Under A Rest | ☁️

Chapter 57

I lend him my office, I locked the door while leaving his Mom and Lolo outside. I think I have to do this, I need to distance him from them, they could trigger him more. At alam kong hindi magiging maganda ang kalalabasan kapag napuno siya ng galit sa mga ito. I just listened to his sobs while caressing his back.

I heard a knock so I open the door, there I saw Kian holding a bottled water. I asked him to come in but he declined. Sumulyap siya sa kaibigan niya na ngayon ay nakaupo sa sahig habang nakayuko sa tuhod niya na parang bata, hindi pa rin siya tumitigil sa pag iyak. Bumuntong hininga siya at kaagad nag iwas ng tingin. I even saw him gulp, he must be so hurt now seeing Uno like this. They've been so close ever since, at ang makitang ganito si Uno ay wala nang mas isasakit pa.

"C-can you please take care of him for awhile. I'll call you later. You two need to talk."

Bago pa siya makaalis ay tinawag ko ulit siya para makapagpasalamat. Tumango lang siya bago tuluyang umalis.

Walang nagsalita sa amin ni Uno kahit ilang minuto na ang lumipas. Tumigil na rin siya sa pag iyak pero hindi niya ako magawang harapin.

"Can you please tell me what happened?" alam kong gulong gulo siya ngayon kaya naman minabuti kong sabihin sa kaniya lahat.

"Noong gabing nahospital ka, dahil iyon sa akin. Y-your Mom...nagmakaawa siya na iwanan kita dahil ako ang humihila sa iyo pababa. She pleaded to me, on bending knees. A-anong magagawa ko Uno? Mahal kita. Ayaw ko mang maniwala pero tama siya."

He lifted his gaze on me and my heart almost sank seeing him this wreck. He's so messy and vulnerable.

"Hindi totoo yan. P-paanong naging ikaw ang pumipigil sa akin sa pag angat, kung ikaw ang inspirasyon ko sa lahat." hindi niya inalis ang titig niya sa akin habang nagsasalita.

"Noong gabing iyon, nahospital ka ng dahil sa akin. Umalis ka sa mission ninyo para sa akin. Nagstay ka rito sa Bicol dahil ayaw mo akong iwanan, kahit madaming promotion ang naghihintay sayo. You see Uno? You always thought of me, you're so selfless. So I guess your mom was right, so I did what she said."

"You don't know what you're saying. I was wrecked when you left" napakagat ako sa ibabang labi ng sinsero niyang sinabi iyon.

"But look at you now... you've grow and serving our country with dignity."

"But you can't see what's inside. It never heals...it never became better." napayuko ako nang ituro niya ang kaliwang bahagi ng dibdib niya.

Right. How insensitive of me to tell him he's better now...when he's obviously hurting.

"I'm sorry. I never intended to hurt you Uno. Akala ko ay mas makakabuti kapag iniwan kita, pero dahil sa desisyon ko...nadamay pati ang a-anak mo."

Even if I'm fully aware that it wasn't my fault, I can't help but to blame myself. I am the mother and I should've known that there's a life inside me. Masyado akong naoccupy ng problema at hindi ko pinansin ang mga sintomas. Ang madalas kong pagkahilo at pagiging sensitibo sa ibang bagay. Lahat iyon ay akala ko dahil lang sa pagod ako.

Palagi kong iniisip...kung hindi ba ako umalis sa tabi niya noon, magagawa pa rin ba ng Lolo niya na pagbuhatan ako ng kamay sa harapan nila. Makukunan kaya ako...kung nanatili ako.

"It wasn't your fault Meisha. You've suffered a lot. Let me take the blame for not being able to defend you." nagulat ako ng lumapit siya sa akin at lumuhod sa harapan ko.

"Baby please forgive me. I will make them pay for it. I promise you that."

Pinantayan ko siya at niyakap. He doesn't have to do this, of all the people...he never deserve this. He's  hurt as I am. He's broken as me.