"🎶 ရင်ခွင်မှာ နွဲ့ကာ အားကိုးတဲ့သူရယ်
နွေးနွေးထွေးထွေး ရင်ခုန်တယ်
မှေးစက်နော် အသည်းဝယ်
မောပန်းလို့ နွမ်းရင်
မောင်လေချော့ကာ သိပ်ပါ့မယ်
အေ...အို...အေ...အို...
အိုမေရယ်.... အိပ်တော့ကွယ် 🎶"
အဆိုတော်စိုးပိုင်သီချင်းကို ခပ်သဲ့သဲ့ကြားနေရသည်။
ကိုသက်ငြိမ် အသံကြောင့် အိပ်ချင်မူးတူးနိုးလာသည်။
တကယ်တော့ သူ့ဖုန်းကနေ ringtone မြည်နေခြင်းဖြစ်သည်။
သို့သော် ဖုန်းက ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ။
ဘောင်းဘီကလည်း ခဏကို အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ချွတ်ချခဲ့သည်။
အိပ်ယာကနေ ထချင်၊ မထချင်ဖြင့် ဖုန်းရှိရာ အိမ်ရှေ့ခန်းသို့ အိပ်ယာမှ ထလိုက်ရသည်။
သူ့ကိုယ်ပေါ်တွင် ဘာအဝတ်အစားမှ မကပ်နေ။
ကိုယ်လုံးတီးကြီးဖြင့် ဖုန်းကိုင်လိုက်သည်။
ဖုန်းခေါ်သူကိုကြာည့်လိုက်တော့ ဝပ်ရှော့က တပည့်ကျော်။
"ဟယ်လို"
"ဟယ်လို...အာစရိလား"
"အေး....ပြော"
"အာစရိအိပ်နေတာကို ကျနော်နိုးလိုက်မိပြီထင်တယ်...ဆောရီးပါ အာစရိ"
အိပ်ချင်မူးတူးအသံနဲ့မို့လို့ တဖက်သူက သတိထားမိသွားဟန်တူသည်။
"ရတယ်...ရတယ်...ပြော..ပြော"
"အထွေအထူးတော့မဟုတ်ပါဘူးခင်ဗျား။ ခဏက အာစရိထွက်သွားပြီး ကား(၃)စီး ပြင်ဆင်ခဲ့သေးတယ်ကို ပြောပြမလို့ပါ။ ပြီးတော့ အခု အားလုံးအလုပ်ဖြတ်ပြီးပြီဆိုတော့လေ ကျနော်တို့ ပြန်လို့ရပြီလား ဆိုတာမေးတာပါခင်ဗျား"
ကိုသက်ငြိမ် နာရီကြည့်လိုက်တော့ (၄)နာရီကို မိနစ်အနည်းငယ်စွန်းနေသည်။
သူ ရတီနဲ့ အားရပါးရလိုးပြီး နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်သွားတာပဲ။
"အေး...အကုန်လုံး အဆင်ပြေတယ်ဆိုရင် ပြီးတာပဲကွာ...ပြန်တော့....တံခါးပိတ်၊ မပိတ် သေချာအောင်တော့ check ခဲ့အုံး"
