Under A Rest | ☁️

Chapter 53

After Kian said those things he already left. I just found myself being scared of that idea. I was left dumb founded thinking on what should I do. Should I tell Uno? Should I talk to him? Pero ano ang sasabihin ko? Na ang mga magulang niya ang dahilan kung bakit nagawa ko siyang iwanan? Na ang Lolo niya ang dahilan...kung bakit nadamay ang anak namin?

Paano kung mali si Kian? At masaya na si Uno ngayon ng hindi naririnig ang eksplinasyon ko. Paano kung mas gusto niyang hindi na marinig iyon? Paano kung hindi ko kayanin ang buksan muli ang usapin tungkol sa pinakamadilim na mga araw ko.

Sa lalim ng iniisip ko ay hindi ko na namalayan na nasa harapan ko na pala si Laureen. Nakahalukipkip siyang nakatingin sa akin na parang inieksamin ako.

"What are you doing here Laureen?" I asked her while avoiding her gaze. I don't want her to notice that I cried.

"I was looking for you. How about you... what are you doing here?"

"Uh. I'm having a rest"

"Still you look tired. Are you okay?"

"I am. Why are you looking for me anyway?" I changed the topic immediately because I know that she's going to ask more.

"Dr. Arañez has an announcement"

Tumulak kami pareho kung saan nagtitipon ang mga kasamahan namin. Sinabi lang sa amin ni Kian na sa isang araw na kami uuwi at bukas ang huling araw namin dito.

Masyadong maraming gumugulo sa isip ko pero kahit ganon ay nakatulog ako kaagad. Kinaumagahan ay nagising ako ng wala na ang mga kasamahan ko.

Nag ayos muna ako bago lumabas. Nadatnan ko silang abala sa pag aayos na parang may handaan na magaganap.

"Lulu, anong meron?" tanong ko sa Isa sa mga batang naging malapit sa akin dito.

"May salosalo mamayang gabi Doc!" mukhang inuutusan siya kaya umalis din siya kaagad.

Naghanap na lamang ako ng maaari kong maitulong kaysa tumunganga ako. Buong maghapon ay naging abala kaming lahat, nang sumapit ang gabi ay nagkaroon kami ng salo salo kasama ang mga nakatira dito.

Napakasaya noon at nakakataba ng puso na naghanda pa sila para lang pasalamatan kami.  Bakas sa mukha nila ang labis na pasasalamat. Isa ito sa pinakanakakagaan ng loob bilang isang Doktor, ang makita ang ngiti ng mga pasyente mo. Parang hindi matatapatan ng kahit anong halaga ng salapi ang kanilang mga ngiti.

Pagkatapos maghapunan ay pumalibot kami sa apoy na ginawa nila Uno. Nagkukwentuhan lamang kami doon habang nakikinig sa tumutugtog ng gitara.

"Captain! Kanta ka" napasulyap ako sa tumawag kay Uno, isang kasamahan niya.

"Pass, paos"

"Sige na captain!" napakamot siya sa batok nang lahat sila ay nakiusap sa kaniya. Mukhang hindi naman niya natiis kaya kinuha niya ang gitara.

"Uh. Kahit ano bang kanta?" tumango ang mga kasamahan niya.

Nagsimula siyang mag strum ng gitara na umagaw sa atensyon ng lahat. Parang may tumusok sa puso ko ng mahimigan ang kaniyang kakantahin.

"Going back to the corner where I first saw you
Gonna camp in my sleeping bag I'm not gonna move
Got some words on cardboard, got your picture in my hand
Saying, "If you see this girl can you tell her where I am?""

I don't know why he chose to sing this but I felt like he has a story to tell using this song. As if he has all the right to sing this because he had been there.

"Some try to hand me money, they don't understand
I'm not broke - I'm just a broken-hearted man
I know it makes no sense but what else can I do?
How can I move on when I'm still in love with you?
'Cause if one day you wake up and find that you're missing me
And your heart starts to wonder where on this earth I could be
Thinking maybe you'll come back here to the place that we'd meet
And you'll see me waiting for you on the corner of the street
So I'm not moving, I'm not moving"

I just stare at him as he sing the song, I was stiffened when our gaze met. I felt a pang on my chest as I saw pain crossed his eyes. I didn't bother to look away, I wanna feel his pain too. I want him to share it with me.

