"ဂိုး.........."
တီဗွီကနေ အော်ဟစ်သံတွေ ထွက်လာပြန်သည်။
ထပ်ပြီး မန်ယူအသွင်းခံလိုက်ပြန်သည်။
အခုတော့ တူးဇီး ဖြစ်သွားပြီ။
ဦးဖေ ဆုပ်ကိုင်ထားသောရတီလက်ကို ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး တီဗွီကိုသာ ပြန်စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
ရတီ ဦးနှောက်ထဲမှာတော့ "နင် အခုထထွက်သွားတော့" ဆိုပြီး တကြော်ကြော်အော်နေပေမဲ့ နှလုံးသားက တဒိတ်ဒိတ်နဲ့ထွက်မသွားချင်ပေ။
ဘောဘွဲကို စိတ်ဝင်စားလိူ့ ကြည့်နေတာလားဟု မေးပြန်ရင်လည်း ဘောလုံးတစ်လုံးကို လူ(၂၂)ယောက်လုနေတာကလွဲပြီး သူမ သိမနေ။
သူမ ထွက်မသွားသောဘဲ ထိုင်ကြည့်နေမိသည်။
ထိုစဉ် သူမပေါင်ကို တယောက်ယောက်လာပွတ်သပ်ခြင်းကို ခံလိုက်ရသည်။
လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဦးဖေ။
ရုပ်က တီဗွီကို မျက်နှာမူထားပေမဲ့ သူ့လက်ဖဝါးကြမ်းကြမ်းက သူမပေါင်ကို လာကိုင်တွယ်နေသည်။
လက်ဖဝါးက သူမ ပေါင်တံသွယ်သွယ်တလျှောက် အထက်အောင်စုန်ချည်ဆန်ချည် ပြန်သပ်နေသည်။
သူမ ကြက်သီးမွေးညင်းတွေထလာသည်အထိပင်။
ဘောင်းဘီတိုက ပေါင်တံတစ်ဝက်လောက်ပဲရှိတော့ အသားချင်းပွတ်သပ်မှုက ပိုအသေးစိတ်ကျလျက်ရှိသည်။
သူမ ငြိမ်ခံနေတော့ ဦးဖေက တစ်ဆင့်တက်ရန်ကြိုးစားပြန်သည်။
သူ့လက်တွေက သူမဘောင်းဘီခါးရှုံးကြိုးမှ တစ်ဆင့် သူမ အတွင်းသားတွေဆီ ဦးတည်ရန်ကြိုးပမ်းနေပြန်သည်။
သူမ ရုတ်တရက် လန့်သွားကာ သူ့လက်ဖျံကို ကိုင်ဆုပ်တားမြစ်လိုက်သည်။
ဦးဖေက မျက်နှာငယ်ငယ်ဖြင့် သူမကိုတောင်းဆိုနေသည်။
နှစ်ယောက်သား နှုတ်တွေမှ တစ်ဆင့်တစ်ခွန်းမှ ဖွင့်ဟပြောဆိုခြင်းမပြုကြဘဲ အကြည့်ချင်းသာ၊ အပြုအမူချင်းသာ ဆက်သွယ်နေကြသည်။
မဖြစ်သင့်မှန်းသိသော အရာကို ရှေ့ဆက်တိုးရန် ကြိုးစားနေကြသည်။
