ik kijk naar links en zie aan zijn bouw dat het een jongen is. Als ik zijn gezicht wil bestuderen zie ik dat hij een bivakmuts op heeft. Hij lijkt mijn gestaar opgemerkt te hebben en kijkt naar mij. Als ik mijn blik af went kijkt hij ook weer terug naar de weg. Waar gaan we eigenlijk heen? Zou Jack mij niet meer vinden? Wat zou hij doen als hij mij weer heeft? Zou ik hem ook moeten vermoorden? Zijn hele groep? Ik heb al twee mannen van hem vermoord zonder enige emotie. Ik ben echt een monster. 

Ik begin licht te snikken en voel een traan over mijn wang lopen. Nu komt de klap. Alles wat deze tijd is gebeurt komt nu in èèn klap terug. Ik heb mij al die tijd sterk gehouden, maar nu kan ik mij niet meer beheersen. Het moet eruit. Ik moet mij emoties de vrije loop gaan. Ik voel een warme hand op mijn knie die kleine rustgevende rondjes draait. Ik kijk op en zie dat hij nog steeds die muts op heeft. Vast voor de zekerheid. Als het niet gelukt was. Waarom wilt hij eigenlijk niet praten? Is hij bang dat ik hem zou herkennen? Hem ook zou vermoorden? Hem iets aan doe? Zou hij mij ook een monster vinden? 

Na nog lang gepiekerd te hebben staat de auto stil. De jongen stapt uit en gebaard met zijn hand dat ik moet blijven zitten. Via de zij ramen kan ik niet ziet waar hij heen gaat. Ik zit net in die hoek dat dat niet kan. Plots word de auto deur open gedaan en word ik de auto uit getrokken. Iemand houd me vanaf achter vast door zijn armen over mij heen te slaan. "Heb je mij gemist." Hoor ik een maar al te bekende stem zeggen. Ik draai mij verwachtingsvol om en kijk hem aan. Zijn mooie blauw grijze ogen kijken mij vrolijk aan. Ik trek zijn muts af en zijn warrige bruine haren vallen mooi langs zijn ogen. Ik trek Jax in een stevige knuffel alsof hij zo weg kan vliegen.

"Skyler mag ik nog ademen. Je bent een stuk sterker geworden, dat betekend niet dat je mij gelijk pot hoeft te knuffelen." Grinnikt Jax. Ik begraaf mijn hoofd in zijn shirt en ruik zijn vertrouwde geur. Ik wist dat hij mij zal komen helpen, alleen niet wanneer. "Ik heb je gemist." mompel ik in zijn shirt. "Nou kom prinsesje er wacht iemand in de kamer die je maar dol graag levend wilt zien." Zegt Jax met een grote glimlach. Eindelijk iemand die oprecht lacht. Niet al die vuile grijnzen van Jack en zo, daar ben ik zo klaar mee. Kon je die er maar af slaan. Dat had ik zo gedaan als het kom. 

Ik begin nieuwsgierig te worden als we voor en groot huis stil staan. Het is een beetje een afgelegen huisje die je inderdaad niet zo snel zou kunnen vinden. Alleen als je het specifiek weet dat hij hier staat. Jax maakt de deur open en ik loop de gang in. Jax wijst naar een kamer waar ik heen moet. Daar zal die gene vast op mij wachten. Als ik in de deur opening kijk zie ik Nash ongeduldig heen en weer lopen met zij rg naar mij toe gedraaid. "NASH!" Schreeuw ik en voor dat hij kan reageren spring ik op zij rug. Hij wankelt een beetje, maar kan zog net zij evenwicht houden. Ik hoor gegrinnik achter ons en Nash draait zich om. 

"Ik dacht je wilt er vast zeker van zijn dat ook hij veilig is. Anders had je die portaal wel voor jezelf kunnen gebruiken. Het boeide je niks, want Nash moest veilig zijn. Jij koos er dus voor dat jij daar bleef waar het voor jou tien keer gevaarlijker was dan voor Nash. Soms denk ik echt of jij wel hersens hebt." Grinnikt Jax.  "En bedankt weer hé. Ik hou ook van jou." Zeg ik sarcastisch op zij laatste opmerking. ik klim van Nash zijn rug af en loop op Jax af. "Durf je wel zo tegen mij te praten?" Vraagt ik zo dreigend mogelijk. Hij doet een stap naar mij toe en ik hoor gegrom achter mij. Jax kijkt op naar Nash en doet verdedigend zijn handen omhoog.

 "Oké gast ik geef mij al over. Ze is van jou. Ik mag niet aan jouw eigendom zitten." Grinnikt hij. Ik rol grinnikend met mijn ogen. De strijd en de logica van jongens snap ik met de dag minder. "Skyler sinds waneer heb jij een waakhond?" Vraagt hij fluisterend aan mij. Ik haal mijn schouder op en knuffel hem. Jax slaat zijn armen ook over mij heen en drukt mij stevig tegen hem aan. Ik hoor Nash weer zacht grommen.

 "Nash grom je nou weer?" vraag ik op de zelfde toon als Troy altijd doet. Ik hoor een zacht gejammer en kijk op. Hij heeft zijn blik af gewent. "Je lijkt net Troy." mompelt hij. "Ag kom hier kleine baby. Je kan er ook niet tegen als ik een jongen een knuffel geef. Wat ben je toch zielig."grinnik ik. Hij komt braaf naar mij toe lopen en ik sla mijn ene arm om de middel van Nash en de ander om die van Jax. Je voelt de spanning gewoon tussen die twee. Ik sleur ze mee naar de bank en plof er op neer. Ik voel dat ze mij allebei dichter bij zich willen hebben, maar ja dat werkt niet he. Ik kan mij niet door tweeën delen helaas. Ze moeten altijd zorgen dat hun de overhand hebben bij een meisje. Jongens. denk ik en rol met mijn ogen.

"Jullie zijn net een stel wijven die het laatste stukje  chocola van de wereld voor zich hebben liggen en allebei dat laatste stukje willen hebben." zeg ik oog rollend.