"Policeman says, "Son, you can't stay here."
I said, "There's someone I'm waiting for if it's a day, a month, a year.
Gotta stand my ground even if it rains or snows.
If she changes her mind this is the first place she will go."
'Cause if one day you wake up and find that you're missing me
And your heart starts to wonder where on this earth I could be
Thinking maybe you'll come back here to the place that we'd meet
And you'll see me waiting for you on the corner of the street
So I'm not moving, I'm not moving,
I'm not moving, I'm not moving"

He gave all his best to deliver it's message that made me, us, the listeners to feel the agony, loneliness and pain on his voice. I tried to look away only to met Kian's eyes, and there I saw how sad he is looking on his best friend telling us a story where he is the protagonist. He faked a smile on me so I was.

"People talk about the guy that's waiting on a girl, oh ohh
There are no holes in his shoes but a big hole in his world, hmm
And maybe I'll get famous as the man who can't be moved
Maybe you won't mean to but you'll see me on the news
And you'll come running to the corner
'Cause you'll know it's just for you
I'm the man who can't be moved
I'm the man who can't be moved"

I look at him again but it seems like he never get off his eyes on me. Did I hurt him this much? That he was able to own a song even if he didn't wrote it? Ganito ko ba siya nasaktan? Lahat ba ng ito naranasan niya habang wala ako? Akala ko ba... magiging maayos siya kapag nawala ako? Akala ko magiging masaya siya? Pero bakit puno ng pait at sakit ang boses niya.

"'Cause if one day you wake up and find that you're missing me
And your heart starts to wonder where on this earth I could be
Thinking maybe you'll come back here to the place that we'd meet
And you'll see me waiting for you on the corner of the street"

Nasasaktan akong makita siyang ganito. Hindi ko alam kung ako lang ba ang nakakarinig nang unti unting pagkabasag ng boses niya. Nawala sa paningin ko ang matikas at mataas na Captain ng Alpha team, isang mahina at nasasaktang Uno ang nakikita ko ngayon. Gusto ko siyang yakapin, at sabihin nandito na ulit ako pero hindi ganoon kadali iyon. Anim na taon ang lumipas.

"Going back to the corner where I first saw you
Gonna camp in my sleeping bag, I'm not gonna move"

Napuno ng hiyawan at palakpak ang ibang nanunuod habang ako ay hindi makagalaw sa inuupuan ko. Ang sakit lang marinig ang kwento niya sa pamamagitan ng kanta.

"Hey, why are you crying?" Laureen asked worriedly.

Kinapa ko ang pisngi ko at doon ko lang napansin na umiiyak ako. Shocks! Why am I crying?

I didn't answer her and left instead. Sinundan niya lamang ako ng tingin at walang nagawa. Dumiretso ako sa naging tambayan ko rito sa tuwing umiiyak ako. Dinama ko ang hangin kasabay ng pagduyan ko.

Hinayaan kong pumatak ang mga luha ko habang nakapikit. Paano ba ako makakawala dito? Paano ko ba palalayain ang puso ko?

Habang pinagmamasdan siya kanina na madurog sa harapan ng maraming tao ay unti unting namuo ang galit sa puso ko na matagal ko ng iniiwasan.

"What are you doing here?" isang pamilyar na boses ang nakapagpamulat sa akin. Kaagad akong nag iwas ng tingin nang magtama ang mata namin. Pasimple akong nagpunas ng luha ko.

"Nagpapahangin lang. Ikaw... anong ginagawa mo rito?"

"I saw you leaving so I followed you"

"Bakit?"

"Dahi natatakot akong baka hindi ka na bumalik" napaangat ang tingin ko sa kaniya habang siya ay nasa lupa na ang tingin. "Kung noon ay nakita ko ang pag alis mo... siguradong ganito rin ang gagawin ko"

Hindi ako nakapag salita sa sinabi niya. Malamang ay ganoon nga ang nangyari kung gising siya noon. Hindi niya ako hahayaang makaalis at yayakapin ako hanggang sa magbago muli ang isip ko.

"U-uno... nakikiusap ako huwag muna ngayon"

"H-hindi pa ba sapat ang ilang taon? Hanggang kailan ako maghihintay ng paliwanag mo?" nanghihina siyang tumingin sa akin at kitang kita ko kung gaano siya nasasaktan ngayon, "Mei... binaliw mo'ko e! Tapos biglang iniwan mo ako sa ere"

Ramdam na ramdam ko ang sakit niya dahil ako mismo ay nasasaktan para sa kaniya. Pero halos manlumo ako sa sunod niyang sinabi.

"Sumama ka pa sa ibang lalake"

~💙