မနက်အိပ်ယာနိုး ဦးဖေနဲ့ ကျီစယ်ပြီး အပေါ်ထပ်ရှိ သူမအခန်းကို ရတီ ပြန်ရောက်ပြီးကတည်းက ပြန်အပ်ပျော်သွားလိုက်သည်မှာ တစ်ချိုးတည်း။
သူမ အောက်ထပ်ကို ဆင်းမလာသဖြင့် ကြီးမေက သူမအခန်းဆီ လာနှိုးမှသာ သူမနိုးလာသည်။
"ဒေါက်.....ဒေါက်။ သမီးလေး နှိုးပြီးလား"
"အင်း......အင်း.....နှိုးပြီ ကြီးမေရေ။ ခဏကြာဆင်းလာခဲ့မယ်။"
မနက်(၁၀)နာရီတောင်ကျော်နေပြီ။
သူမတစ်ကိုယ်လုံး ညောင်းကိုက်လျက်။
အထူးသဖြင့် သူမရင်သားအစုံနဲ့ မအင်္ဂါတဝိုက်။
ရင်သားနှစ်ဖက်စလုံးကတင်းသလိုဖြစ်နေပြီး အတန်ငယ် နာကျင်နေသည်။
ညက ဦးဖေလက်ကြီးနဲ့ ပယ်ပယ်နက်နက် ဆုပ်နယ်ခံထားရသည့် ရွှေရင်အစုံပေါ့။
Toilet ထဲဝင်၊ သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေတုန်းမှာလည်း မိန်းမကိုယ်ကနေ နာကျင်မှု အနည်းငယ်ခံစားသိရှိလျက်။
စပ်ဖျင်းဖျင်းနဲ့။
အခန်းထဲက ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ထဲ သူမကိုယ်ခန္ဓာကိုယ် သူမ တစ်ချက်ပြန်ဆန်းစစ်မိပြန်သေးသည်။
တွေ့ပါပြီ။
သူမ တင်ပါးလုံးလုံးလေးနှစ်ဖက်က နီရဲနေသည်။
ညက တဖြန်းဖြန်းနဲ့ ရိုက်ခံမိထားသည့်ဒဏ်တွေ။
တကယ်ပါ။
ဦးဖေက တကယ့်ကိုကျွမ်းကျင်သူကြီးပါ။
ထိုကဲ့သို့ နာကျင်မှုတွေကို သူမ မမှု။
ပက်ပက်စက်စက်အလိုးခံနေတုန်းက ရခဲ့သော သာယာမှုတွေက ပိုမက်မောဖို့ကောင်း၏။
ညရောက်လျှင်လည်း ထပ်ပြီး အချစ်ခံရအုံးမယ်။
ဘယ်လိုပုံစံမျိုးနဲ့ သူမကို ချစ်ပေးအုံးမလဲဆိုတာကတော့ ဦးဖေသာ အသိဆုံးဖြစ်လိမ့်မည်။
အောက်မှာ မနက်စာနဲ့ နေ့လည်စာ ပေါင်းစားပြီး ကြီးမေကို တစ်ခါတည်း အပြီးပြောခဲ့သည်။
"ကြီးမေ...မီး..အောက်ကို ဆင်းမလာတော့ဘူးနော်....တစ်ကိုယ်လုံး ညောင်းကိုက်နေလို့ ဆေးသောက်ပြီး အိပ်တော့မယ်"
