Dert Ortağı ~texting~

4.6

Gülümseyişi mezarıma çiçekler açtıracak kadar güzeldi.

Dokunuşu kaosumun ardında kalanları açığa çıkaracak kadar narindi.

Ve hissettirdikleri, gerçek olamayacak kadar fazlaydı.

Saçlarından ellerimi çekmeden onları okşayıp gülümsedim. Utanç kapılarını kapatmıştı, o kadar çok his vardı ki geri planda kalmıştı. Alnını alnımdan ayırdım ve belimde duran ellerinin baskısının ondan uzaklaştığımda arttığını hissettim. Benden gözlerini hala ayırmamıştı. Gözlerim yüzüne tırmandı, ne yaptığını sorgularcasına ona baktım.

"Kaçma benden."

Son derece düz bir şekilde söylediği şey sonrasında gözlerimi gözlerine kilitledim. "İstesem de yapamam zaten."

Rüzgar olsam yine de kaçamam senden, takılı kalırım saçlarına.

Kafamı dışarıya doğru çevirdim, sonra tekrar ona döndüm. "Nasıl böyle bir durumun içine düştüm bilmiyorum, ben sadece fotoğraflarını beğenen sırad..."

"'Sen ünlüsün, ben sıradanım.' zırvalıkları falan. Daha fazla devam etme, sıradan değilsin. Beni sadece sosyal medyadan kendine bağlamayı başaran birisin, bu yeterli değil mi?"

Sözümü kesip hızlıca konuştuğunda ona hayretler içinde baktım, onu sadece Mete olarak görmemi istiyordu. Ünüyle ilgili hoş şeyler hissetmediği kesindi. "Bak, tamam haklısın. Belki de sıradan değilimdir. Ama sen bana fazlasın Mete, benim kalbim sana karşı hisleri kaldıramayacak. Takılı kalmaktan korkuyorum, sadece korkuyorum çünkü aşk etrafımdakilere iyi şans getirmedi."

Sözlerimi bitirip yatağa doğru yürüdüm ve yavaşça oturdum. Beni bir şeyler engelliyordu, son bir tabum kalmıştı. O da zamanla yıkılacak gibiydi.

Mete yanıma oturdu ve birden ellerimi büyük ellerinin içine aldı. Derin bir nefes aldım, nefeslerim soluk borumda takılı kalıyordu. "Bu konuda fazla fikrim olduğunu söyleyemem, aşktan hiç nasibimi almadım. Ama bir şeyden eminim, aşk en çok sana yakışır."

"Hayır, sana yakışır." dedim hafifçe gülümseyerek. O da gülümseyip avucunun içindeki ellerimi yüzüne götürüp yanağına koydu, gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı. "Sadece içinde yaşadığın anda hissettiğin şeye odaklan, gelecek için korkma. Bir şey için pişmanlık duyacaksan o şeyi yaptığın için duy. Hayatında iyi kilerin olsun. Keşkelerin olmasın."

"İyi kim sen ol."

Gülümsemesi genişledi, ellerimi yavaşça yanağından çektim. "Sen izin verirsen, ben senin her şeyin olurum."

Gülümseyip kafamı salladım, ona izin vereli çok olmuştu. Kalbim kapıyı kapatmıştı ama kilitlememişti, o da her fırsatta o kapıyı açıyordu.

Mete ortamdaki yoğun havayı dağıtıp ayağa kalktı ve kolumdan tutup beni de kaldırdı. "Hadi, göl kenarına gidelim." Peşinden hızlı adımlarla yürümeye başladığımda içim içime sığmıyordu. İçimde serotonin hormonu patlaması yaşanmıştı, gülmemi durduramıyordum. Evden çıkıp göl kenarına gittiğimizde kamp sandalyelerinin arasındaki minik masa ve üstündeki yiyecekler dikkatimi çekmişti. Kamp sandalyelerinden birine oturup Mete'nin önceden getirdiği çalı çırpıyı masadan aldığı çakmakla yakışını izledim. Çırpılar alev aldığında birkaç kez üfledi ve tamamen yandığından emin olup yanımdaki kamp sandalyesine oturdu. Bir süre hiçbir şey söylemeden kararmak üzere olan havaya baktık, daha sonra ilk sözü o söyledi ve sessizliği bozdu.

"En sevdiğin renk ne?"

Sorusuyla ona döndüm. "Mor." dedim ve masadaki tabağa dizilmiş bisküvilerden birini ağzıma attım. Mete kafasını aşağı yukarı sallayıp gülümsediğinde sorarcasına baktım. "Hikaye attığında yazıları genelde mor yapıyorsun, bana odanın resmini attığında mor bir sürü süs eşyası gördüm ve üstünde genelde siyah, mor ya da beyaz renkler oluyor. Yani biliyordum." Konuşmasını bitirdiğinde ona şok içinde baktım, bu kadar ayrıntıya dikkat etmesi çok şaşırtıcıydı. "Başka hakkımda ne biliyorsun?" dedim aniden. Nelere dikkat ettiğini bilmem gerekliydi. Mete düşünceli bir ruh haline girdi, daha sonra soruma cevap verdi. "Hayvanları seviyorsun, en sevdiğin hayvan muhtemelen kelebek. Kelebek giflerine takmıştın. Makarnaya bayılıyorsun, değişik değişik soslu makarnalar yapmayı seviyorsun. En sevdiğin ders matematik."