"မောင်ရယ်........နုလေ...ဘာဖြစ်သွားမှန်းမသိတာ"
"ကောင်းတယ်မလား....နုလေး"
"အင်း.........ရင်ထဲ လှိုက်ပြီးတော့လေ.....မောနေရောမောင်ရယ်"
"အင်း.....ဒီထက် ချစ်ပြပေးမယ်နော် မောင့်အချစ်လေးကို"
"ခစ်.......ခစ်"
ကိုသက်ငြိမ်နဲ့ နုငယ် စကားစမြည်ပြောနေကြသည်။
ကိုသက်ငြိမ်၏ ဖွားဖက်တော်ကတော့ အခုထိ အစာမစားရသေးသဖြင့် မာန်မကြသေးဘဲ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသေးသည်။
ကိုသက်ငြိမ် ချစ်ဖို့ အနေအထားပြင်လိုက်တော့သည်။
နုငယ်ကို အချစ်ရဲ့ အရသာတွေ မြည်းစမ်းခွင့်ပေးရမည်။
သူလည်း စိတ်ရှိတိုင်း ကြမ်းပစ်ရမ်းပစ်ချင်သေးသည်။
ဘာဖြစ်လို့လဲဟုမေးရသ် သူ အမျိုးသမီးတယောက်နဲ့ တူနှစ်ကိုယ် အားရပါးရ ချစ်စခန်းမဖွင့်ရသည်မှာကြာပြီ မဟုတ်လား။
အခု သူ့အောက်မှ ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ လုံးကြီးပေါက်လှ အလှနတ်ဖုရားမ တစ်ပါး ရောက်နေပြီပဲ။
ကိုသက်ငြိမ် နုငယ် ပေါင်နှစ်ဖက် လက်နဲ့ အသာလေးဆွဲကားပစ်လိုက်သည်။
နုငယ်ရဲ့ စပ်ပတ်ဖောင်းဖောင်းက ပြူခနဲ့ ထွက်လာသည်။
သူက ဒူးထောက်အနေအထားနှင့် ဒစ်ထိပ်ဖူးလေးကို မအင်္ဂါနှုတ်ခမ်းသားလေးတွေနှင့် အရင်ပွတ်သပ်ကစားကြည့်ကြည့်သည်။
ပြီးမှ ဒစ်ထိပ်လေးကို အတွင်းနံရံထဲ စတင် ထည့်ကြည့်ကြည့်သည်။
"အင့်......အင့်"
နုငယ်၏ စပ်ပတ်က မုဆိုးမစပ်ပတ်ဆိုပေမဲ့ အပျိုလေးတယောက်လို ကျဉ်းမြောင်းနေသည်။
"နုလေး.....ကြောက်နေလား.......မကြောက်နဲ့လေ.....စိတ်လျှော့ထားနော်"
နုငယ် ခေါင်းကို ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ ညိတ်ပြလိုက်သည်။
တကယ်လည်း နုငယ်ကြောက်နေမိပါသည်။
ပူနွေးမာတောင့်နေသော လီးချောင်းကြီးက သူမစပ်ပတ်ထဲ တစ်ရစ်ချင်း တဖြည်းဖြည်း တိုးဝင်လာနေသည် မဟုတ်လား။
