The secret girl (Voltooid)

hoofdstuk 19

Terug blik van het vorig hoofdstuk:

"Hey gasten tegen wie praten jullie de hele tijd?" Die stem ken ik uit duizenden! Hij zal hier toch niet zijn? Wat zou hij hier moeten? Ik draai mij snel om richting de stem en ja hoor mijn vermoedens waren waar. Ik zit nu diep, heel diep in de nesten. Kan het nog erger?

*einde terugblik*

 (POV Skyler)

Hoe kan dit. Hij kan hier  niet zijn. "Dus jij bent die Skyler waar Nick zoveel over heeft vertelt. " Zegt hij met een grote grijns en loopt naar mij toe. Hij kent mij niet meer! Dat is opzicht wel een voordeel. Ik wil niet eens dat hij mij nog kent. Ik kijk naar beneden om te zorgen dat hij mijn ogen niet kan zien. 

Hij zij altijd dat ik iets speciaals in mijn ogen  had waardoor hij iedereen van mij kon afscheiden.  Zelfs in een menigte kon hij mij vinder terwijl ik een masker op har. Hij kon het alleen maar zie via mijn ogen. Best eng eigenlijk.

 "Nou laat dat mooie hoofdtje van jou maar eens zien schatje." Ik blijf eigenwijs de andere kant op kijken.  "Ach schatje toch. Denk je dat je tegen mij in kan gaan?" Ik negeer hem nog steeds. Als hij mij stem hoort weet hij precies wie ik ben. Ik weet dat hij mij nog wel herinnerd, maar niet eet dat ik die Skyler ben. 

Ik voel twee vingers onder mijn kin die mij hoofd richting hem duwt. Ik kijk hem aan in zijn ogen en schrik nogmaals. Hij is veranderd. Zijn ogen staan kil zijn lichaam is gespierder geworden. Hij kijkt mij diep in de ogen aan en dan pas dringt het door wie ik ben. Zijn ogen vergroten een beetje. Ik grinnik en kijk de andere kant op.  

"Skyler?" Vraagt hij vol ongeloof. "Wat." Antwoord ik kil. "J-je was toch d-dood?" Zijn stem klinkt een beetje gebroken als je er goed naar luister. Ach ik verbeeld het mij vast wel weer. Ik reageer niet op zijn vraag. "Wat doe jij hier?" Vraagt hij uiteindelijk weer. "Eerlijk? Ik weet het zelf ook niet eens. Ik weet alleen dat ik vlucht voor twee jongens." Antwoord ik droog en heb nu pas door wat ik heb gezegd. Kut! Dat hoeft hij niet te weten! Hij hoeft helemaal niks meer van mij te weten.

 "Antwoord je nog op mijn vorige vraag?" Vraagt hij ongeduldig. "Nee." antwoord ik kort.  "Zei je nou nee?" Vraagt hij verbaasd met ingehouden woede. "Ja dat hoorde je toch?" Beantwoord ik zijn vraag. "Niemand, maar dan ook niemand, zegt nee tegen mij!" roept hij opeens.

 "Gast, ik wil niet veel zeggen, maar dat was een antwoord op jouw idiote vraag!" Schreeuw ik uit. Wij weten allebei dat ik niet bang ben om tegen hem in te gaan. Hoe vervelend hij het ook vind, ik blijf het doen. "Nee, ik ben niet dood. Het is eigenlijk best logisch aangezien ik voor je sta. Dan kan ik toch ook niet dood zijn! Ik weet dat je dat graag wou maar toch sta ik hier voor je!" Schreeuw ik naar hem en duw hem met al mijn kracht naar achter. Hij vliegt een stukje door de lucht en beland met een harde klap op de grond.  

Ik heb mijn emotie maar even uit gezet anders kon hij mijn emoties zien via mijn ogen. Dan waren ze nu vuur rood. Rood van woede.  Maar het betekend niet dat ik niet meer sterk ben. Alle jongens verzamelen zich nu rond Kay. Zo heet hij Kay voor als je dat nog niet wist. Niet dat ik het heb vertelt, maar nu weet je het in ieder geval. Hij was mijn vriendje voor 4 jaar terug. De rest vertel ik later nog wel.

Ik loop richting de deur en doe geen moeite om hem op te maken. Ik trap met mijn voet met volle vaart tegen de deur, en met mijn kracht vliegt de deur er uit. Wat ben ik toch blij het deze kracht. Niemand houdt mij meer tegen, ik ben allemaal te sterk voor hun. Ik moet mijn emotie wel weer aan zetten anders krijg ik problemen. Als ik mijn emoties te lang uit heb kan ik ze voor een tijd niet meer onder controle houden, en ik kan dan ook mijn kracht niet meer gebruiken op een of andere manier. 

Ik ren met mijn snelheid naar boven en let niet op. Ik knal tegen iemand aan en we vallen samen op de grand. Ik beland op de persoon dus ik heb ook geen pijn gelukkig. Ik hoor iemand een zachte kreun laten van de pijn. Ik kijk tegen wie ik ben aangebotst. Gelukkig het is Jax. 

Hij kijkt ook op en schrikt zichtbaar. "Wat is er? Waarom kijk je mij zo schrikkerig aan?" Vraag ik niet begrijpend. "J-je ogen. Ze zijn vuur, maar dan ook vuur rood." Stottert hij. Ik had zo toch uit gezet? Ik ga snel van hem af als ik weer herinner waarom ik weg ben gerend. Ik kijk angstig om mij heen.

Ik hoor zware voetstappen van de trap af komen. Ik bedenk mij geen moment en draai mij om. Jax die inmiddels ook is opgestaan, pakt nog net mijn pols en draait mij naar zich toe. "Skyler wat is er aan de hand? Waarom ben je plots bang?" Vraagt hij. "Er is ni-" Ik kan mijn zin niet af maken door Kay die iets roept. "Waar is ze!" Ik ruk mijn pols uit Jax zijn greep en ren als een speer weg naar mijn kamer. Ik pak de sleutel en doe de deur op slot. 

Nu maar hopen dat ze hier niet komen en mij vinden. Dit kan ik er nu niet bij hebben.