ကြီးမေချက်ထားသော ဟင်းလျာတွေက စားပွဲပေါ်တွင် ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ စားချင်စဖွယ်အတိ။
ကြက်သားဗူးသီး၊ ကိုက်လန်ခရုဆီ၊ မြင်းခွါရွက်သုပ်၊ မျှစ်ချဉ်ပေါင်ဟင်းရည်၊ ငပိရည်နှင့် တို့စရာပြည့်ပြည့်စုံစုံ။
"ကိုသက်...........ရော့"
နုငယ် အရည်ဟင်းတွေကို ကိုသက်ငြိမ်ဆီ ဦးချလိုက်သည်။
ကိုသက်ငြိမ်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်နေသောရတီက ဤအချင်းအရာကိုကြည့်ပြီး အားကျနေရသည်။
သူမလည်း ပြုစုပေးပစ်လိုက်ချင်ပါရဲ့။
သို့သော် သူမ မတတ်နိုင်။
ဟင်းနံ့တွေက ကိုသက်ငြိမ်နှာခေါင်းဝတွင် ကလူ ကလူကျီစယ်နေသည်။
"ကိုတော့ စားပြီဟေ့ ....ဗိုက်အရမ်းဆာနေလို့"
တကယ့်ကို အားရပါးရစားနေသည်။
ခေါင်းမဖော်စတမ်းစားနေသော ကိုသက်ငြိမ်ကိုကြည့်ပြီး နုငယ်ကျေနပ်နေရှာသည်။
အမှန်စင်စစ် နေ့ခင်းက သူ့လင်တော်မောင်နဲ့ သူ့သမီးက ချစ်တင်းနှောနေလို့ နေ့လည်စာလွတ်သွားပြီး အခုမှသာ နှစ်နပ်စာပေါင်းစားနေမှန်း သိခဲ့ပါလျှင် သူမ ဘယ်လိုများတုံ့ပြန်နေပါမလိမ့်။
နုငယ်ရော၊ ရတီပါ အားရပါးရစားလိုက်ကြသည်။
ရတီလည်း ထိုနည်း၎င်းပင်။
နေ့လည်က ဦးဖေရဲ့ ကြမ်းရမ်းသောင်းကျန်းမှု သူမနုံးချိနေပြီ။
ပြန်ခါနီး ရေချိုးခန်းထဲမှာတောင် တချီ ဆက်ခဲ့သေးသည်မလား။
ထို့ကြောင့် သူမလည်း ဗိုက်ဆာဆာနဲ့ အများကြီးစားပစ်လိုက်သည်။
"ရော့...သမီး......စား....အုံး....ရော့"
"ကြီးမေရေ....ဒီနေ့တော့ မီးတို့ဗိုက်တွေ ခွေးနမ်းတော့မယ်ထင်တယ်။ အရမ်းစားကောင်းတယ်..ကြီးမေရေ"
ကြီးမေလည်း ဘေးက လိုတာတွေ ထပ်ထပ်ထည့်ပေးနေသည်။
ထမင်းတွေလည်းတက်တက်ပြောင်ပြီ။
