နုငယ်ပြန်ရောက်မည့်...မနက်
မနက်ခင်းနေရောင်ခြည်က ပြတင်းပေါက် လိုက်ကာကြားထဲမှ ထိုလူသားနှစ်ဦးပေါ် သက်ရောက်နေသည်။
ရတီက ဦးဖေကို ကျောပေးပြီး အိပ်ပျော်နေရှာသည်။
ဦးဖေက ရတီကို ဖက်လျက်သား။
စတင်နိုးထလာသူက ဦးဖေ။
အခန်းထဲထိ နေရောင်စူးစူးက ဝင်ရောက်လျက်ရှိနေသည်။
သူ နိုးထလာသော သူ့ရင်ခွင်အောက်မှာ ရတီ၏ အဝတ်မဲ့ကျောပြင်ကို မြင်လိုက်ရတော့ ရင်ထဲ တစ်ချက်လေးကြည်နူးသွားမိသည်။
ချစ်ရသူနဲ့ အတူတူနိုးထရသော ခံစားမှုက ကြုံဖူးသူသာ သိလိမ့်မည်။
ဦးဖေ မျက်လုံးမနည်းဆွဲဖွင့်ပြီး သူ့အခန်းထဲတစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်တော့ အခန်းလုံး လင်းထိန်လွန်းလှသည်။
ဟင်......။
မနက်ခင်းတောင်ရောက်နေပါရော့လား။
နာရီကြည့်လိုက်တော့....မနက်(၈)နာရီ။
ဦးဖေ ခေါင်းနပန်းကြီးသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
ဒါဆို အပြင်မှာ ကြီးမေက အိမ်သန့်ရှင်းရေးစလုပ်နေရော့ပေါ့။
ဘုရား......ဘုရား။
သူတို့နှစ်ယောက် အတူတူတစ်ခန်းထဲကထွက်လာကိုများ မြင်တွေ့ခဲ့ပါလျှင် ဖြေမရ၊ ရှင်းမရတွေဖြစ်ကုန်တော့မည်။
ဦးဖေက ကုတင်ပေါ်က အလူးအလဲထက ဘေးမှာ အိပ်စက်နေသော ရတီကို နှိုးဟန်ပြု၏။
"မီးလေး.....ထတော့....ထတော့"
"အင်း.....အင်း.......အင်း"
ညက မပြီးနိုင် မစီးနိုင်လိုးကြထားသော ရတီက အိပ်စက်နေသည်မှာ တစ်ချိုးတည်း။
ဦးဖေလှုပ်နိုးလိုက်တော့ သူမ မျက်လုံးမဖွင့်ချင် ဖွင့်ချင်ဖွင့်လိုက်ရသည်။
မျက်လုံးဖွင့်လိုက်သောအခါ စိုးရိမ်တကြီး သူမကို နိုးနေသော ဦးဖေမျက်နှာကို တွေ့လိုက်ရပြီး ပြုံးပြလိုက်သည်။
"Morning.....ဦးဖေ"
"မီးလေး...ထ....ထတော့...အပြင်မှာ...ကြီးမေရောက်နေပြီ....နာရီကြည့်လိုက်အုံး"
