Zamane Gençleri 1 #Texting |Tamamlandı

Yıllar Önceki Mektup/63.Bölüm (Finalden Önce)

Yedi yıl sonra

Egoları ile bir dünya markası haline gelen ünlü Bilgisayar Mühendisi Niyazi Yaman muhteşemliğinden yine  ödün vermedi.

Hayallerimi kilim dokur misali itinayla gerçekleştirirken şiirlere karışan bir sakalımın olmamasına üzülmeye başladım. Egolarımla mutlu olduğum günleri giderek çok özlüyor, elimden bir şeyin gelmediğini gördükçe üzülüyordum. Sol tarafım darbeden tarûmar olan enkaz parçası gibi yalnız, darmadağındı. Bilgisayar oyunlarıyla ilgilenip kafa dağıttığım gençlik çağımı özlediğimi düşündükçe kalbime bir ağrı saplanıyor. Bana böyle ne oldu?  O her şeyi umursamaz kafaya takmaz Niyazi ben miydim?
Saçlarıma kar mı yağdı ne var? Benim mi bu çizgili yüz Allah'ım?
Üniversite hayatımı iyi kötü yaşayıp bitirsem de kaybolduğum labirentten bir türlü çıkış yolunu bulamadım. Ne yöne baksa kalbim, pansuman tutmaz bir yara buluyordu. Üzüntüden zayıf düşen egolarım sus pus olurken gözlerimde damla damla hüzün birikip göl oluyordu. Naz ile güzel bir gelecek hayali dahi kuramadığımı düşündükçe hüsrana kapılıp yerimde sayıyordum. Benim yok olan umutlarım hangi fakire erzak oluyordu kim bilir?

Ah benim zavallı gençlik yıllarım güzel harcandınız. O değilde kendime üzülmeli miyim yoksa zamanım için endişe mi etmeliyim? Bu nasıl bir arada kalmışlık bilemedim. Aşka Naz ile yelken açmaya niyetliyken umursamaz tavırlarımdan taviz veremedim. Kalbim bir türlü onun için atmadı. Onu öyle güzel öyle naif bir sevgiyle sevmek isterken ayrılık sloganları için alarm veren kalbimin dediğini yaptım. Üniversite yıllarımı psikolojisi bozuk ergen gibi depresyon problemleri geçirerek yaşadım. Oysa ne kadar egolu ve mutlu biriydim. Zaman denen lanet kavramın bir gün beni de esir alabileceği aklımın ucundan geçmezdi. Ne yazık ki tembelliğim ve uyuşuk hallerim zamanla topyekün değişim göstermeye başladı. Bendeki bu değişimin nedeninin neler olacağını uzun süre düşünsem de cevabını bulamadım. Cevapsız sorularla gel git yapıp durdum. Yaşadığım her an bir pişmanlık savurdu bedenimi. Egolarımın bittiği yerde nefes almak güçtü. Kalbim hiç sevilmemiş bir kara parçası gibi yalnız, ıssızdı. Ne yapacağımı bilemedim sadece sınavlarıma  çalıştım. Naz ile yollarımız ebeden ayrılırken bana son kez acıklı,  aşk dolu gözlerle bakışını hatırladım.

O beni sevdi.
Benim kalbimde sevdi diye bir şey yoktu.

"Son sözün ayrılık mı? "

"Evet Naz. Olmuyor inan bana yapamıyorum. İçimdeki bu acı dinmezken sana yalandan mutlu taklidi yapıp devam edeceğimi hiç zannetmiyorum. "

Gözlerinin içinde zoraki duran yaş sol yanına acı bir şekilde intikal ederken konuşmak için çaba sarf etti.  Onu daha fazla incitmeden bu ilişkinin fişini çekmem gerektiğini tekrardan anladım. Ben yanlış kuyudan su çekip hayatımı zehir edemezdim. Kalbim ve aklım arasında ne kadar yol gitsem de doğru olanı bulamadım. Finallere çalışmak için odama çekilince eski zamanları hatırladım. Üniversite sınavını kazanmak uğruna yaptığım fedakarlıkları fark ettim. Bir defter alıp acılarımı yazmak isterken büyük harflerle Cennet yazan bir yazıyla karşılaştım. Kalbim tek tük atarken gözlerimi yumup açtım. İsmini görmek ona dokunmak dahi bu yarayı şefkat merhemiyle sürmeye yetiyordu acılarıma. Cennet, dünya denen gezegende bana başka bir hayatın olduğunu kanıtlayan insan. Belki de bir melek? Adını koyamadığım duygularla istila edilen kalbim ilk defa üzüntüden kahrolmuyordu. Aklımda rüzgar gibi eserken varlığından kurtulmak zor oluyordu. Aradan geçen koca yıllar içimdeki bu sevgi nehrini kurutmaya kâfi gelmedi. Ben onu hâlâ Anonim Güzeli, Dişi Kartaliçem, Cennet'im diye seviyordum. Ve ben ona kalpten bağlıyken yıllar bile unutmama mani oldu. O kalbimin ilk heyecanı ilk göz ağrımdı. Sevinçlerimin kederlerimin şampiyonluk kutlamalarında hep O varken ben onsuz nasıl yaşayabilirim ki? Odayı kaplayan hüzün içimi karartırken perdeleri hafifçe çekip elimde sıkıca duran Cennet yazan kağıdı defterin arasına koydum. İsmini öpüp defteri rafa kaldırırken kapıdan çat diye içeri giren Sena Sultan'a baktım.