"ဖတ်.......ဖတ်......ဖတ်......ဖတ်"
"အင့်.......အင့်........အ......အင့်.....အင့်"
"ဟင့်......အာ........အ........အင့်........ဟင့်"
"ဟ...........အာ.......အ.......အ"
အခန်းထဲက သက်ရှိလူသားနှစ်ဦး မမောနိုင်မပန်းနိုင်ချစ်ခရီးနှင်နေကြသည်။
ရတီ ဟနေသော တံခါးပေါက်ကနေ အထဲကို ခိုးကြည့်နေသည်။
မေမေနဲ့ ဦးဖေက တံခါးပိတ်ထားခဲ့သည်ဟု ထင်နေသလားပဲ။
အားရပါးရအော်ဟစ်မြည်းတွားနေကြသည်။
သူမက ဤမြင်ကွင်းကိုကြည့်ပြီး ဘဝင်ဆူလာသည်။
အာခေါင်တွေခြောက်လာသည်။
ခြေထောက်တွေ ခွေယိုင်ချင်သလိုဖြစ်လာသည်။
မြင်ကွင်းနဲ့ သူမရပ်နေသောနေရာ မျက်စောင်းထိုး ခပ်လှမ်းလှမ်းအနေအထားလို ဖြစ်နေသည်။
မေမေတို့သာ ကုတင်အတိုင်း လိုးမယ်ဆို သူမ ကောင်းကောင်းမြင်ရမှာမဟုတ်။
အခုက ကုတင်ကို ဇောက်ထိုးပြောင်းပြန်ကြီးဖြစ်အောင် သောင်းကျန်းနေကြခြင်းဖြစ်သည်။
မေမေက ကုန်းနေရာကနေ မခံနိုင်တော့လားမသိ။
ဖင်ဘူးကြီးပဲထောင်နေသည်။
မေမေအပေါ်ပိုင်း တခြမ်းလုံးက ကုတင်မွေ့ရာပေါ် ရင်ချင်းအပ်ထားသည်။
မေမေလက်တွေက ကုတင်မွေ့ရာစတွေကို ဆုပ်ကိုင်လျက်။
"အင်း.....ကောင်းတယ်.....မောင်......အင့်.....အင့်......အင့်"
"ချစ်........ချစ်တယ်......မောင်....မောင်.........အင့်....အင့်"
"ဖတ်.....ဖတ်.....ဖတ်.....ဖလတ်.....ဖတ်....ဖတ်"
ဦးဖေက မေမေနောက်ကနေ အားပါးတရလိုးပေးနေသည်။
ဦးဖေ လီး အဝင်အထွက်ကိုတော့ သူမ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမမြင်ရ။
ဦးဖေရဲ့ ရင်ခေါင်းထဲက ထွက်လာသော အော်မြည်းသံ၊ အသားစိုင်နှစ်ခု၏ "ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်" ဟု ရိုက်ခိုက်သံတို့က သူမ အသွေးအသားတွေကို ဆူပွက်စေသည်။
ကြည့်နေရင်း၊ ကြည့်နေရင်း မေမေ က မခံနိုင်တော့နဲ့ တူသည်။
