ကိုသက်ငြိမ် ဒီနေ့ ဝပ်ရှော့သွားတာတောင် အချိန်တော်တော်လင့်နေပြီ။
လင့်ဆို မနက်က ရတီနှင့် ကျီစယ်ပြီးနောက် တရေးအိပ်အုံးမည်ဟု မှေးလိုက်ရာ နိုးလာတော့ မနက်(၉)နာရီထိုးနေပြီ။
ကြီးမေ က သူကို အရင်ကတည်းက လာနှိုးလေ့မရှိ။
မိန်းမဖြစ်သူ နုငယ်နှိုးပေးနေကြ။
နုငယ် မရှိသည့်ကာလတိုလေးအတွင်းမှာကို သူဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေတော့သည်။
အိပ်ယာက အလူးအလဲထပြီး မနက်စာတောင်မစားဖြစ်ဘဲ ဝပ်ရှော့ကို ပြေးရသည်။
အလုပ်ထဲရောက်တော့ တပည့်တွေအကုန်ရောက်နေပြီ၊ စတောင်စနေပြီ။
"ဗျို့....အာစရိ...ညက ကောင်းနေလို့ ထင်တယ်"
"ဟေ့ကောင်........ဘာကိုလဲကွ"
"မဟုတ်ဘူးလေ.....အာစရိကလည်း...ကျနော်ပြောတာက ညက အရက်သောက်နေလို့ အခုနောက်ကျနေတာလားလို့"
"ငါ အရက်မသောက်တာ ကြာပါပြီကွာ"
"အာစရိကလည်း...ကိုယ့်ဆရာကို ချစ်လို့စတာကို"
"သိပါတယ်ကွာ"
ကိုသက်ငြိမ်လည်း သူ့ကိုယ်သူ မလုံ့မလဲ။
ညက မယားပါသမီးနဲ့ ဖောက်ပြန်ပြီး ချစ်တင်းနှောခဲ့ကြသည် မဟုတ်လား။
ပတ်ဝန်းကျင်မှာဆို ထိုကဲ့သို့အရာမျိုးက မဖြစ်သင့်ဘူးဟု အစကတည်းက တားမြစ်ထားသည့်အရာပင်။
သို့သော် သူတို့နှစ်ဦးနှစ်ဖက်စလုံး ကြည်ဖြူစွာ စည်းဖောက်ခဲ့ကြသည်။
ပြန်တွေးရင်လည်း နောင်တရမည်မဟုတ်။
ရတီ၏ နူးညံ့မှုတွေ၊ ထွေးအိမှုတွေကို သူကြိုက်သည်။
သူမက်မောသည်။
သူတောင့်တသည်။
သူ အားကြီးနှင့်ဆောင့်လိုးတိုင်း အော်ဟစ်နေသည့်အသံတွေ၊ လေကို ဖွင့်ဟရှူနေသည့် နှုတ်ခမ်းလွှာလေးတွေ၊ စည်းချက်နှင့်အတူ လိုက်ခုန်နေသည့် ရင်သားအစုံ။
အခုတွေးရင်းနဲ့တောင် ပြန်တွေ့ပြီး ချစ်ချင်လာသည်။
ဤအရာတွေအားလုံးက ထောင်ချက်တစ်ခုလို၊ နွံတစ်ခုလို ရုန်းထွက်၍မရနိုင်တော့ဘဲ ဝဲဂယက်တစ်ခုလို တစ်ဝဲဝဲ တစ်လည်လည်။
