ရတီကိုယ်လုံးလေးက ထမင်းစားပွဲပေါ်။
ဤထမင်းစားပွဲက မေမေတို့နဲ့ ရတီတို့ အတူတူစားနေကြ စားပွဲလေး။
စားပွဲ အမျိုးအစားက ခပ်မာမာသစ်သားပြားကို ပြောင်အောင် polish တိုက်ထားပြီး ထိုအပြားပေါ် မှန်က ထပ်ကပ်ထားသည်။
အောက်ကထောက်တိုင်အနေဖြင့် လက်တစ်ပွေ့စာ (၄)ပေကျော်ကေော်အမြင့်ရှိမည့် သစ်လုံးနှစ်လုံးနှင့် ဒီဇိုင်းဆင်ထားတော့ တော်တော့ကို တောင့်တင်းခိုင်မာသည်။
ထမင်းစားပွဲပေါ် အလိုးခံရလိမ့်မည်ဟု တစ်ခါမှ မတွေးမိ။
သို့သော် ဦးဖေနှင့်ဆုံလျှင် မဖြစ်ဖူး၊ မကြုံဖူးတာတွေ အကုန်ခံစားသိရှိသွားလိမ့်မည်။
"ပလတ်.....ပြွတ်......ပြွတ်....ပြွတ်"
"ဟင့်.....အင့်.....အင့်.....အင့်....အင့်"
ရတီက စားပွဲအစွန်းဖျားပေါ် ထိုင်လျက်သား။
ဦးဖေကတော့ မတ်တပ်ရပ်ပြီး သူမကို အနမ်းခြွေနေသည်။
ရုတ်ချည်းသလို အောက်က ပါကေးကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ချလိုက်သည်။
"အိုး......ဟင့်.......အင့်.....အင့်.......အင့်"
"ပလတ်.....ပလတ်......ပြတ်.......ပြတ်...ပလတ်...ပလတ်"
ရတီစပ်ပတ်ဆီ ဦးဖေမျက်နှာအပ်ကာ စပ်ပတ်ကို အားပါးတရ စလျက်လေတော့သည်။
မနေ့ညက အရှိန်ကြောင့် စပ်ပတ်နှုတ်ခမ်းနားတို့က အနည်းငယ် နီရဲယောင်ကိုင်းလျက်။
အပြင်နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေကို ဦးဖေနှုတ်ခမ်းထူထူကြီးတွေနဲ့ စုပ်ခဲသည်။
လျှာကြီးကလည်း အပြင်နဲ့ အတွင်းနှုတ်ခမ်းသားတွေပါမကျန် လျက်နေသည်။
ကလေးငယ်လေး တုတ်တိုးချိုချဉ်လေးကို အားပါးတရလျက်နေသည့်နှယ်။
"ဟင့်.........အင့်...အင့်....အင့်...........အင့်....အင့်"
မသိစိတ်ကြောင့် လက်လှမ်းမှီသော ဦးဖေဆံပင်တွေကို ဆွဲကြဲမိသည့်အဖြစ်။
ကြာလာတော့ ဦးဖေ၏ ဘာဂျာအစွမ်းကြောင့် ရတီထိုင်ဖို့တောင် အားမရှိသလို။
