ရတီ အသက်ဝဝရှူနေသည်။
"ကောင်းလိုက်တာ....ဦးဖေရယ်...အရမ်းကောင်းပဲ"
သူ့ခေါင်းကို ရတီလက်နဲ့ ကိုင်ကာ စုပ်ယူနေခြင်းကို ရပ်ခိုင်လိုက်သည်။
ပေါင်ကြားကနေ မော့လိုက်လိုက်သော သူ့မျက်နှာက နှုတ်ခမ်းတဝိုက်မှာ အရည်တွေပေပွနေသည်။
စပ်ပတ်က ထွက်သည့်အရည်တွေကို အချိုရည်လိုမှတ်ပြီး သောက်နေတာလားကွယ်။
အားတွေလည်း နားရပါတယ်။
"ပြွတ်....ပြွတ်...ပြွတ်"
ရတီနဲ့ကိုသက်ငြိမ် နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းလိုက်ကြပန်သည်။
သူ့ဆီကနေ ရတီ သူမဆီက ထွက်နေသော အရည်တချို့၏ အရသာကို သိလိုက်သည်။
"လာ...ဒီတစ်ခါ.....မီးအလှည့်"
ဒီတစ်ခေါက် ရတီအစား ကိုသက်ငြိမ်က ကုတင်ပေါ် ပက်လက်စန့်စန့်ကြီး ဖြစ်လျက်။
"မီးလေး က ဘာလုပ်မလို့လဲ"
"ဦးဖေလီးကို မီးကပြန်ပြီးစုပ်ပေးမယ်လေ"
တကယ့်ကို စိတ်ထဲရှိတဲ့ပြောတတ်သည့် ကလေးမပင်။
"မီးလေးက လီးစုပ်ဖူးလို့လား"
"စုပ်တော့ မစုပ်ဖူးဘူးပေါ့..ဦးဖေရာ...ဒါပေမဲ့ လုပ်ရင်းတတ်သွားမှာပါ..ပြီးတော့ ဒါကြီးအရသာ ဘယ်လိုနေလဲဆိုတာ မီးသိချင်တယ်"
အပေါ်သို့ ဒုံးပျံကြီးလိုထောင်မတ်နေသည့်၊ (၆)လက်မခွဲနီးပါးလောက်ရှိသည့် တဆတ်ဆတ်တုန်ရီနေသော အမည်းရောင် မြွေဆိုးကြီး ရတီ ညွှန်ပြလိုက်သည်။
"မီးလေးစုပ်ရင်းနဲ့ ဦးဖေလီးကြီးကျိုးသွားရင်းရော ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
"ခစ်...ခစ်...ခစ်...ခစ် လီးစုပ်ပေးရင်း ကျိုးသွားတာမျိုး မကြားဖူးပါဘူးရှင့်...အကယ်လို့ တစ်ခုခုများဖြစ်ခဲ့ရင် ပြန်လျှော်ပေးပါမယ်ရှင်"
"ဘယ်လိုလျှော်ပေးမှာလဲ"
"တစ်ကိုယ်လုံး ကြိုက်သလို လုပ်ပိုင်ခွင့်ကို လျှော်ကြေးအနေနဲ့ပေးမှာပေါ့။ အခုတော့ အရမ်းသိချင်နေပြီ"
